داروی پیریبیدیل در گروه دوپامین آگونیست و برای درمان استفاده می شود فلج مرتعش، با درمان با هدف کاهش علائم بیماری و جلوگیری از پیشرفت بیشتر.
پیریبیدیل چیست؟
داروی پیریبیدیل متعلق به دوپامین گروه آگونیست و برای درمان استفاده می شود فلج مرتعش. پیریبیدیل از دهه 1970 استفاده می شود ، زمانی که برای اولین بار در چشم پزشکی و سپس برای آن استفاده شد فلج مرتعش. همچنین برای درمان بیماری های عروقی و اختلال شناختی خفیف. در آلمان ، پیریبیدیل از سال 2007 در بازار وجود دارد و در اینجا برای درمان بیماری پارکینسون استفاده می شود. هم مونوتراپی و هم ترکیبی درمان با لوودوپا ممکن است پیریبیدیل در درجه اول برای بهبود تحرک بیماران در نظر گرفته شده است.
عمل دارویی
در بیماری پارکینسون ، بیماران از کمبود رنج می برند دوپامین، یک انتقال دهنده عصبی که در اجرای حرکات نقش اساسی دارد. در نتیجه ، افراد مبتلا به این بیماری رنج می برند لرزش (لرزش) ، شدت (سفتی عضله) و آكینزیا (اختلال در حركت). برای تسکین علائم و کاهش سرعت پیشرفت بیماری ، بیماران دوپامین به شکل L-dopa دریافت می کنند. با این حال ، این توسط متغیرهای مختلف به متابولیت تبدیل می شود آنزیم ها، بنابراین مهار آنزیم ها ضروری است. علاوه بر این ، تحریک گیرنده های دوپامین (D2) نیز باید توسط آگونیست ها صورت گیرد. یکی از این آگونیست ها پیریبیدیل است. این دارو می تواند از آن عبور کند خون-مغز مانع و سپس متعاقباً به محلهای اتصال دوپامین متصل می شود. در آنجا ، دارو می تواند همان واکنش های دوپامین را تحریک کند. پیریبیدیل در درجه اول در مراحل اولیه یا پیشرفته بیماری پارکینسون استفاده می شود. تا حدی ، پیریبدیل همچنین به عنوان یک آنتاگونیست عمل می کند استیل کولین.
استفاده و کاربرد پزشکی
از پیریبیدیل برای درمان بیماری پارکینسون استفاده می شود. این دارو یا در ترکیب با استفاده می شود لوودوپا یا به تنهایی در مورد درمان ترکیبی ، هر دو داروهای از ابتدا با هم داده می شوند یا مدتی بعد پیریبیدیل اضافه می شود. پیریبیدیل می تواند خیلی سریع در دستگاه گوارش جذب و توزیع شود. از آنجا که این دارو فقط به طور متوسط به پلاسما متصل می شود پروتئین هااز فعل و انفعالات که می تواند به دلیل اتصال پروتئین نسبتاً جزئی هستند این دارو به صورت ترجیحی برای بیماران جوان تر ، با درمان با هدف به تأخیر انداختن عوارض حرکتی ، مانند نوسانات اثر یا دیس کینزی. به طور معمول ، 3 به 5 قرص (150 میلی گرم تا 250 میلی گرم) در روز برای درمان بیماری پارکینسون مصرف می شود. اینها با کمی بلعیده می شوند آب بعد از غذا اگر دارو به طور ناگهانی قطع شود ، سندرم نورولپتیک بدخیم ممکن است تحت شرایط خاص ایجاد شود. به همین دلیل ، مقدار با قطع دارو باید به آرامی کاهش یابد.
خطرات و عوارض جانبی
به طور کلی ، پیریبیدیل عوارض جانبی بسیار کمی دارد. با این حال ، در صورت وقوع ، به موارد بستگی دارد مقدار اداره شده در صورت قطع درمان ، عوارض جانبی نیز از بین می روند. پیریبیدیل نباید در موارد زیر استفاده شود: قلب و عروق شوک، حساسیت زیاد به دارو و سکته قلبی حاد. علاوه بر این ، پیریبدیل نباید همراه با مصرف شود نورولپتیک زیرا ممکن است اختلالات روان پریشی را افزایش دهد. همچنین توصیه نمی شود که در دوران شیردهی یا بارداری. عوارض جانبی معمولاً فقط در ابتدای درمان ایجاد می شوند. این شامل:
- شکایات دستگاه گوارش مانند نفخ, استفراغ or تهوع.
- سرگیجه، غیبت یا توهم.
- فشار خون پایین
- اختلالات روانپزشکی مانند ابرجنسیت یا میل جنسی افزایش می یابد
- واکنش های آلرژیک
- حالت تهوع در صورت مصرف بیش از حد
در صورت بروز علائم گوارشی می تواند کاهش یابد مقدار در آغاز درمان به تدریج افزایش می یابد. علاوه بر این ، خواب آلودگی ممکن است در طول درمان با پیریبیدیل رخ دهد و به ندرت حملات ناگهانی خواب رخ می دهد. بنابراین ، بیماران نباید با وسیله نقلیه رانندگی کنند و یا فعالیتهایی را انجام دهند که منجر به آسیب رساندن به آنها یا دیگران شود. در هنگام مصرف Piribedil بعید است بیش از حد مصرف شود. در صورت بروز این امر ، علائم زیر بروز می کند: ناپایدار خون فشار (افت فشار خون or فشار خون) و / یا علائم گوارشی (استفراغ, تهوع).
