تشخیص
مهمترین روش تشخیصی برای فیبریلاسیون دهلیزی نوار قلب است (الکتروکاردیوگرام) ، از آنجا که این بیماری الگوهای معمول تغییر را در معاینه نشان می دهد. ضبط کوتاه و معمولی اغلب کافی است. با این حال ، در برخی از بیماران ، علی رغم درجه بالایی از سوicion ظن ، نوار قلب در ابتدا هیچ اختلالی را نشان نمی دهد.
در چنین مواردی ، الف نوار قلب طولانی مدت ممکن است مناسب باشد ، که معمولاً قلب فعالیت بیش از 24 ساعت. با افزایش سن ، افراد بیشتری به این بیماری مبتلا می شوند فیبریلاسیون دهلیزی. در دهه 80 ، این رقم تقریباً 10٪ است!
به عنوان "ساکت" قلب اختلالات ریتم اغلب منجر به سکته می شود ، به خصوص در این گروه ، توصیه می شود که از 65 سالگی به بعد برای تشخیص سریع بی نظمی ها ، گاهی اوقات نبض را احساس کنید. اگر پزشک شما شک دارد فیبریلاسیون دهلیزی، وی در ارزیابی ECG به ویژگیهای خاص زیر توجه ویژه ای خواهد داشت: موج R بارزترین موج الکتروکاردیوگرام و بخشی از مجموعه QRS است ، که نمایانگر انتشار تحریک در داخل است قلب اتاقها فواصل بین قله های R جداگانه می تواند اطلاعاتی در مورد آن فراهم کند تعداد ضربان قلب و منظم بودن ضربان قلب. در مورد فیبریلاسیون دهلیزی ، فواصل ، گاهی به طور قابل توجهی متفاوت است ، به طوری که می توان اختلال ریتم را استنباط کرد.
در نوار قلب یک فرد سالم ، موج P اولین موج کوچک و مثبت بعد از خط صفر است. این نشان دهنده تحریک الکتریکی دهلیزها است. از آنجا که این روند در فیبریلاسیون دهلیزی مختل می شود ، هیچ موج P در فرد مبتلا وجود ندارد.
به جای امواج P منظم ، اصطلاحاً "امواج سوسو زدن" اغلب یافت می شوند. آنها بیان تحریک حلقوی دهلیزها هستند و با انحرافات بسیار کوچک (> 350 در دقیقه) مشخص می شوند. در پشت این اصطلاح پیچیده یک اصطلاح یونانی برای کلمه "تشنج مانند" وجود دارد.
این بیماری خود به خود و بدون محرک های قابل تشخیص رخ می دهد و معمولاً پس از حداکثر 48 ساعت به پایان می رسد. گرچه فیبریلاسیون دهلیزی پاروکسیسم نیز می تواند تا هفت روز طول بکشد ، اما دوره 48 ساعته قابل توجه است. بعد از این زمان بعید است که قلب ما به خودی خود به ریتم سینوسی صحیح "بپرد".
اگر فیبریلاسیون دهلیزی بیش از هفت روز طول بکشد و فقط پس از شروع درمان ناپدید شود (به عنوان مثال دارو) ، به این حالت فیبریلاسیون مداوم دهلیزی گفته می شود. طبق تعریف ، فیبریلاسیون مداوم دهلیزی زمانی وجود دارد که نه جراحی الکتریکی وجود دارد و نه دارویی که بتواند دیس ریتمی قلب را اصلاح کند. پزشک و بیمار هم این را قبول می کنند شرط و از انجام بیشتر کاردیورژن الکترونیکی خودداری کنید.
