بیماری سلول I یک موکولیپیدوز لیزومی است. بیماری ذخیره سازی در اثر جهش GNPTA ایجاد می شود ژن با محل ژن q23.3 روی کروموزوم 12. درمان علامتی عمدتا توسط حکومت of بیسفسفونات ها.
بیماری سلول I چیست؟
بیماری های ذخیره سازی با رسوب مواد مختلف در سلول ها و اندام های بدن انسان مشخص می شود. این یک گروه ناهمگن از بیماری ها است که می تواند به چندین زیرگروه تقسیم شود. علاوه بر گلیکوژنوز ، موکوپلی ساکاریدوز و لیپیدوز ، دارو بسته به ماده رسوب شده ، اسفنگولیپیدوز ، هموسیدروز و آمیلوئیدوز را از هم متمایز می کند. بیماری های ذخیره سازی لیزوزومی روی لیزوزوم ها تأثیر می گذارد. این اندامک های کوچک سلولی غشای غشایی در یوکاریوت ها هستند. لیزوزوم ها توسط دستگاه گلژی تشکیل می شوند و به هیدرولیتیک مجهز هستند آنزیم ها و فسفاتازها. با کمک آنها آنزیم ها، عملکرد اصلی آنها هضم مواد خارجی و مواد درون زا است. بیماری سلول I نوعی موکولیپیدوز لیزومی است که دارای دو زیرگروه مجزا است. لروی و دمارس برای اولین بار این بیماری را در دهه 1960 ثبت کردند و به شباهت آن با موکوپلی ساکاریدوز نوع I ، معروف به بیماری هورلر اشاره کردند. نام این بیماری بخاطر قرارگرفتن فیبروبلاست یا سلولهای انکلوزین در داخل است پوست از بیماران
علل
علت بیماری سلول I فعالیت کمبود N-acetylglucosaminyl-1-phosphotransferase است. فعالیت ضعیف این آنزیم از میزان زیادی لیزوزوم جلوگیری می کند آنزیم ها از ورود به لیزوزوم. تنظیم آنزیم های لیزوزومی با فعالیت فسفوترانسفراز مشخص می شود. در یک موجود زنده سالم ، سنتز سیگنال مرتب سازی را امکان پذیر می کند. این روند در بیماری سلول I مختل می شود. بنابراین ، بدون برچسب زدن با مانوز-6-فسفات اتفاق میافتد. به همین دلیل ، آنزیم های لیزوزومی دیگر به اندازه کافی طبقه بندی نشده و به طور غیرقابل کنترل از طریق غشای پلاسما به داخل ماتریکس خارج سلول مهاجرت می کنند. این امر در اثر جهش GNPTAB ایجاد می شود ژن. این N-acetylglucosaminyl-1-phosphotransferase را از قابلیت خود محروم می کند و بنابراین توانایی کاتالیز کردن مانوز-6- را دارد.فسفات سنتز. بنابراین انتقال آنزیم های لیزومی مختل می شود. N- استیل-گلوکوزامین-1-فسفوترانسفراز از زیر واحد آلفا ، بتا و گاما تشکیل شده است. آنها بر روی دو ژن رمزگذاری شده اند. بیماری ارثی سلول I بر GNPTA تأثیر می گذارد ژن روی کروموزوم 12 ، با جهش موجود در محل ژن q23.3. بروز حدود 0.3: 100,000 برای این بیماری نادر گزارش شده است. وراثت اتوزومال مغلوب است. بنابراین ، هر دو والدین برای انتقال بیماری باید ژن معیوب داشته باشند.
