سندرم کانر: علل ، علائم و درمان

سندرم کانر زودرس است کودکی اوتیسم. در این حالت ، اختلال تماس بین فردی از قبل در نوزادان مشهود است.

سندرم کانر چیست؟

سندرم کانر با نام کانر نیز شناخته می شود اوتیسم، اوتیسم کودک یا اوایل کودکی اوتیسم این نوعی از است اوتیسم با شروع قبل از سه سالگی. این سندرم یک اختلال رشدی عمیق محسوب می شود و در پسران بیشتر از دختران دیده می شود. سندرم کانر به نام کودک و نوجوان اتریشی-آمریکایی نامگذاری شد روانپزشک لئو کانر (1894-1981) ، که بنیانگذار روانپزشکی کودک و نوجوان در ایالات متحده آمریکا محسوب می شود. در سال 1943 ، كانر اختلال تماس عاطفی اوتیستیك را در چندین كودك تشخیص داد. بعداً ، به این اختلال "اوایل کودکی اوتیسم سندرم کانر به انواع شدید اوتیسم تعلق دارد. بنابراین ، کودکان مبتلا در رفتار ، گفتار و همچنین در روابط اجتماعی دچار نقص می شوند فعل و انفعالات. در حال حاضر در دوران نوزادی ، آنها یک تفاوت بارز از خود نشان می دهند ، از تماس چشمی جلوگیری می کنند و هیچ واکنشی به حالات صورت یا حرکات نشان نمی دهند. احساسات توسط آنها درک نمی شوند یا سو mis تعبیر می شوند. در عوض ، اشیا برای آنها مهمتر از مردم است و آنها ترجیح می دهند با والدین یا تنها بازی کنند تا با بچه های دیگر.

علل

دلایل سندرم کانر معمولاً ژنتیکی است. به عنوان مثال ، مطالعات نشان داد که اوتیسم در هر دو کودک در 70 تا 90 درصد از تمام دوقلوهای یکسان مورد مطالعه است. در مقابل ، میزان اوتیسم در دوقلوهای برادر تنها حدود 23 درصد بود. علت دقیق سندرم کانر هنوز به اندازه کافی توضیح داده نشده است. فرض بر این است که علاوه بر عوامل ژنتیکی ، عملکردی یا ساختاری نیز هستند مغز تغییرات نیز نقش دارد. تقریباً در هر سوم کودک مبتلا ، تشنج در طول بیماری اتفاق می افتد. ناهنجاری های نوروبیولوژیکی مانند اختلالات خوردن یا گریه های غیر طبیعی نیز می تواند مشاهده شود. مطالعات از مغز متابولیسم تفاوت هایی را با جمعیت عمومی نشان داده است. به عنوان مثال مغز حجم در کودکان مبتلا به این بیماری بزرگتر از همسالان آنها است. علاوه بر این ، رشد مغز در طی آن سریعتر است بارداری و در اولین سالهای زندگی. علاوه بر این ، ممکن است اختلالات در رشد عاطفی و شناختی وجود داشته باشد.

