طول عمر لنفوسیت ها
طول عمر لنفوسیتها به دلیل وظایف مختلف آنها می تواند بسیار متفاوت باشد: لنفوسیتهایی که هرگز با آنتی ژنها (ساختارهای بدن خارجی) تماس پیدا نکردند فقط پس از چند روز می میرند ، در حالی که لنفوسیتهای فعال شده ، به عنوان مثال سلولهای پلاسما ، می توانند حدود 4 هفته زنده بمانند. طولانی ترین بقا توسط حافظه سلولها ، که می توانند چندین سال زنده بمانند و بنابراین در حافظه ایمونولوژیک نقش دارند. طبق یافته های اخیر ، سلولهای پلاسما با عمر طولانی نیز وجود دارند که متناظر با آن تولید می شوند آنتی بادی حتی پس از فروکش شدن عفونت و در نتیجه تیتر پایداری آنتی بادی (= سطح رقت) را تضمین کنید. ایمنی مادام العمر معمولاً فقط با واکسن های زنده حاصل می شود ، به این ترتیب انتظار می رود که یک قسمت بسیار کوچک و بی ضرر از واکسن در ارگانیسم باقی بماند.
آزمایش تبدیل لنفوسیت چیست؟
La آزمون تحول لنفوسیت (LTT) روشی برای تشخیص لنفوسیت های T خاص است که هر کدام برای آنتی ژن خاصی (قطعه جسم خارجی) تخصص دارند. این دارو عمدتا در تشخیص عملکرد سیستم ایمنی بدن به کار می رود اما اخیراً در آلرژی نیز برای تشخیص آلرژی به برخی داروها یا فلزات استفاده می شود ، که فقط با تاخیر خود را نشان می دهد. در حال حاضر ، عمدتا به عنوان یک توصیه می شود مکمل به آزمون epicutaneous.
این تست یک تست تحریک برای بررسی حساسیت های تماسی است. علاوه بر این ، اهمیت آن به عنوان یک آزمایش تشخیص برای برخی از عوامل بیماری زا مانند بیماری لایم در حال حاضر موضوع بحث برانگیز است. در اولین مرحله از آزمون تحول لنفوسیت، لنفوسیت ها از دیگری جدا شده اند خون سلولها توسط چندین فرآیند شستشو و سانتریفیوژ (روشی که اجزای خون را با توجه به جرم آنها تجزیه می کند).
سپس سلول ها در شرایط مطلوب رشد همراه با آنتی ژن آزمایش برای چند روز به خودی خود رشد می کنند. یک نمونه شاهد بدون آنتی ژن باقی می ماند. تیمین مشخص شده با رادیواکتیو ، یک جز DNA ، 16 ساعت قبل از تجزیه و تحلیل اضافه می شود.
پس از این زمان ، رادیواکتیویته کشت لنفوسیت ها اندازه گیری می شود و اصطلاحاً شاخص تحریک محاسبه می شود. این اطلاعات در مورد حساسیت و میزان حساسیت لنفوسیت های T به آنتی ژن را فراهم می کند. این آزمایش از این واقعیت استفاده می کند که سلولهای T فعال شده ، که به طور فزاینده ای از T- حساس تولید می شوندحافظه سلول ها ، در پاسخ به آنتی ژن مربوطه تغییر شکل داده یا تبدیل می شوند. در نتیجه ، آنها تقسیم می شوند ، که به آنها نیاز دارد DNA را جمع کنند و بنابراین تیمین رادیواکتیو بیشتری دارند.