علائم ، شکایات و علائم
در بیشتر موارد ، علائم بیماری سلول I می تواند بلافاصله پس از تولد یا حداکثر چند ماه بعد مشاهده شود و از نظر خصوصیات مشابه علائم سندرم هورلر است. برخلاف بیماران مبتلا به سندرم هورلر ، بیماران مبتلا به سلول I دفع موکوپلی ساکارید را نشان نمی دهند. علائم فردی این بیماری تحت تنوع زیادی قرار دارد. Kornfeld و Sly خلاصه ویژگی های بالینی اسکلت ، اعضای داخلی، چشم ها، پوست، مرکزی سیستم عصبی، و صورت اسکلت معمولاً تحت تأثیر کیفوسکولیوز و دررفتگی مفصل ران قرار می گیرد. کف چوب ، انقباض مفصل و تغییر شکل مهره ها نیز ممکن است وجود داشته باشد. در مورد هم همین است کوتاه قد و مالتی پلکس دیستوستوز. در اعضای داخلی، این بیماری ممکن است خود را به صورت هپاتوسپلنومگالی و کاردیومگالی یا شیردهی قلبی نشان دهد. صورت بیماران ویژگی های درشت صورت را نشان می دهد. اگزوفتالموس، هایپلاستیک لثه، یا اسكافوسفالی نیز از علائم معمول آن هستند. به همان اندازه مشخصه باز است دهان و یک پل بینی عمیقا فرو رفته چشم افراد مبتلا اغلب تیرگی قرنیه یا پلک های تورم. پوست ضخیم و درشت است ، دارای عصب مرکزی روانی حرکتی شدید یا ذهنی است عقب افتادگی.
تشخیص و روند بیماری
تشخیص اولیه آزمایشی بیماری سلول I را می توان با معاینه چشم بر اساس سابقه انجام داد. برای تأیید تشخیص ، می توان تعیین بیوشیمیایی فعالیت آنزیم لیزوزومی در سرم را انجام داد. این تعیین نسبت نادرست فعالیت درون سلولی و خارج سلولی را به همراه دارد. همچنین می توان فعالیت فسفوترانسفراز در فیبروبلاست ها را برای تأیید تشخیص تعیین کرد. اجزا مربوط به هر دو موکوپلی ساکارید است ، لیپیدها یا الیگوساکاریدها. در صورت لزوم ، تشخیص ژنتیکی مولکولی می تواند شک و تردیدهای نهایی را برطرف کند. در صورت داشتن سابقه مناسب ، بیماری نیز در طی دوره قابل تشخیص است تشخیص قبل از تولد. با این حال ، به دلیل شیوع کم ، تشخیص قبل از تولد فقط در موارد استعداد خانوادگی توصیه می شود. روند بیماری به علائم در هر مورد بستگی دارد و به طور مستقیم قابل پیش بینی نیست. با این حال ، اکثر بیماران به سختی دهمین سال زندگی خود را حفظ می کنند. با این حال ، دوره های معتدل در موارد خاص کاملاً مستثنی نیستند.
عوارض
بیماری سلول I می تواند عوارض و علائم مختلفی ایجاد کند. با این حال ، این موارد تا اواخر تشخیص داده نمی شوند ، بنابراین بیماری I-cell فقط در مراحل دیرتر قابل تشخیص است. علائم نسبتاً متناقضی هستند که غالباً درمان را پیچیده می کنند. معمولاً شکایات و ناهنجاری هایی در پوست ، چشم ها و همچنین ناحیه های پوستی وجود دارد اعضای داخلی. در بدترین حالت ، فرد مبتلا می تواند نابینا شود یا مستقیماً بر اثر نارسایی عضو بمیرد. علاوه بر این ، یک تلفظ وجود دارد کوتاه قد و همچنین شکایت از قلب. پلک ها اغلب متورم هستند و از هوش و ذهنی کاسته می شوند عقب افتادگی. غیر معمول نیست که فرد مبتلا در زندگی روزمره به کمک افراد دیگر وابسته باشد عقب افتادگی تا بتواند از پس آن برآید. کیفیت زندگی بیمار توسط بیماری سلول I بسیار کاهش می یابد. معمولاً هیچ عارضه خاصی در درمان بیماری وجود ندارد. از داروها و درمان های روانشناختی استفاده می شود که می تواند علائم را کاهش دهد. با این حال ، درمان کامل و علی این بیماری امکان پذیر نیست. امید به زندگی توسط این بیماری کاهش می یابد.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنید؟
