درمان آنوریسم آئورت

بررسی اجمالی - محافظه کار

یک درمان محافظه کارانه از آنوریسم آئورت شامل انتظار با منظم است سونوگرافی اسکن این درمان به طور عمده برای آنوریسم های کوچک و نوع III نشان داده می شود. آنوریسم آئورت نباید در اندازه بیش از 0.4 سانتی متر در سال افزایش یابد.

علاوه بر این ، بیماری های همراه یا بیماری زا باید درمان شوند. اطمینان از اینکه خون فشار تنظیم می شود خون فشار بیماران مبتلا به آنوریسم نباید بیش از 120: 80 mmHg باشد.

بررسی اجمالی - مداخلات

در بیماران جوانتر با آنوریسم کوچک یا ضربه به آئورت نزولی ، ممکن است درمان رادیولوژیک نشان داده شود. یک مخروط کشاله ران به موازات تصویربرداری ، یک لوله با روکش پلاستیک (استنت) با استفاده از کاتتر وارد سیستم عروقی شده و به محل آنوریسم منتقل می شود. از مزایای این روش درمانی می توان به پرهیز از جراحی پرهزینه اشاره کرد ، و در عیب یابی کاهش آب بندی محل آنوریسم است. در صورت علائم یا پارگی آنوریسم (جراحی اضطراری) درمان جراحی ضروری است. آنوریسم غیر علامتی نیز ممکن است تحت شرایط خاص نیاز به جراحی داشته باشد (به زیر مراجعه کنید).

عمل آنوریسم آئورت

اول از همه ، در طول عملیات قفسه سینه باز شده و عروق نمایش داده می شوند در حین عمل لازم است رگ آسیب دیده را از بقیه جریان خون جدا کنید تا بتوان بدون خونریزی عمل کرد (بستن متقابل آئورت) به اصطلاح قلب-ریه دستگاه برای منحرف کردن استفاده می شود خون که به طور معمول از طریق جریان می یابد آئورت.

در مورد آنوریسم کیسه ای شکل ، ساکولاسیون برداشته می شود و بقیه بخیه می شود. در مورد آنوریسم کشیده کوتاه ، انتهای آن در معرض آن است آئورت بعد از برداشتن برآمدگی دوباره دور هم جمع می شوند و بخیه می شوند. آنوریسم دیسکان نوع I و II با پروتز پلاستیک درمان می شود.

برای این منظور ، اندکی قبل از جراحی پروتز در یک حمام خون به اصطلاح تحت درمان قرار می گیرد. این باعث جریان خون در اطراف و مهر و موم پلاستیک می شود. در طول عملیات ، این به اصطلاح استنت سپس در محل آنوریسم قرار می گیرد.

برای انجام این کار ، باید آن را باز کنید ، استنت وارد شده و سپس آنوریسم بخیه آن را بخیه زد. نشانه ای برای جراحی افزایش خطر پارگی ، یعنی پارگی آن است آنوریسم آئورت. خطر مرگ در اثر پارگی خود به خودی باید بیشتر از خطرات جراحی باشد.

در اصل ، قطر آنوریسم بیش از 5 سانتی متر حد خطر جدی است. هرچه عوامل خطر بیشتری درگیر باشد ، احتمال انجام عمل جراحی بیشتر است. عوامل دیگر عبارتند از: حتی آنوریسم غیر علامتی نشانه ای برای جراحی است ، اگر تصمیم نهایی برای جراحی باید توسط یک جراح عروق باتجربه با در نظر گرفتن تمام عوامل خطر و سایر بیماری های بیمار گرفته شود.

• بزرگ شدن آنوریسم بیش از 1 سانتی متر در سال
• کیسه های نامنظم دیوار
• هنوز جریان خون موجود در لومن اشتباه است
• فشار خون بالا
• بیماری مزمن ریه (COPD)
• التهاب آئورت
• مصرف نیکوتین
• خوشه خانوادگی.
• بیماران کمتر از 70 سال سن دارند و هیچ عامل خطری برای جراحی ندارند.
• این بیماران مسن با اندازه آنوریسم بیش از 5-6 سانتی متر هستند.
• If سندرم مارفان بیماران قطر آنوریسم بیش از 4 سانتی متر دارند.

