یک شکل از درمان هایپرهیدروز (مترادف: هایپرهیدروز) درمان) تزریق موضعی است سم بوتولینوم (بوتاکس) تقریباً 0.5/XNUMX٪ از جمعیت تحت تأثیر افزایش تعریق قرار دارند که رایج ترین شکل آن را هیپرهیدروز کانونی ایدیوپاتیک اولیه می نامند. کمتر رایج هیپرهیدروز ثانویه عمومی است که معمولاً علت آن یک بیماری سیستمیک است (به عنوان مثال ، اختلالات غدد درون ریز مانند اختلال عملکرد تیروئید ، دیابت ملیتوس ، تومورها یا نورولوژیک سیستم عصبی اختلالات) علاوه بر مشکلات روانی - اجتماعی ، افزایش ترشح عرق همچنین منجر به افزایش حساسیت به عفونت از طریق می شود ویروس ها, باکتری، و قارچ ها بوتاکس یک سم باکتریایی طبیعی است که توسط باکتری Clostridium botulinum تولید می شود. این روش برای درمان هایپرهیدروز استفاده می شود ، که مشخصه آن افزایش تولید عرق در زیر بغل (زیر بغل) ، صورت و کف دست و پا است.
موارد مصرف (مناطق کاربرد)
تعریق غیرطبیعی با میزان عرق از حالت طبیعی متمایز می شود. مقدار بیش از 50 میلی گرم عرق در دقیقه در زیر بغل آسیب شناختی (پاتولوژیک) در نظر گرفته می شود. چنین افزایشی در تعریق می تواند رهبری قابل توجه روانشناختی فشار هم در زندگی شغلی و هم در زندگی خصوصی. به این دلیل، درمان با بوتاکس از نظر پزشکی نشان داده شده است. این بدان معنی است که کاملاً ضروری است. تولید عرقی که زیر حد تعریف شده باشد نیز می تواند بسیار نگران کننده باشد و با رنج زیادی همراه باشد. در اینجا نشان داده می شود ، حتی اگر یک نگرانی زیبایی شناختی باشد. با این حال ، به دلیل زیبایی ، درمان کف و پا انجام نمی شود بیهوشی مورد نیاز و افزایش عوارض.
روش
درمان هایپرهیدروز با بوتاکس منحصراً برای درمان هایپرهیدروز اولیه است. به همین دلیل ، ابتدا باید هایپرهیدروز ثانویه حذف شود. علت هیپرهیدروز اختلال در اصطلاح اکرین است غدد عرق (glandulae sudofirae eccrinae) ، که مسئول تنظیم مجدد حرارت (تنظیم گرمای بدن) بدن هستند. این غدد توسط سمپاتیک تأمین می شوند سیستم عصبی (بخشی از سیستم عصبی خودمختار و غیر ارادی) از طریق کولینرژیک اعصاب (عصب کولینرژیک به بخشی از اشاره دارد سیستم عصبی که استفاده می کند استیل کولین به عنوان یک انتقال دهنده عصبی. انتقال دهنده عصبی یک پیام رسان است که اطلاعات الکتریکی را از یک حمل می کند سلول عصبی به بعدی) ، که به ویژه توسط فعال می شوند فشار یا اضطراب بوتاکس به صورت داخل جلدی تزریق می شود (به داخل پوست) در منطقه آسیب دیده با فاصله 1-2 سانتی متر ، به طوری که یک خار وجود دارد. در کف پاها و دست ها ، الف بی حسی موضعی قبل از آن لازم است ، در غیر این صورت درمان بسیار دردناک است. بوتاکس بر روی کولینرژیک اثر می گذارد اعصاب که عرضه می کنند غدد عرق با جلوگیری از انتشار انتقال دهنده عصبی استیل کولین. این اثر حدود 4-6 ماه طول می کشد و می تواند به دفعات دلخواه تکرار شود. علیرغم کاربردهای متعدد ، نشان داده شده است که هیچ گونه عوارض جانبی خوشه ای وجود ندارد. آزمایش جزئی (تست قدرت ید) برای مشخص کردن منطقه افزایش تولید عرق برای درمان در دسترس است:
- مسواک زدن پوست با ید-پتاسیم یدید راه حل (محلول لوگل).
- گردگیری با نشاسته پودر پس از خشک شدن
- در صورت وجود عرق ، این ناحیه به رنگ آبی تیره در می آید.
علاوه بر درمان با بوتاکس ، تعدادی از اقدامات درمانی دیگر نیز در دسترس است ، اما برخی از آنها می توانند با عوارض جانبی قابل توجهی همراه باشند:
- آموزش اتوژنیک
- طب سوزنی
- افسانه عصاره ها (قرص، چای) - برنامه براساس گزارشات تجربه است. مطالعات کنترل شده درباره اثر بخشی در دسترس نیستند ، بنابراین این ماده باید در بهترین حالت به عنوان یک جایگزین یا کمکی در نظر گرفته شود درمان رویکرد.
- ضد تعریق ها: کاربرد محلی از آلدئیدها or آلومینیوم هیدروکلراید ، که تاثیری در مجاری دفع غدد عرق و ترشح عرق را مهار می کند.
- Iontophoresis: استفاده از یک جریان الکتریکی کشویی ضعیف به یک حمام نمکی ، که یون های آن می توانند اثر انسدادی بر مجاری دفع کننده غدد عرق داشته باشند.
- آنتی کولینرژیک داروهای: آنها باعث انسداد سیستمیک عصب کولینرژیک می شوند ، یعنی مهار آزاد سازی انتقال دهنده عصبی استیل کولینعوارض جانبی: اختلالات اسکان (توانایی انطباق چشم با شرایط خارجی) ، خشک است دهان, تاکی کاردی (ضربان قلب سریع) ، اختلالات ادرار (مثانه اختلال تخلیه) ، غلظت اختلالات
- داروهای آرامش بخش: داروهای روانگردان هنگامی که تعریق نتیجه واکنشهای اضطرابی است ، اثر آرامبخش یا آرامش بخشی دارند.
- درمان جراحی: برداشتن بافت آسیب دیده (به عنوان مثال ، در هایپریدروزیس زیر بغل مقاوم در برابر درمان) یا سمپاتکتومی (قطع گانگلیون های مرزی و در نتیجه قطع دستگاه های عصبی تأمین کننده).
سود
درمان هایپرهیدروز با بوتاکس یک درمان پزشکی مفید است ، زیرا افزایش تولید عرق می تواند به طور قابل توجهی بر زندگی اجتماعی بیمار تأثیر بگذارد.