بیماری سلول I معمولاً بلافاصله پس از تولد کودک تشخیص داده می شود. اینکه آیا به درمان بیشتر نیاز است ، به ماهیت و شدت علائم بستگی دارد. تغییر شکل خفیف لزوماً به درمان نیاز ندارد. از طرف دیگر ، پای پا و تغییر شکل مهره ها ناهنجاری های جدی است که باید با جراحی و با دارو درمان شود. اگر پزشک مسئول زایشگاه قبلاً چنین کاری نکرده است ، والدین باید سریعاً با یک متخصص مشورت کنند. در صورت بروز حادثه یا سقوط در اثر علائم ، کودک باید به بیمارستان منتقل شود یا والدین باید بلافاصله با اورژانس پزشکی تماس بگیرند. در مورد ناهنجاری های شدید ، که ممکن است در روان زندگی کودک نیز در اواخر زندگی تأثیر بگذارد ، باید یک درمانگر برای همراهی با درمان پزشکی فراخوان شود. بنابراین بیماری سلول I در هر مورد نیاز به توضیح پزشکی دارد. فرد تماس مناسب متخصص اطفال یا متخصص بیماری های ارثی است. در صورت اختلالات بینایی ، چشم پزشک باید به طور همزمان مشورت شود.
درمان و درمان
بیماری I سلول غیر قابل درمان در نظر گرفته می شود. بنابراین ، یک علت درمان وجود ندارد. درمان منحصراً علامتی و حمایتی است. مراقبت های روان درمانی از خانواده های آسیب دیده بخش عمده ای از حمایت را تشکیل می دهد درمان. علامت دار درمان بستگی به مورد منفرد دارد. علائم استخوان اغلب توسط حکومت of بیسفسفونات هااست. اینها داروهای شناخته شده از پوکی استخوان درمان و تمایل زیادی به سطح استخوان دارند. آنها بخصوص در ناحیه لاکونهای جذب به استخوان متصل می شوند. بنابراین آنها از استئوکلاستهای تجزیه کننده استخوان جلوگیری کرده و از این طریق تحلیل استخوان را کاهش می دهند. داروهای از جمله آنالوگهای پیرو فسفات با پیوند POP کربن هستند. بنابراین ، هیدرولیز آنزیمی روی آنها رخ نمی دهد. بیشترین جریان این مواد آمینوبیس فسفونات ها است. علاوه بر این ، آلندرونات ، کلودرونات ، etidronates ، ibandronates ، pamidronates و risendronates از همان گروه داروهای در آلمان تایید شده اند. در مورد تیلودرونات و Zoledronate. علاوه بر این داروها ، مغز استخوان پیوند برای درمان بیماری سلول I در دسترس است. با این حال ، موفقیت این روش درمانی در موارد قبلی محدود بوده است. روش های درمانی ژن اکنون به عنوان یک رویکرد درمانی جدید برای نقص ژن در حال بررسی است. درمان های ژنی موفقیت اولیه را در مدل های حیوانی نشان داده اند. با این حال ، آنها هنوز در عمل در انسان اعمال نشده اند. با این حال ، در آینده ، این رابطه ممکن است تغییر کند.
چشم انداز و پیش آگهی
بیماری سلول I یک اختلال ارثی است که تا به امروز به طور علامتی قابل درمان نیست. بر این اساس ، پیش آگهی منفی است. اگرچه علائم با درمان زودرس به طور قابل توجهی کاهش می یابد ، بیماری سلول I تقریباً همیشه سیر شدیدی را طی می کند. کوتاه قد و آسیب به اندام های داخلی و همچنین سر در حال حاضر امید به زندگی را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. علاوه بر این ، ناهنجاری های صورت ، پوست و چشم ها ممکن است امید به زندگی را کاهش دهد ، اما در درجه اول کیفیت زندگی فرد مبتلا را کاهش می دهد. برخی از افراد مبتلا به سن 40 یا 50 سالگی می رسند ، اما بیشتر آنها در همان سال می میرند کودکی یا نوجوانی اگر بیماری سلول I درمان نشود ، مبتلایان اغلب در اولین سالهای زندگی می میرند. بر این اساس ، پیش آگهی منفی است. با این وجود ، اگر بیمار به عنوان بخشی از یک درمان جامع تحت درمان قرار گیرد و در صورت لزوم در یک مرکز برای معلولین جسمی قرار گیرد ، احتمال زندگی نسبتاً عاری از علائم وجود دارد. تن درمانی و همچنین درمانی معیارهای می تواند به طور قابل توجهی رفاه فرد مبتلا را در طولانی مدت بهبود بخشد.
