بیماری Sandhoff نشان دهنده یک اختلال ذخیره لیزوزومی است که در آن ذخیره گانگلیوزیدهای GM2 در سلول های عصبی وجود دارد. در این حالت ، فعالیت آنزیمی هگزوزامینیداز A و B مختل می شود. پیش آگهی معمولاً بسیار ضعیف است.
بیماری Sandhoff چیست؟
بیماری Sandhoff یکی از بیماری های ذخیره لیزوزومی است. این بیماری برای اولین بار در سال 1968 توسط بیوشیمیست آلمانی "کنراد ساندوف" توصیف شد. در این سندرم ، گانگلیوزیدهای GM2 در سلولهای عصبی تجمع می یابند ، زیرا دو گانگلیوزید تجزیه می کند آنزیم ها دارای قابلیت محدود یا بدون کارایی هستند. گانگلیوزیدها هستند آب-حلول نیست لیپیدها که در غشای تمام سلول ها وجود دارد. در اینجا آنها ساختار قسمت خارجی غشا را تعیین می کنند. از نظر شیمیایی ، آنها از دو اسید چرب تشکیل شده اند مولکول ها متصل به اسفنگوزین آمینودیالکل. در انتهای دیگر مولکول اسفنگوزین یک الیگوساکارید وجود دارد که از چندین ماده تشکیل شده است قند مولکول ها. باقیمانده اسیدهای چرب به داخل خارج می شوند غشای سلولی به سمت سلول این قسمت از مولکول غیر قطبی است و بنابراین محلول در چربی است. قند بخش در سطح منطقه واقع شده است غشای سلولی و با قطب تعامل دارد مولکول ها مانند آب. تجمع گانگلیوزیدهای GM2 عمدتا در سلولهای عصبی رخ می دهد. در آنجا عملکرد ویژه ای از گانگلیوزیدها در انتقال اطلاعات بین سلولهای عصبی فرض می شود. ماده خاکستری مغز به ویژه از نظر گانگلیوزید غنی است. آنها آنجا هستند را تشکیل می دهند حدود شش درصد از کل لیپیدها. با این حال ، گانگلیوزیدهای جدید به طور مداوم در حال شکل گیری هستند ، که به طور معمول برای باقی ماندن در آن ، باید دوباره تجزیه شوند تعادل. با این حال ، در مورد بیماری Sandhoff ، روند تخریب مختل می شود و در نتیجه تجمع گانگلیوزیدها ایجاد می شود. این بیماری بسیار نادر است. شیوع 1 در 130,000،XNUMX در اروپا گزارش شده است.
علل
علت بیماری Sandhoff تجمع گانگلیوزیدهای GM2 در سلول های عصبی است. دو آنزیم ها توانایی تخریب گانگلیوزیدها در توانایی عملکرد محدود هستند یا کاملاً غیرفعال هستند. اینها هستند آنزیم ها hexosaminidase A و B. هر دو آنزیم توسط HEXB کدگذاری می شوند ژن روی کروموزوم 5. جهش مربوطه در محلی است که مسئول کدگذاری هر دو است پروتئین ها. در نتیجه ، عملکرد هر دو از دست می رود. نقص ارثی به صورت اتوزومال مغلوب به ارث می رسد. برای تکامل کامل بیماری ، ژن های مربوطه هر دو والدین باید ناقص باشند. در نتیجه اختلال تخریب ، گانگلیوزیدهای بیشتری در سلولهای عصبی تجمع می یابند. سرانجام ، با افزودن بیشتر و بیشتر به مولکول های گانگلیوزید ، عملکرد سلول های عصبی به شدت متلاشی می شود. سلول عصبی بزرگتر و بیشتر می شود. این اثر خود را در تورم تدریجی زخم نشان می دهد مغز. در نتیجه ، انتقال محرک ها بین سلول های عصبی مختل می شود. دیگر نمی توان اتصالات جدیدی بین نورون ها ایجاد کرد و اتصالات قدیمی قطع می شود. در نتیجه ، زوال ذهنی شروع می شود.