علائم ، شکایات و علائم

اولین علائم سندرم کانر معمولاً در ماه های اولیه زندگی ظاهر می شود. به ویژه قابل توجه این است که کودکان مبتلا از تماس انسانی که در مورد والدین و خواهر و برادر نیز صدق می کند ، اجتناب می کنند یا آن را به شدت محدود می کنند. در عوض ، آنها بیشتر به اشیا علاقه مند هستند و فقط در صورت نیاز افراد خود با دیگران تماس برقرار می کنند. این سردی عاطفی کودکان خصوصاً برای والدین آنها سخت است. هیچ همدردی ، خوشبختی و عصبانیتی وجود ندارد. حتی از تماس چشمی با مادر خودداری می شود. علاوه بر این ، کودکان اوتیسم دوست نمی شوند و ترجیح می دهند به تنهایی بازی کنند. کودکانی که از سندرم کانر رنج می برند احساسات را درک نمی کنند. آنها همچنین خود احساسات خود به خودی را بیان نمی کنند. غالباً احساسات توسط آنها بد تعبیر می شوند. یکی دیگر از علائم معمول اوتیسم کانر ، اختلال در رشد زبان است. بنابراین ، افراد مبتلا به سختی قادر به بیان خود هستند و فقط واژگان محدودی دارند. غالباً یک جمله تصادفی دائماً تکرار می شود یا آنچه گفته می شود به طور بی معنی طوطی می شود. از آنجا که سخنرانی بسیار یکنواخت به نظر می رسد ، یادآور یک ربات است. هنگام بازی ، کودکان بارها و بارها از الگوی غیرتصوری خاصی پیروی می کنند. اگر بازی آنها توسط افراد دیگر قطع شود ، آنها بی قرار یا بسیار مضطرب واکنش نشان می دهند. تقریباً 70 درصد از کودکان مبتلا به سندرم کانر دارای ناتوانی ذهنی همراه با کاهش هوش هستند. استعدادهای استثنایی در اوتیسم کانر بسیار نادر است. بعضی اوقات کودکان مبتلا بدون هیچ دلیلی قهقه می زنند و خطرات روزمره مانند ترافیک را دست کم می گیرند. علاوه بر این ، اختلالات خوردن ، اختلالات خواب و خودزنی رخ می دهد.

تشخیص و روند بیماری

اجزای مهم تشخیص عبارتند از تاریخچه پزشکی (anamnesis) و مشاهده بالینی کودک توسط پزشک. با انجام این کار ، پزشک به مقیاس هایی که به عنوان خدمت می کنند متوسل می شود ایدز. تشخیص های افتراقی همچنین مهم است. بنابراین ، علائم مشابه نیز می تواند در سندرم Rett رخ دهد ، سندرم آسپرگر، اولیگوفرنی (استعداد) یا اسکیزوفرنیا. روند سندرم کانر اغلب منفی است. بنابراین ، این بیماری قابل درمان نیست. با این حال ، اگر هیچ ناهنجاری عصبی یا وجود نداشته باشد بیماری صرع، هنوز می توان به یک پیش آگهی مثبت دست یافت. اگر زبان در سن شش سالگی رشد نسبتاً خوبی داشته باشد و ضریب هوشی بیش از 80 سال باشد ، همین مورد اعمال می شود.

عوارض

سندرم کانر به طور معمول با کاهش هوش همراه است. اگر فرد مبتلا نتواند به طور مستقل در بزرگسالی زندگی کند ، این می تواند منجر به عوارض در زندگی شود. برخی از افراد اوتیسم در طول زندگی خود به حمایت وابسته هستند. محدودیت در زندگی روزمره نیز با این امکان پذیر است سندرم آسپرگر - اما به طور متوسط ​​کمتر از سندرم کانر برجسته هستند. به طور خاص ، تظاهرات ضعیف اوتیسم لازم نیست که بر نحوه زندگی مردم تأثیر بگذارد. علاوه بر این ، انواع اختلالات عصبی بیشتر در افراد مبتلا به اوتیسم کانر اتفاق می افتد. این اختلالات شامل بیماری صرع، مثلا. تشنج می تواند منجر به عوارض بعدی شود: زمین خوردن ، خودزنی ناخواسته و انسداد راه هوایی از جمله آنها است ، به طور کلی فشار در طول یک بدن قرار می گیرد تشنج صرع. حتی با درمان ، عوارض مختلفی امکان پذیر است. به طور خاص ، تحلیل رفتار کاربردی (ABA) مورد انتقادات فزاینده ای قرار می گیرد. رفتار درمانی روش مبتنی بر شرطی سازی عملیاتی است و ضمن مجازات رفتار نامطلوب ، رفتار مطلوب را تقویت می کند. ABA در درجه اول در مورد کودکان استفاده می شود. برخی از اشکال ABA محرکهای بدی را به همراه دارد که برای کودک اوتیسم ناخوشایند است ، اگرچه به او آسیب جسمی نمی رساند. در این زمینه ، اکنون ادبیات به طور مکرر پیامدهای آسیب زای ناشی از ABA را گزارش می کند. برعکس ، ABA نیز می تواند مفید باشد. به همین دلیل ، استفاده دقیق از روش لازم است.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

