تشخیص افتراقی - این چیست؟
یک بیمار معمولاً با علائمی به پزشک مراجعه می کند که نمی تواند آن را به یک بیماری خاص اختصاص دهد. وظیفه پزشک این است که از طریق مصاحبه بیمار ، معاینات فیزیکی و دستگاهی ، یک تشخیص افتراقی ایجاد کند. تشخیص افتراقی شامل بیماری هایی است که با علائم مشابه یا همان علائمی که بیمار توصیف می کند رخ می دهد و بنابراین در هنگام تشخیص باید مورد توجه قرار گیرد.
تشخیص افتراقی را باید از تشخیص مشکوک تشخیص داد. این کار با کمک تشخیص به اصطلاح افتراقی انجام می شود: این شامل همه معاینه هایی است که به منظور حذف یا تأیید بیماری که تشخیص افتراقی تشخیص مشکوک است ، انجام می شود. یک مثال ساختگی: پس از مصاحبه با بیمار ، دو بیماری احتمالی به عنوان توضیحی برای علائم بیمار در نظر گرفته می شود.
یکی از بیماری ها با ناهنجاری های مربوط به سونوگرافی، دیگری نیست. بنابراین دکتر با استفاده از an توضیح می دهد سونوگرافی معاینه کدام یک از دو تشخیص افتراقی نشان دهنده تشخیص واقعی است. هرچه مشخصه یک علامت برای یک بیماری خاص باشد ، تعداد تشخیص های افتراقی احتمالی کمتر است. برای علائم عمومی تر مانند تباز طرف دیگر ، تعداد تشخیص افتراقی زیاد است زیرا بسیاری از بیماری ها می توانند همراه با تب باشند.
تشخیص افتراقی چگونه انجام می شود؟
به منظور تشخیص افتراقی ، پزشک با مصاحبه بیمار شروع می کند. در طی آنامنزیس به اصطلاح ، پزشک می خواهد بفهمد که بیمار شکایت فعلی دارد ، کدام بیماری قبلی یا مزمن وجود دارد و کدام بیماری در خانواده وجود دارد. پزشک همچنین در مورد دارویی که بیمار مصرف می کند و همچنین در مورد محیط اجتماعی و شغلی وی به اطلاعات نیاز دارد.
همه این موارد مهم است تا پزشک بتواند شکایات فعلی را طبقه بندی کند و علائم یا عواملی را که مربوط به بیماری بیمار است فراموش نکند. با استفاده از یک مصاحبه مفصل در مورد آنامز ، پزشک می تواند بیماری های احتمالی را کنار بگذارد و یک تشخیص مشکوک همراه با تشخیص افتراقی جایگزین را انجام دهد. تشخیص های افتراقی مختلف ، هر دو شباهت و تفاوت را دارند ، به عنوان مثال ، در دوره یا در علائم توصیف شده توسط بیمار.
از طریق کامل معاینهی جسمی، پزشک علائم یا یافته های اضافی پیدا می کند که موافق یا مخالف یکی از تشخیص های افتراقی است. تست های آزمایشگاهی، سونوگرافی, اشعه ایکس، سی تی ، ام آر آی و سایر معاینات نشانه های بیشتری را برای یا در برابر تشخیص افتراقی احتمالی ارائه می دهند. البته همه معاینات همیشه برای تشخیص بیماری بیمار ضروری نیستند ، زیرا در طی معاینات مختلف تشخیصی ، به تدریج می توان تشخیص افتراقی را منتفی دانست.
هنگام انجام به اصطلاح تشخیص های استثنائی ، تشخیص افتراقی کامل از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اینها تشخیص هایی هستند که فقط در صورت انجام سایر تشخیص های افتراقی ممکن توسط آزمایشات آنامز ، فیزیکی و دستگاهی قابل اطمینان است. یک مثال این است سندرم روده تحریک پذیر، که یک اختلال گوارشی است و هیچ علت جسمی برای آن یافت نمی شود.
