اشعه ایکس | استئومیلیت

اشعه ایکس

استئومیلیت با تکنیک های تصویربرداری قابل مشاهده است. با این حال ، در حاد استئومیلیت، تغییرات در ساختار استخوان پس از حدود یک تا دو هفته فقط در اشعه ایکس قابل مشاهده است. در دوره بعدی بیماری ، اشعه ایکس روشن شدن لکه ای ، جدا شدن از پریوستوم از استخوان و کلسیفیکاسیون (استخوان سازی).

در مزمن استئومیلیت، قسمتهایی از استخوان غالباً از بین می روند و جسمی باقیمانده باقی می گذارند (جدا کننده) و بافت استخوانی جدیدی در مجاورت این قسمتهای استخوانی تشکیل می شود. نتیجه بافت همبند اطراف بدنه باقیمانده در قابل مشاهده است اشعه ایکس تصویر به عنوان یک درز روشن. اگر استئومیلیت در مراحل اولیه تشخیص داده شود ، درمان محافظه کارانه با آنتی بیوتیک درمانی هدفمند و بی حرکتی امکان پذیر است.

یک لکه از نقطه کانون گرفته می شود و عامل بیماری زا تعیین می شود. سپس یک آنتی بیوتیک درمانی خاص تا زمانی که پارامترهای التهاب در آن انجام شود ، تجویز می شود خون شمارش عادی کردن. علاوه بر این ، کافی است درد درمان (بی دردی) باید اطمینان حاصل شود.

با این حال ، اغلب لازم است یک مداخله جراحی سریع برای تمیز کردن تمرکز انجام شود. در این حالت ، استخوان برای کاهش فشار (لرزش استخوان) سوراخ می شود ، کاملاً شسته می شود و نواحی آسیب دیده استخوان برداشته می شود. حامل های آنتی بیوتیک اغلب به منظور دستیابی به سطح بالایی از اثر آنتی بیوتیکی وارد می شوند.

بسته به میزان نقص استخوان ، ممکن است پیوند استخوان و چندین عمل پیگیری انجام شود. تنها از طریق درمان فوری می توان بهبود استئومیلیت را بدون آسیب استخوان یا مفصل بدست آورد. غالباً درمان استئومیلیت یک روند طولانی است.

باید بین استئومیلیت هموژن درون زا در نوزادان ، کودکان و بزرگسالان تمایز قائل شد. درمان درمانی استئومیلیت در دوران نوزادی با تجویز پنی سیلین ها با توجه به طیف پاتوژن و بی حرکتی در منطقه بدن آسیب دیده با آتل یا گچ قالب. اگر مفصلی تحت تأثیر استئومیلیت قرار گیرد ، این مفصل معمولاً شستشو می شود. این می تواند از چند طریق کار کند: در صورتی که استئومیلیت تاکنون پیشرفت کرده باشد و صفحه رشد قبلاً آسیب دیده باشد ، اقدامات ثانویه بازسازی ممکن است لازم باشد.

درمان درمانی استئومیلیت در کودکی با تجویز هدفمند آنتی بیوتیک در ترکیب با بی حرکتی با استفاده از آتل یا گچ بازیگران منطقه بدن مربوطه. در موارد بسیار خاص ، به عنوان مثال هنگامی که اجسام باقیمانده یا آبسه تشکیل می شود ، مداخله جراحی ممکن است لازم باشد. فقط در موارد نادر ، انتقال از فرم حاد به حالت مزمن استئومیلیت رخ می دهد.

درمان در بزرگسالی نیز با استفاده از آنتی بیوتیک هدفمند همراه با بی حرکتی با استفاده از آتل یا گچ قالب. برعکس نوزادی یا کودکی، کانون های باکتریایی استئومیلیت در اوایل بزرگسالی پاک می شود. در این فرآیند ، هر قسمت از استخوان که ممکن است برداشته شود باید به اصطلاح استخوان اسقاطی جایگزین شود پیوند (= پیوند از یک ماده استخوانی از یک استخوان دیگر ، اتولوگ ، سالم) به منظور حفظ عملکرد اندام مربوطه.

علاوه بر این ، در مورد terapie ، آبیاری - مکش - زهکشی برای خارج شدن کانون ها از آسیب دیده وارد می شود مفاصل. بر خلاف استئومیلیت حاد در کودکان ، عود و انتقال به فرم مزمن استئومیلیت اغلب در بزرگسالان اتفاق می افتد.

• با پنچری یا
• از طریق به اصطلاح تخلیه - مکش - زهکشی.

همانطور که قبلا ذکر شد ، در دوران نوزادی و کودکی این خطر وجود دارد که التهاب حاد باعث آسیب به ناحیه رشد (= متافیز) استخوان آسیب دیده شود.

در شرایط خاص ، این آسیب می تواند باعث تغییر شکل شدید یا کوتاه شدن اندام آسیب دیده شود. خطر خاصی از استئومیلتیت تا سن 2 سالگی وجود دارد. در این سن ، خون عروق کانال مدولار مستقیماً از متافیز (= منطقه رشد استخوان) از طریق مفصل اپی فیز غضروفی به غده صنوبری (= قطعه انتهایی استخوان ؛ انتقال به مفصل) اجرا می شود.

در نتیجه ، عوامل بیماریزا می توانند به داخل نیز نفوذ کنند مفاصل و در آنجا باعث افشای مفصل چرکی شود ، که به نوبه خود می تواند باعث آسیب شدید مفصل و احتمالاً حتی اختلالات رشد شود. هر نوع استئومیلیت حاد درون زا ، به خصوص در بیماران بزرگسال ، خطر ابتلا به فرم مزمن را به همراه دارد. در این حالت ، فرآیندهای قابل تغییر مجدد قابل توجهی در استخوان آسیب دیده انجام می شود.

تحت شرایط خاص ، سکته های استخوانی ممکن است اتفاق بیفتد ، در نتیجه دیگر قسمت های خاصی از استخوان تأمین نمی شوند خون و بمیر سپس قسمتهای استخوان مرده به عنوان اجسام باقیمانده (= جدا کننده) در ناحیه آلوده باقی می مانند. علاوه بر این ، واکنش پذیر بافت همبند تشکیل (= پوکی استخوان) رخ می دهد ، که خاصیت ارتجاعی استخوان را کاهش می دهد و خطر شکستگی استخوان را افزایش می دهد. به ویژه بزرگسالان تمایل به عود مجدد دارند.