سندرم کانر معمولاً در چند سال اول زندگی قابل توجه است. والدینی که سردی احساس یا علائم معمول دیگری را در کودک خود مشاهده می کنند ، باید با پزشک متخصص اطفال مشورت کنند. اگر این سندرم نادر به موقع رفع شود ، می تواند به صورت علامتی درمان شود والدین باید به یک پزشک عمومی یا متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنند و با هم یک درمان را انجام دهند. مراجعه بیشتر به متخصصان کاردرمانی ، متخصصان داخلی و روانشناسان به عنوان بخشی از این درمان نشان داده می شود. کودکانی که علائمی از خود نشان می دهند افسردگی باید توسط یک درمانگر دیده شود. در صورت بروز تشنج یا صرع ، باید به پزشک اورژانس هشدار داد. کودکان مبتلا معمولاً در طول زندگی خود به حمایت نیاز دارند. خویشاوندان باید از نزدیک با پزشکان و درمانگران مختلف ارتباط برقرار کنند و آنها را به طور منظم در مورد وضعیت بیمار مبتلا مطلع کنند. در صورت بروز علائم غیرمعمول یا حتی ایجاد عوارض ، این مسئله باید بلافاصله توسط پزشک روشن شود. در صورت تردید ، ابتدا می توان با خدمات فوریت های پزشکی تماس گرفت.

درمان و درمان

یک علی درمان برای اوتیسم کانر امکان پذیر نیست. بنابراین ، علائم فرد مبتلا در طول زندگی او نشان داده می شود. با این حال ، با گذشت سال ها ، تا حدودی تخفیف داده می شوند. به عنوان بخشی از درمان ، ویژگی های ارتباطی و اجتماعی بیمار باید بهبود یابد. هر چه زودتر درمان آغاز می شود ، شانس موفقیت بیشتر است. محیط اجتماعی کودک نیز در درمان نقش دارد. زمینه های اصلی آموزش برای کودکان مبتلا به اوتیسم شامل استقلال ، مهارت های اجتماعی و ارتباطات ، مهارت های زبانی از طریق گفتاردرمانی، و خویشتنداری درمان حمایتی مناسب معیارهای شامل شنا با دلفین ها ، اسب درمان، یا موسیقی درمانی. از آنجا که سندرم کانر اغلب با اختلالات دیگری از جمله همراه است افسردگی or بیماری صرعاز حکومت از داروهایی مانند سروتونین بازدارنده های جذب مجدد (SSRI) می توانند مفید باشند. با این حال ، افرادی که از اوتیسم رنج می برند اغلب به دارو حساس هستند که خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد.