اساساً می توان بین یک روش جراحی باز و یک اصطلاحاً سوئیچینگ آنوریسم اندوواسکولار (EVAR) تمایز قائل شد. به عنوان یک قاعده ، EVAR با حداقل تهاجم ترجیح داده می شود زیرا برای بیمار فشار روانی کمتری نسبت به روش بزرگ باز دارد. در دراز مدت ، مزایا و معایب هر دو روش تعادل همدیگر را بیرون

با EVAR پروتز (به اصطلاح پیوند استنت) از طریق کشاله ران پیشرفت می کند شریان به آنوریسم از طریق روش کاتتر ، شبیه کاشت استنت بعد از a قلب حمله ، به منظور پل آنوریسم پس از استفاده از پیوند استنت. با این حال ، شرایط خاصی باید رعایت شود ، مانند فاصله مشخصی از عروق منجر به آئورت ، کلسیفیکاسیون پایین عروق یا خوب است کلیه تابع. سی تی اسکن باید در فواصل منظم انجام شود تا پیوند استنت کنترل شود ، اما این اغلب برای بیماران جوان ملاک است. برای آنوریسم های پیچیده تر یا بیماران جوان ، روش باز می تواند انتخاب شود.

حفره شکم یا با یک برش شکمی (لاپاراتومی میانی) یا یک برش پهلو (رویه صفاقی) باز می شود ، اندام ها با احتیاط به کنار رانده می شوند و آئورت در معرض دید قرار می گیرد ، بنابراین دیواره های سالم عروق در بالا و پایین دیده می شود شکم سپس آئورت کلمپ شده و آنوریسم با پروتز عروقی جایگزین می شود. در مورد آنوریسم آئورت نزدیک به قلب در قفسه سینه ، الف دستگاه قلب و ریه باید استفاده شود.

مدت زمان عمل بستگی زیادی به روش انتخاب شده دارد. EVAR با حداقل تهاجم معمولاً زمان کمتری نسبت به جراحی باز طول می کشد زیرا مسیر دسترسی از طریق کشاله ران به آئورت مستقیم تر و سریعتر است. EVAR به طور متوسط ​​یک و نیم تا دو ساعت طول می کشد ، جراحی باز حداقل سه - یا بیشتر ، بسته به عوارض.

در ابتدا ، بین خطرات مربوط به عملیات و خطراتی که هنوز هم ممکن است سالها بعد رخ دهند ، تمایز قائل می شوند. خطرات مستقیم قبل از عمل با جراحی باز به مراتب بیشتر از EVAR است. خطرات عمومی ، مانند هر عمل جراحی ، با جراحی باز خطر از دست دادن خون یا کاهش خونرسانی به اندام های شکمی بیشتر از EVAR است.

همچنین احتمال آسیب دیدن شبکه عصبی اطراف آئورت بیشتر است که می تواند منجر به اختلالات در هنگام انزال شود. از طرف دیگر ، با EVAR احتمال شل شدن پروتز و لغزش در آئورت (اصطلاحاً دررفتگی) بیشتر است. علاوه بر این ، به اصطلاح اندولیک می تواند بیشتر از جراحی باز رخ دهد ، که در آن آنوریسم با وجود پیوند استنت دوباره خونرسانی می شود.

در هر دو روش ، آنوریسم های جدید می توانند در طولانی مدت ترجیحاً در لبه های پروتز قرار داده شده ایجاد شوند و نارسایی بخیه می تواند منجر به خونریزی تهدید کننده زندگی در شکم شود. خطر مرگ در حین جراحی باز به طور متوسط ​​5-7٪ است ، اما در یک مرکز تخصصی کمتر است و عوامل خطر کمتری دارد. خطر مرگ مستقیم با EVAR کمی کمتر است ، اما در دراز مدت میزان مرگ و میر تعادل یکدیگر را به دلیل افزایش میزان عوارض ناشی از EVAR در مقایسه با جراحی باز ، از بین ببرید. پس از پنج سال ، حدود 60-75٪ از بیماران هنوز زنده هستند.

• خون ریزی،
• آسیب به اعصاب ،
• زخم و
• عفونت ها