پیشگیری
بیماری سلول I فقط با آزمایش ژنتیکی مولکولی قبل از تنظیم خانواده قابل پیشگیری است. علاوه بر این ، به عنوان بخشی از تشخیص قبل از تولد، والدین آینده ممکن است تصمیم بگیرند که بارداری.
پیگیری
در بیشتر موارد ، کسانی که مبتلا به بیماری سلول I هستند تحت مراقبت های بعدی نیستند یا بسیار کم هستند معیارهای در دسترس آنها است. در این حالت ، بیماری باید در اسرع وقت توسط پزشک تشخیص داده شود تا از وخیم شدن بیشتر علائم جلوگیری شود. از آنجا که این یک بیماری ژنتیکی است ، آزمایش و مشاوره ژنتیک همیشه باید در صورت تمایل بیمار به فرزندآوری انجام شود تا از انتقال بیماری سلول I به فرزندان جلوگیری شود. بیشتر بیماران به مصرف داروهای مختلف برای این بیماری وابسته هستند. در اینجا توجه به دوز صحیح و همچنین مصرف منظم داروها مهم است. در صورت عدم قطعیت ، عوارض جانبی یا س questionsال ، ابتدا باید همیشه با پزشک مشورت شود. به همین ترتیب ، بسیاری از افراد مبتلا به حمایت روانشناختی از این بیماری احتیاج دارند ، از این طریق گفتگوی محبت آمیز با والدین یا اقوام نیز می تواند بر روند بیماری تأثیر مثبت بگذارد. یک فرد آسیب دیده در زندگی روزمره و از خانواده خود به کمک و پشتیبانی احتیاج دارد. در بسیاری از موارد ، بیماری سلول I به طور قابل توجهی امید به زندگی فرد مبتلا را محدود یا کاهش می دهد.
کاری که می توانید خودتان انجام دهید
بیمارانی که از بیماری سلول I رنج می برند می توانند به درمان های مختلف محافظه کارانه و جایگزین متوسل شوند. درمان محافظه کارانه بر رفع علائم و ناراحتی متمرکز است. استفاده از وسایل کمکی مانند چوب زیر بغل کفی های ارتوپدی یا ارتوپدی می توانند روند تغییر شکل مربوطه را کند و در نتیجه کاهش دهند درد. داروها به تسکین کمک می کنند درد و می تواند با گزینه های دیگر تکمیل شود معیارهای مانند ماساژ or طب سوزنی. با این حال ، درمان های جایگزین باید پیش از این با پزشک مسئول در میان گذاشته شود. پزشک ممکن است بتواند بیمار را مستقیماً به هومیوپات ارجاع دهد یا نکات بیشتری را برای درمان علامت مورد نظر ارائه دهد. از آنجا که بیماری سلول I با وجود همه گزینه های درمانی معمولاً کشنده است ، باید به دنبال مشاوره درمانی باشید. تنها فرد مبتلا نیست که باید از طریق ترس خود کار کند. اقوام و دوستان نیز معمولاً برای مقابله با بیماری و سیر احتمالاً منفی به حمایت نیاز دارند. برای بیمار و بستگان ، شرکت در یک گروه خودیاری نیز امکان پذیر است. تماس با سایر مبتلایان به پذیرش بیماری کمک می کند ، و غالباً سایر مبتلایان نیز می توانند اقدامات درمانی و استراتژی های بیشتری را برای زندگی روزمره با بیماری سلول I نام ببرند.
