تست نفوذ (مترادف: آزمون DLCO ؛ آزمایش ظرفیت انتشار ؛ ظرفیت انتشار CO. کربن آزمایش فاکتور انتقال مونوکسید) یک روش تشخیصی است که در ریه شناسی استفاده می شود (ریه دارو) برای ارزیابی ظرفیت انتشار (DLCO). با این حال ، تعیین ظرفیت انتشار در نظر گرفته می شود که نقشی جزئی در تشخیص آسم، از آنجا که ظرفیت پخش خود معمولاً طبیعی است یا کمی افزایش می یابد. حتی در صورت تظاهر واضح آسم برونش با کاهش موجود "ظرفیت یک ثانیه اجباری (FEV1)" ، یک ظرفیت انتشار هنوز هم طبیعی است. با این حال ، این روش برای عملکرد بسیار مهم است تشخیص های افتراقی میان آسم برونش, بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) ، و آمفیزم (ابر تورم برگشت ناپذیر از کوچکترین ساختارهای پر از هوا (آلوئول ، آلوئول) ریه ها) ، زیرا COPD و آمفیزم با کاهش DLCO همراه است.
موارد مصرف (مناطق کاربرد)
- آسم برونش - بتواند آسم برونش را از سایر مزمن ها متمایز کند ریه بیماری هایی مانند COPD، از آنجا که تعیین محدودیت دقیق از طریق این روش امکان پذیر است ، می توان از آزمون انتشار استفاده کرد.
- بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) - آزمایش انتشار بخشی از تشخیص استاندارد در COPD را نشان می دهد. ظرفیت انتشار برای کربن مونوکسید بسته به شدت در درجه اول آمفیزم کاهش می یابد. بنابراین ، آمفیزم به عنوان یک جز از COPD دلیل اصلی وخامت ظرفیت انتشار است. با این حال ، آزمایش انتشار باید در نظر بگیرد که سایر اجزای COPD ، مانند وجود انسداد مزمن (باریک شدن) مجاری تنفسی ، نیز نمی توانند به اندازه کافی ارزیابی شوند. بر این اساس ، اقدامات تشخیصی بیشتری برای تعیین میزان COPD لازم است.
- آمفیزم ریه - آمفیزم نشان دهنده تورم بیش از حد غیر قابل برگشت (برگشت ناپذیر) آلوئول ها (کوچکترین وزیکول های پر از هوا) ریه ها است. آمفیزم به خودی خود نشان دهنده نقطه پایان مشترک انواع مزمن است ریه بیماری ها ، از جمله COPD.
- سارکوئیدوز - سارکوئیدوز یک بیماری سیستمیک است بافت همبند که ممکن است با درگیری ریه همراه باشد و ممکن است رهبری به گرانولوم تشکیل (نئوپلاسم بافتی). در حضور این بیماری با درگیری ریه ، به طور معمول کاهش ظرفیت انتشار دیده می شود.
موارد منع مصرف
انجام آزمایش انتشار هیچ منع مصرفی ندارد.
قبل از آزمون
اندازه گیری ظرفیت انتشار ریه ها بخشی از روشهای استاندارد تشخیص عملکرد ریوی است. با این حال ، قبل از انجام این روش ، مهم است که از سایر روش های تشخیصی برای افزایش حساسیت (درصد بیماران مریضی که بیماری با استفاده از روش تشخیص داده می شود ، یعنی یک یافته مثبت اتفاق می افتد) و ویژگی (مهم بودن) استفاده شود. در واقع افراد سالم که بیماری مورد نظر را ندارند نیز با روش سالم تشخیص داده می شوند) از طریق تشخیص. روشهای اضافی استاندارد تشخیص عملکرد ریوی شامل اسپیرومتری و پلتساسموگرافی بدن است.
روش
روش های مختلفی برای انجام این روش در دسترس است:
- روش حالت پایدار - در این روش ، یک مخلوط گاز متشکل از هوا و کربن مونوکسید توسط بیمار در طی چند دقیقه استنشاق می شود تا یک حالت ثابت (تعادل بین مصرف و خروج مونوکسیدکربن) حاصل شود. با استفاده از اندازه گیری ترکیبی حجم تنفسی و غلظت مونوکسیدکربن می توان میزان مصرف مونوکسیدکربن در دقیقه را تعیین کرد. با این حال ، برای دستیابی به نتایج اندازه گیری معنی دار ، وجود یکنواخت ضروری است تهویه از تمام بخشهای ریه به عنوان یک عیب روش این است که زمان مورد نیاز برای اجرا نسبتاً زیاد است.
- روش تک نفس - برخلاف روش حالت ثابت ، در روش تک نفس ، بیمار مخلوط گاز حاوی 0.3٪ مونوکسیدکربن و 10٪ هلیوم را با ظرفیت حیاتی کامل خود استنشاق می کند. سپس بیمار باید ده ثانیه نفس خود را حفظ کند. در طی بازدم بعدی ، به دلیل آلودگی موجود به مخلوط گاز از فضای مرده ریه (فضای سیستم تنفسی که درگیر نیست) ، اولین 750 میلی لیتر هوای بازدم از بین می رود. در تبادل گاز ریه ، اما در خدمت انتقال مخلوط گاز استنشاق است). 600-900 میلی لیتر هوای بازدم زیر تجزیه و تحلیل می شود. با تعیین غلظت مونوکسیدکربن و هلیم ، مونوکسیدکربن اولیه غلظت در فضای آلوئول و غلظت جذب شده در ریه ها محاسبه می شود. کیفیت نتایج ، از جمله موارد دیگر ، به دستیابی به حداکثر ظرفیت کل ریه فرد بستگی دارد.
- روش درون تنفس - این روش با این واقعیت مشخص می شود که برای انجام آن فقط زمان کوتاه نفس کشیدن لازم است و این روش را برای بیمارانی که نمی توانند از روش یک نفس کشیدن استفاده کنند مناسب است. ظرفیت پخش در روش نفس کشیدن از طریق تعیین چندین غلظت گازها در هوای بازدم ارزیابی می شود.
بعد از معاینه
پس از انجام روش ، اقدامات خاصی انجام نشده است.
عوارض احتمالی
بلع مونوکسیدکربن در این حالت غلظت کاملا ایمن است با این حال ، باید توجه داشت که برای جلوگیری از تغییرات مصنوعی در ، باید شرایط استاندارد اندازه گیری را حفظ کرد تهویه/ نسبت پرفیوژن.
