جراحی برای لیز خوردن دیسک
مانند سایر بافت های بدن ، دیسک های بین مهره ای نیز تحت فرایند سایش مداوم قرار می گیرند. این آسیب طولانی مدت می تواند منجر به جابجایی هسته ژلاتینی هسته شود دیسک بین مهره ای. اگر حلقه الیافی بیرونی از دیسک بین مهره ای اشک ، این می تواند منجر به فتق دیسک شود.
اگر حلقه الیافی هنوز دست نخورده باشد ، بنابراین کل دیسک درون آن بیرون می زند کانال نخاعی، ما از یک برآمدگی ، فتق دیسک ناقص صحبت می کنیم. هر دو اغلب بدون علامت هستند ، اما همچنین می توانند باعث موارد شدید شوند درد و علائم نارسایی عصبی. طبق مطالعات اخیر ، تعداد عملیات دیسک بین سال های 2005 و 2010 دو برابر شده است.
با این وجود ، در نهایت 90٪ از دیسک های فتق شده می توانند محافظه کارانه درمان شوند ، عمدتا با استفاده از درد و فیزیوتراپی. با این حال ، در صورت بروز علائم جدی ، به اصطلاح "پرچم های قرمز" ، یک مداخله جراحی کاملاً ضروری می شود. در اینجا لازم است بدانید که ضعف یا فلج عضله فقط در اثر شدت شدید رخ می دهد آسیب عصبی، در حالی که اختلالات حسی حتی با آسیب جزئی عصب رخ می دهد.
به همین دلیل ، "پرچم های قرمز" فتق دیسک بیش از همه شامل فلج عضلانی در حال افزایش یا ناگهانی ، و همچنین فلج در مثانه و رکتوم عضلات ، که می تواند باعث مدفوع مداوم و بی اختیاری ادرار. سندرم به اصطلاح cauda equina نیز هشداری است که باید جدی گرفته شود. در این سندرم تارهای عصبی cauda equina ، نخاع در پایین ترین قسمت از کانال نخاعی، فشرده شده اند
آسیب به این تارهای عصبی در درجه اول در اختلالات حسی و ضعف عضلانی در پاها. حتی اگر عوارض جدی و عوارض جانبی عمل در آن باشد دیسک بین مهره ای به طور کلی نادر است ، لازم به ذکر است که عملیات همیشه با خطرات خاصی همراه است. از آنجا که اینها به دلیل نزدیکی دیسک بین مهره ای و اعصاب or نخاع، ضرورت یک مداخله جراحی باید از همان ابتدا با دقت بررسی شود.
یکی از موارد متداول و جلوگیری از بروز عوارض ، ایجاد زخم در ناحیه جراحی است که می تواند منجر به به دام افتادن آن شود. ریشه عصب یا پوست خارجی آن نخاع (dura mater) و باعث ناراحتی مربوطه می شود. بعلاوه ، این عمل همچنین می تواند منجر به آسیب مستقیم به دور مادر شود. در نتیجه، مایع نخاعی از طریق این نخاع نشت می کند.
اگرچه این مایع طی چند ساعت کاملاً پر می شود ، اما شدید است سردرد و / یا تهوع می تواند پس از عمل رخ دهد. این عارضه در حدود 1 تا 2 درصد از کل عملیات دیسک رخ می دهد. جدا از این ، در موارد بسیار نادر ممکن است در نتیجه عمل عفونت رخ دهد.
با این حال ، کمی درد به طور مستقیم پس از عمل انتظار می رود و بنابراین نباید بیش از حد ارزیابی شود. با مصرف مشترک معمولاً می توان آنها را به خوبی درمان کرد داروهای ضد درد. همچنین قابل ذکر است میزان عود در جراحی دیسک ، یعنی چه تعداد بیمار با وجود جراحی دوباره تحت تأثیر دیسک فتق قرار می گیرند.
در حال حاضر ، این میزان بین 5 تا 10 درصد است. عود معمولاً در سه ماه اول اتفاق می افتد ، اما فقط پس از گذشت چندین سال نیز قابل مشاهده است. اگر واقعاً دیسک فتق جدید رخ دهد ، یک عمل جراحی جدید توصیه می شود.
مدت زمان جراحی دیسک به شدت به روش جراحی استفاده شده بستگی دارد. همانند مداخلات جراحی در سایر قسمتهای بدن ، روشهای کم تهاجم در اینجا زمان بیشتری نسبت به روشهای جراحی باز دارند. جدا از این ، میزان فتق دیسک و شرایط آناتومیکی بیمار نیز نقش دارد.
با این وجود ، در بیشتر موارد جراحی باید بین 30 تا 60 دقیقه طول بکشد. بلافاصله پس از عمل ، بیمار برای چند ساعت تحت نظر باقی می ماند تا اثرات آن بیهوشی کاملاً فرسوده شده و عوارض حاد رد شده است. به طور معمول ، بیشتر بیماران می توانند فعالیت های روزمره خود را دو تا سه روز پس از عمل از سر بگیرند.
با این حال ، باید توجه داشت که در چند روز اول ، پیاده روی در مسافت های طولانی توصیه نمی شود. مدت زمانی که بیمار تازه عمل شده روزانه پیاده روی می کند باید آهسته و آگاهانه افزایش یابد. تا یک ماه پس از عمل ، بیمار نه باید رانندگی کند و نه ورزش کند.
به همین ترتیب ، هیچ وزنه ای بالای 15 کیلوگرم تا سه ماه پس از عمل نباید بلند شود. پیش بینی مدت زمان مرخصی استعلاجی واقعی پس از عمل دشوار است و به شدت به روند بیماری پس از عمل بستگی دارد. بسته به شغل بیمار ، ممکن است مجبور باشد چندین ماه در مرخصی استعلاجی باشد.
بیمارانی که باید از نظر جسمی سخت کار کنند به طور قابل توجهی بیشتر از کارمندان مطب به زمان بهبودی نیاز دارند. با وجود این چشم اندازها ، اقدامات احتیاطی ذکر شده در هر صورت باید جدی گرفته شود. مشاهده آنها به طور قابل توجهی احتمال فتق دیسک جدید و در نتیجه نیاز به یک عمل دیگر را کاهش می دهد.
