تاریخچه
دوره بستگی به بیماری زمینه ای و گزینه های درمانی آن دارد. با راه رفتن نوک انگشتان ایدیوپاتیک ، در نیمی از موارد الگوی راه رفتن بدون درمان کاملاً عادی می شود. اگر راه رفتن نوک انگشتان در بزرگسالی دست نخورده باقی بماند ، گشاد شدن پا و پاهای توخالی معمول است.
نتیجه فشار غیر طبیعی در برخی از گروه های عضلانی و اسکلت می تواند منجر به ساییدگی و پارگی زودرس و بدشکلی مفصل ران ، زانو یا مچ پا مفصل به خصوص نوع III دارای سرعت بهبود خود به خودی بالایی است ، نوع I و II اگر به موقع درمان شود ، پیش آگهی بسیار خوبی دارد. این بهتر است اگر درمان قبل از 5 سالگی انجام شود ، انتظار نمی رود اثرات دیررس آن رخ دهد. درمان نیز فراتر از این سن بسیار مثر است ، اما می تواند طولانی تر و گران تر باشد.