چشم انداز و پیش آگهی

برای اینکه والدین حتی در محیط خانه نیز به درمان هر چه بیشتر کمک کنند ، ابتدا باید نقاط قوت و ضعف فردی کودک مبتلا مشخص شود و یک برنامه درمانی همراه با پزشکان تهیه شود. تمرکز اصلی نباید هرگز این باشد که کودک فکر کند با بچه های دیگر فرق دارد یا بیمار است. کودک نباید رشد با آگاهی از اینکه مشکلی دارد بهتر است بر خاص بودن همه تأکید کنیم و نشان دهیم که همه نقاط قوت و ضعف خود را دارند. آموزش منظم رفتاری به کودک کمک می کند تا یاد بگیرد چگونه در شرایط خاص رفتار بهتری داشته باشد و ممکن است به کنترل هر یک کمک کند تیک. با این حال ، این به هیچ وجه نباید به پانسمان تبدیل شود ، جایی که طبیعت کودک با قوانین جدید تغییر می کند. بلکه مهم است که به آرامی روشهای واکنش نشان دادن و گام به گام حل مسئله را به کودک نشان دهیم. بسته به مرحله رشد و بلوغ روانشناختی کودک ، فیزیوتراپی اضافی معیارهای و گفتاردرمانی می توان شروع کرد ، برخی از آنها همچنین می توانند در زندگی روزمره در خانه ادغام شوند. با تماس با کودکستان ها و مدارس در مراحل اولیه ، بسته به موسسه ، پشتیبانی فردی نیز می تواند در آنجا انجام شود.

پیشگیری

هیچ راهی برای جلوگیری موثر از سندرم کانر وجود ندارد. بنابراین ، دلایل دقیق آن هنوز مشخص نیست.

پیگیری

در بیشتر موارد ، بیماران مبتلا به سندرم کانر گزینه خاصی و مستقیم برای مراقبت های بعدی ندارند ، بنابراین بیماری باید در درجه اول توسط پزشک بررسی و درمان شود. این تنها راه جلوگیری از عوارض بعدی یا بدتر شدن علائم است. بنابراین ، افراد مبتلا باید در اولین علائم و نشانه های اختلال با پزشک تماس بگیرند. به طور کلی ، تشخیص به موقع سندرم کانر تأثیر بسیار مثبتی در روند بعدی بیماری دارد. به طور معمول ، درمان کامل امکان پذیر نیست ، بنابراین افراد مبتلا به سندرم کانر به حمایت و کمک دوستان و خانواده خودشان وابسته هستند. مراقبت های ویژه برای افزایش مهارت های اجتماعی و جلوگیری از علائم بعدی ضروری است. به همین ترتیب ، مکالمات فشرده و عاشقانه با فرد مبتلا نیز لازم است به طوری که افسردگی یا سایر ناراحتی های روانی رخ نمی دهد. اغلب ، درمان با موسیقی یا دلفین نیز برای کاهش علائم سندرم کانر بسیار مفید است. از آنجا که این سندرم در بعضی موارد با مصرف دارو درمان می شود ، باید مراقب باشید که مرتباً مصرف شود و همچنین از دوز تجویز شده پیروی شود.

در اینجا کارهایی است که می توانید خودتان انجام دهید

کودکانی که از سندرم کانر رنج می برند بر اساس علائم و شرایط به درمان فردی نیاز دارند. بیش از همه ، آموزش منظم رفتاری مهم است. کودک باید یاد بگیرد که هر یک را ادغام و کنترل کند تیک. در اینجا ، در درجه اول این والدین هستند که برای مقابله با کودک و این اختلال فراخوانده می شوند و باید یک درمان مناسب را با دکتر و روانشناس انجام دهند. هدف تعیین نقاط قوت و ضعف کودک و سپس ارتقا or یا درمان آنها به روشی هدفمند است. در بعضی موارد، تن درمانی و / یا گفتاردرمانی می تواند در درمان گنجانده شود. کدام یک معیارهای مناسب هستند کاملاً به مرحله رشد و بلوغ ذهنی کودک بستگی دارد. یک درمانگر باید ارزیابی کند که آیا یک درمان خاص مناسب است یا اینکه معاینات بعدی لازم است. با این حال ، در اصل ، والدین نباید این تصور را در کودک ایجاد کنند که او متفاوت یا حتی بیمار است. بهتر است کودک مبتلا به اوتیسم در کودکی را همانطور که هست بپذیرید و مشکلات را به تدریج برطرف کنید. برای این منظور ، منطقی است که با مدارس و مهد کودک ها تماس بگیرید و از کودک حمایت فردی کنید.