علائم ، شکایات و علائم
در بیماری Sandhoff ، مانند بسیاری از بیماریهای ذخیره لیزوزومی ، بین چندین درجه بیان تفاوت قائل می شود. اینها به فعالیت آنزیم باقیمانده خاص بستگی دارند. یک نوع بیماری نوزادان ، نوجوانان و بزرگسالان وجود دارد. در شکل نوزادی ، کودکان پس از یک مرحله رشد نامشخص از ماه سوم زندگی [اختلالات رشد در کودکان | تأخیر در رشد]] رشد می کنند. هیپوتونی عضلانی ، واکنشهای مکرر وحشت زده و اختلالات حرکتی رخ می دهد. با پیشرفت ، تشنج ، مغز بزرگ شدن ، و کاهش دید اضافه می شود. در مراحل آخر ، بینایی به کلی از بین می رود. توانایی های ذهنی و حرکتی همچنان رو به زوال است. یک لکه قرمز گیلاس در ماکولا ایجاد می شود پشت چشم. این شکل از پیشرفت معمولاً بین سال سوم و پنجم زندگی به صورت کشنده پایان می یابد. در شکل پیشرفت نوجوانان ، اولین علائم از سال دوم تا پنجم زندگی شروع می شود. در اینجا نیز همین تغییرات رخ می دهد. با این حال ، روند بیماری آهسته تر پیشرفت می کند. در اینجا ، امید به زندگی بین 15 تا 20 سال است. در نوع بزرگسالان این بیماری ، علائم مختلفی وجود دارد که خود را در ناهنجاری های عصبی و روانی نشان می دهد. بینایی و رشد ذهنی ممکن است بی تأثیر باشد. دوره بعدی به فعالیت باقیمانده آنزیم ها بستگی دارد.
تشخیص و روند بیماری
برای تشخیص بیماری Sandhoff ، فعالیت آنزیمی هگزوزامینیداز A و B تعیین می شود. اگر هر دو آنزیم کاهش فعالیت نشان دهند ، می توان بیماری Sandhoff را فرض کرد. اگر فقط یک اختلال عملکردی در آنزیم هگزوزامینیداز A وجود داشته باشد ، این بیماری Tay-Sachs است که سیر مشابهی دارد. تجزیه و تحلیل ژنتیکی می تواند تشخیص را تأیید کند.
عوارض
بیماری Sandhoff ، به ویژه در کودکان ، محدودیت های رشد و تأخیر قابل توجهی ایجاد می کند. به همین ترتیب ، این بیماری منجر به تحلیل رفتن عضلات و بیشتر از آن می شود بلع مشکلات. با توجه به بلع مشکلات، مصرف معمول غذا و مایعات معمولاً دیگر برای فرد مبتلا امکان پذیر نیست. به همین ترتیب ، بیماری Sandhoff منجر به اختلالات حرکتی می شود. بیماران اغلب از این بیماری رنج می برند گرفتگی عضلات و بینایی کاهش می یابد. در بدترین حالت کامل کوری رخ می دهد به همین ترتیب ، با پیشرفت بیماری ، مهارت های حرکتی بیمار به طور قابل توجهی کاهش می یابد. امید به زندگی به طور قابل توجهی توسط بیماری Sandhoff کاهش می یابد ، به طوری که افراد مبتلا معمولاً حداکثر 20 سال زندگی می کنند. بستگان و والدین نیز تحت تأثیر بیماری Sandhoff قرار دارند و از شکایت های شدید روانشناختی یا رنج می برند افسردگی. رشد ذهنی بیمار معمولاً تحت تأثیر بیماری قرار نمی گیرد. درمان علی بیماری Sandhoff معمولاً امکان پذیر نیست. برخی از علائم را می توان با کمک روش های درمانی و داروها محدود کرد. با این حال ، درمان کامل بیماری امکان پذیر نیست.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
