سندرم آسپرگر یک اختلال رشدی عمیق است و شکلی از اوتیسم. این نام به نام پزشک اتریشی هانس آسپرگر نامگذاری شد ، که چهار پسر را در سال 1944 "اوتیسم" توصیف کرد و گاهی اوقات به اشتباه سندرم آسبرگر نوشته می شود. همراه با سندرم Kanner بسیار نادر ، یکی از رایج ترین اشکال آن است اوتیسم.
نشانه های آسپرگر
سندرم آسپرگر نوع ملایم تری از است اوتیسم از سندرم کانر افراد مبتلا در درجه اول به جای رشد ذهنی یا جسمی عمومی ، رفتار بین فردی مختل دارند. بنابراین ، کودکان از رنج می برند سندرم آسپرگر یاد بگیرید بدون تأخیر صحبت کنید. تفکر نیز به طور طبیعی رشد می کند و آنها به محیط خود علاقه نشان می دهند. آنها در امور اجتماعی مشکل دارند فعل و انفعالات: آنها بندرت یا هرگز تماس چشمی برقرار نمی کنند و حالت چهره آنها بدون احساس است. آنها در رمزگشایی از حرکات و حالت های صورت مشکل دارند و استعاره ها برای آنها معنایی ندارد زیرا آنچه را که گفته می شود کاملاً تحت اللفظی می گیرند. کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب حتی واژگان شگفت آور بزرگی دارند و حتی گاهی اوقات بسیار ریزبین به نظر می رسند. بزرگسالان مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب تنها هستند ، اما معمولاً می توانند در جامعه ادغام شوند و شغل خود را پایین نگه دارند.
تشخیص "سندرم آسپرگر"
تشخیص "سندرم آسپرگر”فقط باید توسط پزشک یا روانشناس متخصص ساخته شود و فقط پس از معاینه دقیق و مکرر کودک انجام می شود. معیارهای تشخیص سندرم آسپرگر در کتابچه راهنمای تشخیص انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) ، DSM-5 آورده شده است. در این، سندرم آسپرگر از سال 2013 در اصطلاح اختلالات طیف اوتیسم قرار گرفته است و دیگر با معیارهای تشخیصی خود مشخص نمی شود. به طور خلاصه ، تشخیص زمانی ایجاد می شود که علائم زیر تا حدی رخ دهد که زندگی آموزشی ، شغلی یا اجتماعی فرد آسیب دیده به طور قابل توجهی محدود شود:
- آگاهی فعل و انفعالات از نظر کیفی اختلال دارند ، به عنوان مثال ، به صورت کمبود حالت چهره و حرکات در مکالمه و عدم تماس چشمی. علاقه به اجتماع کم است یا اصلاً وجود ندارد فعل و انفعالات، و روابط متناسب با سن برقرار نیست.
- رفتار محدود ، تکراری یا انعطاف ناپذیر ، به عنوان مثال ، به صورت روال به ظاهر بی معنی که باید به یک روش خاص بارها و بارها انجام شود ، یا به صورت الگوهای حرکتی که همیشه تکرار می شوند ، یا علاقه مداوم و اغراق آمیز به جزئیات خاص .
علائم باید در اوایل باشد کودکی، اما فقط در صورت افزایش خواسته های اجتماعی ، خود را به طور کامل نشان می دهند.
سندرم کانر را مشخص کنید
برای تمایز از سندرم کانر ، باید در کودکان نیز ثابت شود که رشد زبان به تأخیر نمی افتد. این بدان معنی است که در حدود دو سالگی اولین کلمات منفرد و در حدود سه سالگی اولین عبارات ارتباطی استفاده می شود. کودک باید با توجه به سن خود مستقل باشد و به محیط خود علاقه عمومی نشان دهد. اختلالات مشابه مانند ADHD, سندرم تورت, اسکیزوفرنیا or اختلال وسواس فکری باید منتفی باشد
درمان آسپرگر
یک گام مهم در درمان سندرم آسپرگر در حال تشخیص است. دانستن خصوصیات خاص این اختلال به والدین ، معلمان ، دوستان یا همکاران امکان ارتباط بهتر با فرد مبتلا را می دهد. همچنین یک تشخیص دقیق امکان درمان فرد مبتلا را به صورت هدفمند فراهم می کند. در حالت ایده آل ، درمان کودک مبتلا به اوتیسم باید از دو تا سه سالگی آغاز شود ، اما بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم در بزرگسالی به بزرگسالی می رسند بدون اینکه هرگز تشخیص داده و درمان شوند. هر مورد از اوتیسم متفاوت است ، به این معنی که یک برنامه درمانی فردی باید طراحی شود ، که معمولاً شامل درمانگران مختلف ، بلکه معلمان ، والدین ، و احتمالاً خواهر و برادر یا دوستان است. نکته اصلی در این امر ایجاد ارتباط آسان برای فرد آسیب دیده با اطرافیان است.
آموزش ارتباطات به عنوان درمانی برای Asperger
روشهای استاندارد بنابراین آموزش ارتباطی است که در آن مبتلایان به آسپرگر می آموزند که چگونه تعاملات اجتماعی کار می کند ، چگونه احساسات را در شخص مقابل تشخیص می دهد و معنای آن چیست. کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر باید - در صورت امکان - به مدرسه عادی بروند تا بتوانند به طور منظم با همسالان سالم خود تماس بگیرند. درمان می تواند به کاهش ترسهای خاص و کاهش رفتارهای کلیشه ای کمک کند. کار درمانی ممکن است برای رفع مشکلات حرکتی ظریف مانند نوشتن مناسب باشد. بسیاری از افراد مبتلا به سندرم آسپرگر علایق و استعدادهای بسیار خاصی دارند ، اغلب در زمینه های هنری و موسیقی. کشف و تشویق این موارد در افراد تحت تأثیر آسپرگر مهم است.
