سوراخ شدن در غضروف گوش
پیرسینگ در گوش گسترده است. شایعترین محل در مارپیچ است ، این بدان معنی است که در لبه خارجی گوش است. همچنین سوراخ کردن تراگوس اغلب یافت می شود.
با این حال ، سوراخ گوش کلاسیک در لاله گوش متعلق به آن نیست غضروف سوراخ کردن ، زیرا در آنجا غضروف وجود ندارد. سوراخ در گوش غضروف می تواند منجر به التهاب غضروف شود ، به عنوان مثال ورود پورت برای عوامل بیماری زا ایجاد می شود. پس از چاقوکشی ابتدا تورم شدیدی انتظار می رود و بسیاری از استودیوهای سوراخ کننده پماد یا قرص آنتی بیوتیکی را در روزهای اول تا هفته های بعد از زخم زدن توصیه می کنند. تراگوس است غضروف بخشی که نزدیکترین حالت به صورت است.
این یک برآمدگی غضروفی کوچک است که از صورت بر روی آن خارج می شود کانال شنوایی و بنابراین از آن محافظت می کند. خطر التهاب پوست غضروفی با سوراخ کردن تراگوس بیشتر از سایر موضع گیری در گوش است. همچنین درد هنگامی که سوراخ کردن باید بالاتر باشد
با سوراخ کردن در غضروف گوش ، عوارض بیشتری نسبت به سوراخ کردن کلاسیک لاله گوش وجود دارد ، زیرا پوست غضروف حساسیت بیشتری نسبت به بافت نرم لاله گوش دارد. شایعترین عارضه التهاب است. در هنگام سوراخ کردن ، یک زخم باز به داخل بافت سوراخ می شود و در اینجاست که عوامل بیماری زا می توانند وارد زخم شوند.
این اتفاق می تواند در حین سوراخ کردن و همچنین بعد از آن رخ دهد. التهاب غضروف را باید همیشه جدی گرفت ، در غیر این صورت ممکن است به گوش میانی و داخلی و در بدترین حالت حتی به مغز. اگر از طریق گسترش یابد خون، همچنین می تواند باعث شود قلب التهاب
پیرسینگ می تواند بیماری های دیگر را نیز منتقل کند. در موارد بسیار نادر ، سوزن های غیر استریل می توانند عوامل عفونی مانند ویروس HI یا هپاتیت. بسته به محلی سازی سوراخ نیز اعصاب می تواند آسیب ببیند و در نتیجه اختلالات حسی دائمی پوست ایجاد می شود.
هنگام قرار دادن سوراخ نیز می تواند به یک واکنش های آلرژیک. این اتفاق می افتد بیشتر فقط در هنگام تغییر از سوراخ کردن جراحی به جواهرات لباس. همچنین تشکیل اسکار با رشد در ناحیه پنچر شدن ممکن است.
در بعضی از افراد ، پیرسینگ به دلیل عوارض باید برداشته شود. پس از دوازده هفته خطر عوارض بسیار کمتر است ، اما خطر گیر شدن و پارگی سوراخ کردن به طور دائمی وجود دارد. این می تواند منجر به التهابات جدید و همان عوارض ابتلا شود.
