لاموتریژین چیست؟
لاموتریژین یک داروی اصطلاحاً ضد صرع است ، یعنی برای درمان استفاده می شود بیماری صرع. برای معالجه استفاده می شود بیماری صرع در بزرگسالان و نوجوانان ، بلکه در کودکان نیز وجود دارد. از لاموتریژین به عنوان دارویی برای درمان اختلال دو قطبی نیز استفاده می شود. از لاموتریژین می توان به تنهایی استفاده کرد ، یعنی در مونوتراپی یا با سایر داروها برای درمان بیماری صرع و اختلال دو قطبی.
موارد مصرف لاموتریژین
لاموتریژین در انواع اشکال صرع اثر خوبی دارد. این ماده در درمان تشنج کانونی بلکه در تشنج های گراند مال (تشنج عمومی) نیز استفاده می شود. همچنین عدم وجود ، نوعی صرع در کودکان ، با لاموتریژین قابل درمان است.
از لاموتریژین نیز به شکل شدید استفاده می شود صرع کودکی، سندرم لنوکس-گاستوت. لاموتریژین همچنین از ترک احتمالی آن جلوگیری می کند گرفتگی عضلات in ترک الکل. نشانه دیگری برای لاموتریژین اختلال دو قطبی است ، که در آن بیماران از حد شدید رنج می برند نوسانات خلقی با فازهای شیدایی و مراحل افسردگی.
در درمان اختلال دو قطبی ، لاموتریژین به ویژه از مرحله افسردگی جلوگیری می کند. در قطب تک نیز استفاده می شود افسردگی. همچنین از لاموتریژین برای درمان نوروپاتیک استفاده می شود درد.
In میگرن پروفیلاکسی ، به نظر می رسد لاموتریژین تأثیر ویژه ای در هاله به اصطلاح میگرن دارد. میگرن کنترل با دارو درمانی گاهی دشوار است. علاوه بر درمان حاد ، که در آن عمدتا به اصطلاح تریپتان ها استفاده می شود ، داروها نیز برای پیشگیری از استفاده می شود میگرن حملات
مطالعات اثر بخشی در درمان با لاموتریژین را برای نوع خاص میگرن همراه با هاله نشان داده است. در میگرن بدون هاله ، به نظر نمی رسد لاموتریژین مثر باشد. حدود یک پنجم کل بیماران از میگرن همراه با هاله رنج می برند.
این یک اختلال عمدتا بینایی قبل از حملات سردرد را توصیف می کند. این اختلال گذرا است و می تواند نه تنها سیستم بینایی بلکه بویایی را نیز تحت تأثیر قرار دهد تعادل، گفتار یا حساسیت. به نظر می رسد برای بیماران میگرنی مبتلا به هاله ، لاموتریژین یک گزینه درمانی احتمالی است. آیا از میگرن رنج می برید؟
اثر
لاموتریژین دارویی از گروه داروهای ضد صرع است. این در درمان طولانی مدت برای پیشگیری از تشنج استفاده می شود. لاموتریژین بر روی سلولهای عصبی اثر می گذارد و باعث آزاد شدن انتقال دهنده های عصبی به اصطلاح تحریکی می شود.
بنابراین لاموتریژین باعث تقویت سیگنال های بازدارنده در مغز و آستانه تشنج را افزایش می دهد. لاموتریژین یک داروی ضد تشنج جدیدتر در نظر گرفته می شود ، با استفاده گسترده و عوارض و تداخلات کمتری نسبت به داروهای کلاسیک ضد صرع. این ماده فعال همچنین برای درمان صرع در نوجوانان دوازده ساله و بیشتر و حتی در صورت مناسب بودن نشانه در کودکان بین دو تا دوازده سال نیز استفاده می شود.
به طور کلی لاموتریژین در نظر گرفته می شود که به خوبی تحمل می شود ، اما مانند هر دارویی می تواند عوارض جانبی نیز داشته باشد. اطلاعات بیشتر در مورد داروهای ضد تشنج را می توان در اینجا یافت: داروهایی برای صرع برای جلوگیری از برخی از عوارض جانبی جدی ، لاموتریژین باید به آرامی تجویز شود. این بدان معناست که به طور کلی با دوز کمتری شروع می شود ، که طی چند هفته افزایش می یابد.
بنابراین ممکن است چندین هفته قبل از رسیدن دوز مطلوب به فرد ، سپری شود. شروع عمل در درمان ترکیبی با سایر داروهای ضد صرع معمولاً سریعتر است ، اما هنوز باید مونوتراپی شروع شود. چندین دارو خطر عوارض جانبی و تداخلات را افزایش می دهد.
نیمه عمر لاموتریژین در مونوتراپی ، یعنی تنها دارو در درمان ، حدود 24 ساعت است. نیمه عمر می تواند با افزودن سایر داروها افزایش یابد یا کاهش یابد ، زیرا آنها می توانند بر متابولیسم لاموتریژین تأثیر بگذارند. در کدام دوز بیمار به طور مطلوب تنظیم می شود بسیار فردی است. بنابراین ، در درجه اول باید توسط کلینیک (یعنی تعداد دفعات تشنج) و سطح لاموتریژین در خون.
