نظارت بر درمان
برخلاف یک استاندارد هپارین، نوسانات سطح دارو در بدن با هپارین با وزن مولکولی کم به طور قابل توجهی کمتر است. به همین دلیل ، درمان نظارت بر معمولاً کاملاً ضروری نیست. موارد استثنایی بیمارانی هستند که خطر خونریزی بیشتری دارند و یا بیمارانی که از نارسایی کلیوی رنج می برند. در چنین مواردی می توان تعیین فعالیت ضد فاکتور Xa را برای نظارت بر درمان انجام داد. بهترین زمان برای تعیین فعالیت ضد فاکتور Xa 3-4 ساعت پس از آخرین تجویز است مونو امبولکس®.
اثرات جانبی
شایعترین واکنش دارویی با وزن مولکولی کم هپارین مانند مونو امبولکس... افزایش تمایل به خونریزی یا خونریزی است. خونریزی پوست ، خونریزی بینی, معده خونریزی یا خونریزی روده ای می تواند رخ دهد. حتی در چنین شرایطی ، اثر پروتامین آنتاگونیست فقط می تواند تا حدی خنثی شود.
خطر افت تعداد خون پلاکت (ترومبوسیت ها) در خون ، معروف به اصطلاح اصطلاحات فنی ترومبوسیتوپنی، با استفاده از یک وزن کم مولکولی به طور قابل توجهی کمتر است هپارین نسبت به تجویز هپارین استاندارد. با این حال ، موارد ترومبوسیتوپنی همچنین با استفاده از هپارین با زنجیره کوتاه شرح داده شده است. اگر در مقادیر هپارین درمانی افت مقادیر ترومبوسیت رخ دهد ، فرد در مورد هپارین صحبت می کند ترومبوسیتوپنی، یا به طور خلاصه HIT.
یک سیگنال هشدار دهنده افت مقادیر پلاکت به زیر 50٪ مقدار اولیه است. سایر واکنشهای جانبی دارویی واکنشهای آلرژیک و آنافیلاکتوئید (واکنشهای عدم تحمل حاد) ، افزایش در است کبد مقادیر (افزایش ترانس آمینازها GOT و GPT) ، تحریک و تغییر در محل تزریق و به ندرت ، ریزش مو. هنگامی که برای مدت زمان طولانی تری استفاده می شود ، کاهش در تراکم استخوان (پوکی استخوان) ممکن است رخ دهد.
تداخلات
اثر از مونو امبولکسby با مصرف دارویی که مانع آن می شود ، می تواند افزایش یابد خون لخته شدن اینها شامل داروهای ضد انعقاد خوراکی مانند فن پروکومون (Marcumar®) یا موادی هستند که تجمع خون پلاکت (مهار کننده های تجمع پلاکت) (به عنوان مثال استیل سالیسیلیک اسید یا به اختصار ASA ، کلوپیدوگرل یا تیکلوپیدین). داروهای دیگر مانند داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند اندومتاسین و ایبوپروفن، می تواند اثر Mono-Embolex® را افزایش دهد و در نتیجه منجر به افزایش تمایل به خونریزی شود.
تضعیف اثر Mono-Embolex® توسط ایجاد می شود آنتی هیستامین ها، دیجیتال ، ویتامین C و نیکوتین. Mono-Embolex® همچنین می تواند اثر سایر مواد را افزایش دهد. این شامل بنزودیازپین ها, فنیتوئین، کینیدین و پروپرانولول.
این به دلیل این واقعیت است که سیتوپارین ، ماده فعال Mono-Embolex® ، این مواد را از اتصال آنها به پلاسما منتقل می کند پروتئین ها، به طوری که درصد بیشتری از داروها به صورت رایگان و فعال در دسترس هستند. Mono Embolex® و الکل هیچ تعامل مستقیمی ندارند. بنابراین اثر Mono Embolex® ثابت باقی مانده است.
با این حال ، Mono Embolex® لخته شدن خون را کاهش می دهد. این باید در نظر گرفته شود ، زیرا تأثیر الکل می تواند منجر به افزایش تصادفات شود. علاوه بر این ، در طی حاد ترومبوز، باید از استرس در اندام آسیب دیده جلوگیری شود.