اگر علائم غیرمعمول در اوایل رخ دهد کودکی یا در سنین بالا همیشه باید با پزشک مشورت شود. برای شناسایی و تمایز بیماری از شرایط مشابه باید از تجزیه و تحلیل ژنتیکی استفاده شود. از آنجا که بیماری ارثی Sandhoff نوعی بیماری متابولیکی تخریب عصبی است که معمولاً در سنین پایین اتفاق می افتد ، اولین تماس ها با پزشک اغلب در کودکان بسیار کوچک مبتلا انجام می شود. این بیماری که هنوز قابل درمان نیست منجر به می شود کوری و زوال مراجعه منظم به پزشک در بیماری Sandhoff اجتناب ناپذیر است. بیماری پیشرونده لیپومتابولیک متعلق به بیماری های نسبتاً نادر است. از آنجا که کودکان مبتلا معمولاً حتی به چهار سالگی هم نمی رسند ، فقط می توان کمک علامتی کرد. پیش آگهی ضعیف پدر و مادر چنین کودکانی را برای مقابله با بیماری دشوار می کند. برای خود بچه ها ، از نظر پزشکی نمی توان کار زیادی انجام داد. اختلال تخریب به طور فزاینده ای آسیب جدی به سلول های عصبی وارد می کند. مغز نیز به شدت تحت تأثیر قرار می گیرد. درجه شدت اختلال می تواند متفاوت باشد. این گزینه های درمانی را تحت تأثیر قرار می دهد. در بیماری Sandhoff نوجوان ، با درمان خوب ، امید به زندگی تا بلوغ یا بیشتر از آن امکان پذیر است. علائم به کندی پیشرفت می کنند. آنها در حدود دو سالگی ظاهر می شوند. نوع بزرگسالان بیماری Sandhoff نوعی بزرگترین امید به زندگی است. با این حال ، این به تأثیرات مختلفی در زمینه آنزیم بستگی دارد.
درمان و درمان
متأسفانه علی درمان بیماری Sandhoff ممکن نیست ، زیرا بیماری ارثی است. فقط درمان های علامتی را می توان انجام داد. رویکردهای درمانی امیدوار کننده ای وجود دارد ، اما همه آنها در مراحل اولیه هستند. به طور معمول ، پیش آگهی بسیار ضعیف است. همچنین ، متأسفانه امروز نمی توان امید به زندگی را افزایش داد. با این حال ، در شکل بزرگسالان این بیماری ، امید به زندگی در افراد مبتلا تا حدودی بیشتر است. با این حال ، به فعالیت باقیمانده آنزیم ها بستگی دارد.
چشم انداز و پیش آگهی
بیماری Sandhoff نوعی اختلال شدید است که با ناراحتی شدید برای مبتلایان همراه است و طی چند ماه منجر به مرگ می شود. بر این اساس ، این بیماری ژنتیکی پیش آگهی نسبتاً ضعیفی را ارائه می دهد. کودکان مبتلا معمولاً اندکی پس از تولد می میرند و در طول زندگی خود از محدودیت های جسمی شدید رنج می برند. به طور متوسط ، بیشتر بیماران مبتلا به بیماری Sandhoff در سال سوم یا چهارم زندگی می میرند. اولین علائم دوازده تا چهارده ماه قبل از مرگ و معمولاً بروز می کند رهبری به مرگ کودک به دلیل آسیب شدید اعضای بدن یا مشکلات قلبی عروقی. این بیماری ژنتیکی فقط به صورت علامتی قابل درمان است. اگر علائمی مانند استرابیسم یا نیشنگموس به طور كافی تحت درمان قرار می گیرند ، حداقل کودکان مبتلا می توانند رهبری یک زندگی نسبتاً عاری از علائم. با این حال ، مراجعه منظم به پزشک با موارد زیادی همراه است فشار برای بستگان و خود بیماران. کیفیت زندگی معمولاً بسیار کاهش می یابد. روش های درمانی فعلی می تواند پیش آگهی را در آینده بهبود بخشد. به طور کلی ، بیماران باید به ارزیابی های پزشک عمل کنند. پزشک پیش بینی دقیق را با توجه به تصویر علائم و علائم پیش بینی می کند درمان گزینه.
