درمان با انرژی بالا (درمان با ولتاژ بالا) با شتاب دهنده ها

انرژی بالا درمان نوعی پرتودرمانی است که در آن الکترون ها با استفاده از شتاب دهنده ها برای تولید اشعه ایکس بسیار سخت شتاب می گیرند. در اصل ، همه ذرات باردار و بدون بار را می توان شتاب داد (به عنوان مثال ، پروتون ها ، یون ها). اما در روال بالینی ، امروزه فقط از الکترون ها استفاده می شود. از نظر طرح های فنی شتاب دهنده ها ، در اصل بین شتاب دهنده های خطی (مسیر شتاب خط مستقیم) و شتاب دهنده های دایره ای (مسیر ذرات دایره ای) تمایز قائل می شوند.

موارد مصرف (مناطق کاربرد)

انرژی بالا درمان با شتاب دهنده برای انواع مختلف تومور استفاده می شود. نمونه هایی از کاربردهای تابش الکترون عبارتند از:

روش

فرایند فیزیکی اساسی در شتاب دهنده ها همان است اشعه ایکس لوله ها. الکترونها در صورت شتاب بسیار پر انرژی می شوند ، بنابراین ساطع می شوند اشعه ایکس کاهش می یابد و گرما هنگامی که در یک هدف کاهش می یابد (هدف تابش). الکترونها توسط یک تزریق کننده به مسیر شتاب دهنده تزریق می شوند. هنگامی که یک هدف به پرتو وارد می شود ، مورد نظر فوق سخت است اشعه ایکس bremsstrahlung تولید می شود. اندازه میدان مورد نیاز توسط یک سیستم کولیماتور که پرتو را محدود می کند به دست می آید. شتاب دهنده دایره ای: الکترونها در امتداد یک مسیر ذرات مارپیچی از طریق افزایش میدان مغناطیسی شتاب می گیرند. مسیر دایره ای باید چندین بار پیموده شود تا به انرژی شتاب مورد نظر برسد. در عمل بالینی ، betatron ، cyclotron یا synchrotron به عنوان اصول مختلف طراحی استفاده می شود. بیشتر شتاب دهنده های الکترون در دهه 1960 تا 1980 بر اساس اصل بتاترون عمل می کردند ، که در آن الکترونهای آزاد در لوله خلاء در میدان مغناطیسی تا تقریباً با سرعت نور شتاب می گرفتند. از آن زمان ، شتاب دهنده های دایره ای تا حد زیادی با شتاب دهنده های خطی قوی تر جایگزین شده اند. شتاب دهنده خطی: الکترونها از یک مسیر شتاب مستقیم عبور می کنند. شتاب توسط یک میدان الکتریکی با فرکانس بالا ایجاد می شود که بین یک سری الکترودهای استوانه ای در یک لوله شتاب دهنده ایجاد شده است. یک میدان ایستاده می تواند ایجاد شود (اصل موج ایستاده) یا این میدان با الکترون ها حرکت می کند (اصل موج در حال حرکت). پس از خروج از لوله شتاب دهنده و متمرکز شدن (منحرف شدن تا 270 درجه) ، الکترونهای پرانرژی به هدف (هدف) برخورد کرده و اشعه ایکس فوق سخت تولید می کنند. شتاب دهنده هایی که امروزه مورد استفاده قرار می گیرند ، سیستم های خودکار ، کنترل شده توسط کامپیوتر و تحت نظارت رایانه هستند که از پنج جزء تنظیم کننده ، منبع تغذیه ، واحد شتاب دهنده ، امیتر تشکیل شده است. سر و کنترل پنل

عوارض بالقوه

نه تنها سلولهای تومور بلکه سلولهای سالم بدن نیز توسط این آسیب دیده اند پرتو درمانی. بنابراین ، همیشه باید به عوارض جانبی رادیوژنیک توجه دقیق داشت و باید از آنها جلوگیری شود ، در صورت لزوم به موقع تشخیص داده و درمان شود. این نیاز به دانش خوب زیست شناسی پرتوی ، تکنیک تابش ، مقدار و دوز توزیع و همچنین مشاهده بالینی دائمی بیمار. عوارض احتمالی ناشی از پرتو درمانی اساساً بستگی به محل و اندازه هدف دارد حجم. اقدامات پیشگیری باید خصوصاً در صورت وجود احتمال زیاد بروز عوارض جانبی انجام شود. عوارض شایع پرتودرمانی:

  • درماتیت رادیوژنیک (پوست التهاب)
  • موکوزیتیدها (آسیب مخاطی) دستگاه تنفسی و هضم.
  • آسیب به دندان و لثه
  • بیماری های روده: انتریتید (التهاب روده با تهوع, استفراغ، و غیره) ، تنگی ، تنگی ، سوراخ شدن ، فیستول.
  • سيستيت (ادراری مثانه عفونت) ، سوزش ادرار (مشکل تخلیه مثانه) ، پولاکوریا (تکرر ادرار).
  • لنفودما
  • پنومونیت رادیوژنیک (تغییرات التهابی در ریه ها) یا فیبروز.
  • نفریت رادیوژنیک (التهاب کلیه) یا فیبروز.
  • محدودیت های سیستم خونساز (سیستم خون سازی) ، به ویژه لکوپنی ها (کاهش تعداد گلبول های سفید خون (لکوسیت ها) در خون در مقایسه با نرمال) و ترومبوسیتوپنی ها (کاهش پلاکت ها (ترومبوسیت ها) در خون در مقایسه با نرمال)
  • تومورهای ثانویه (تومورهای دوم).