کلیه پیوند (NTx، NTPL) انتقال کلیه از طریق جراحی است. همراه با دیالیز، یک گزینه در جایگزینی کلیه است درمان و در موارد نارسایی نهایی کلیه (= نارسایی دائمی کلیه عملکرد قبل، منجر به افزایش مواد ادراری در خون) یا از دست دادن هر دو کلیه.
موارد مصرف (مناطق کاربرد)
- نارسایی انتهایی کلیه
- از دست دادن هر دو کلیه
پیوندها اندامی از مغز- اهداکنندگان عضو مرده (اهدای مرگ) و از اهداکنندگان زنده. اهدای زنده در حالت ایده آل به صورت پیشگیرانه انجام می شود، یعنی قبل از آن دیالیز.
پیش نیازها: اهداکننده و گیرنده باید قبل از انجام آزمایش کامل شوند پیوند. این شامل آزمایش هایی است که می توان آنها را به عنوان آزمایش سازگاری بافتی خلاصه کرد:
- گروه بندی خون
- سیستم HLA
تنها در صورتی که این ویژگی ها مطابقت داشته باشند، پیوند موفقیت آمیز می تواند انجام شود. علاوه بر این، اهدا کننده خون برای پاتوژن های مختلف آزمایش می شود مانند سیتومگالوویروس (CMV)، انسان تب خال ویروس ها یا Toxoplasma gondii برای جلوگیری از انتقال پاتوژن ها به گیرنده.
روش جراحی
کلیه پیوند معمولاً به صورت هتروتوپیک انجام می شود، به این معنی که عضو اهدا کننده در محل کلیه های خود بیمار پیوند نمی شود، بلکه در خارج از کلیه ها پیوند می شود. صفاقی (دیواره شکم) در ناحیه لگن. را خون عروق کلیه اهداکننده معمولاً در حین پیوند به رگ های لگن بخیه می شوند میزنای مستقیماً به مثانه. به عنوان یک قاعده، کلیه های خود بیمار معمولاً در بدن باقی می مانند. فقط در نشانه های خاص باید قبل یا بعد از پیوند برداشته شوند.
نرخ عملکرد 5 ساله پس از اهدای زنده 87.5 درصد و پس از مرگ اهدا حدود 70 درصد است.
عوارض بالقوه
- عفونت
- خون ریزی
- تنگی (تنگی) پیوند میزنای.
- رد پیوند
- ایجاد فتق برشی (فتق اسکار) پس از جراحی.
- بروز بدخیمی (سرطان; مثلا پوستی سرطان سلول سنگفرشی/سرطان سلول سنگفرشی پوست) پس از سرکوب کننده سیستم ایمنی درمان (نادر).
فارماکوتراپی: پس از پیوند کلیه، گیرنده باید مصرف کند سرکوب کننده سیستم ایمنی مادام العمر برای جلوگیری از رد پیوند توجه: کارآزمایی تصادفی شده TUMORAPA نشان داد که بیماران مبتلا به پوست سرطان سلول سنگفرشی پس از پیوند کلیه احتمال کمتری برای ایجاد ثانویه وجود داشت پوست تومورها، حتی پنج سال پس از تغییر به سیرولیموس (راپامایسین) برای سرکوب سیستم ایمنی، نسبت به بیمارانی که ادامه دادند درمان با یک مهار کننده کلسینورین (22٪ در مقابل 59٪).
یادداشت های اضافی
- در صورت عدم وجود اهداکننده زنده سازگار با HLA، امکان حساسیت زدایی گیرنده وجود دارد. برای این منظور، HLA آنتی بادی با تبادل پلاسما از خون گیرنده خارج می شوند. درمان سرکوب کننده سیستم ایمنی بعدی از بروز جدید جلوگیری می کند آنتی بادی از شکل گیری درمان اضافی با ریتوکسیماب (آنتی بادی مونوکلونال (ایمونوگلوبولین IgG-1-kappa) علیه آنتی ژن سطحی CD20) تشکیل سلول های B را مهار می کند. سایر عوامل درمانی عبارتند از بورتزومیب (بلاک پروتئازوم) و اکولیزوماب (آنتی بادی مونوکلونال علیه فاکتور مکمل C5). یک مطالعه میزان بقای سه گروه را مقایسه کرد (گروه اول: اهدای زنده پس از حساسیت زدایی؛ گروه دوم: اهدای کلیه مطابق با HLA؛ گروه سوم: بیمارانی که هرگز عضوی دریافت نکردند). میزان بقا:
- بعد از سال اول: 1% در مقابل 95% و 94% به ترتیب.
- بعد از سال سوم: به ترتیب 3 درصد در مقابل 91.7 درصد و 83.6 درصد.
- بعد از سال پنجم: به ترتیب 5 درصد در مقابل 86 درصد و 74.4 درصد.
- بعد از سال پنجم: به ترتیب 8 درصد در مقابل 76.5 درصد و 62.9 درصد.