پیشگیری
در خانواده هایی که خویشاوندان یا خویشاوندان آنها از بیماری Sandhoff رنج می برند ، پیشگیری از وراثت بیشتر سندرم شامل انسان مشاوره ژنتیک. این بیماری در معرض توارث اتوزومی مغلوب است. این بدان معناست که فقط در صورت داشتن هر دو نقص در والدین ژن آیا 25 درصد احتمال انتقال بیماری به فرزندان وجود دارد؟ اول ، وضعیت ژنتیکی هر دو والدین باید با آزمایش ژنتیکی تعیین شود. اگر فقط یک شریک نقص داشته باشد ژن، هیچ خطری برای کودک ندارد.
پیگیری
در بیشتر موارد ، معیارهای و گزینه های مراقبت های ویژه مستقیم در بیماری Sandhoff به طور قابل توجهی محدود شده و یا حتی در دسترس فرد مبتلا نیست. به همین دلیل ، فرد مبتلا باید در مراحل اولیه به پزشک مراجعه کند تا از بروز سایر عوارض یا شکایات جلوگیری کند ، زیرا این امر همچنین مانع بهبودی بیمار می شود. به همین ترتیب ، اگر بیمار می خواهد دوباره بچه دار شود ، باید با پزشک مشورت شود تا بیماری Sandhoff در کودکان رخ ندهد ، زیرا یک بیماری ارثی است. مبتلایان به مصرف دارویی که می تواند علائم را تسکین و محدود کند بستگی دارند. رعایت دستورالعمل های پزشک مهم است و در صورت وجود هرگونه سوال یا عوارض جانبی شدید ، باید با پزشک مشورت شود. علاوه بر این ، دوز مناسب و همچنین مصرف منظم دارو باید رعایت شود. غالباً ، مبتلایان به بیماری Sandhoff به کمک و مراقبت از افراد دیگر در زندگی روزمره خود وابسته هستند. در این زمینه ، تماس با سایر بیماران این بیماری نیز می تواند بسیار مفید باشد ، زیرا غیر معمول نیست که این امر منجر به تبادل اطلاعات شود.
این همان کاری است که می توانید خودتان انجام دهید
این بیماری فقط چند گزینه برای عمل فراهم می کند که بیماران یا نزدیکان آنها می توانند در زندگی روزمره استفاده کنند. درمان بیماری ژنتیکی امکان پذیر نیست. نه پزشکی مرسوم و نه روشهای جایگزین نمی توانند بهبودی حاصل کنند. در بیماران مبتلا به بیماری Sandhoff امید به زندگی به طور قابل توجهی کوتاه شده است. در زمینه خودیاری ، در نهایت تمرکز بر روی بهبود کیفیت زندگی است. در زندگی روزمره ، مقابله با علائم و روند بیماری از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این بیماری نه تنها برای بیمار ، بلکه برای اطرافیانش نیز چالش های بزرگی ایجاد می کند. ذهنی استحکام باید تقویت شود تا شرایط به خوبی کنترل شود. علاوه بر استفاده از تمدد اعصاب تکنیک ها ، روان درمانی معیارهای کمک. علاوه بر این ، بستگان باید زمان کافی برای تأمین نیازهای خود اختصاص دهند. این تنها راه برای اطمینان از داشتن منابع کافی هنگام برخورد با آنها است کودک بیمار. احساس می شود تماس با گروه های خودیاری یا سایر مبتلایان مفید و حمایت کننده است. در تبادل ، به عنوان راهنمایی و نکاتی برای کنار آمدن با شرایط ، کمک متقابل برای خودیاری صورت می گیرد. برای ایجاد ثبات در ارگانیسم ، یک سبک زندگی سالم و متعادل رژیم غذایی توصیه می شوند لذت زندگی باید با وجود همه ناملایمات ارتقا یابد ، به طوری که بهبود وضعیت کلی حاصل می شود.
