وقتی آلرژن ها از طریق غشای مخاطی وارد بدن می شوند ، می توانند رهبری به انتشار مقدار زیادی از هیستامین و همچنین مواد سیگنالینگ مانند سیتوکین ها و لکوترین های پیش التهاب در یک حساسیت بیش از حد سیستم ایمنی بدن. در مراحل اولیه یک واکنش های آلرژیک, هیستامین به ویژه علائمی مانند خارش ، حملات عطسه ، تجمع مایعات در بافت ها و تورم غشاهای مخاطی ایجاد می کند.
هیستامین فقط بیش از حد مشکل ساز است
هورمون بافتی به خودی خود وظایف مهمی را در بدن انجام می دهد که به آن بستگی دارد هیستامین گیرنده مورد نظر با این حال ، هنگامی که به مقدار زیاد ترشح شود ، همانطور که در مورد بیماری آلرژیک اتفاق می افتد ، عواقب هیستامین می تواند شدید باشد.
اگر هورمون بافت به گیرنده های به اصطلاح H1 متصل شود (H مخفف هیستامین است) ، به عنوان مثال در ریه ها و پوست، کم اهمیت خون عروق گشاد و فشار خون قطره دیواره رگها نفوذ پذیرتر شده و ادم ایجاد می شود. لوله های برونش منقبض می شوند و حرکات روده افزایش می یابد ، لنف جریان افزایش می یابد و خارش ایجاد می شود.
از طرف دیگر ، اگر هیستامین روی گیرنده های H2 معده متصل شود مخاطسلولهای دهلیزی افزایش یافته است اسید معده آزاد شد ، معده اسیدی می شود ، قلب افزایش می یابد ، و ریوی عروق گشاد شدن
نحوه عملکرد آنتی هیستامین
اگر قرار باشد اثر هورمون بافتی خود هیستامین بدن معکوس شود یا حداقل ضعیف شود ، بنابراین آنتی هیستامین ها برای این منظور مناسب هستند از نظر ساختار شیمیایی بسیار شبیه هیستامین هستند و گیرنده های H1 یا H2 را برای هیستامین مسدود می کنند. هیستامین هنوز آزاد می شود. با این حال ، از آنجا که محل اتصال توسط آنتی هیستامین اشغال شده است ، دیگر نمی تواند خود را لنگراند.
واکنشهای بدن که قبلاً ذکر شد ، مانند عطسه و خارش بینی، بنابراین بسیار کاهش می یابد. با این حال ، آنها به طور کامل از بین نرفته اند ، زیرا همچنین توسط مواد پیام رسان دیگر ایجاد می شوند. آنتی هیستامین ها داشتن یک خارشاثر تسکین دهنده رگ ، انقباض عروق و ضد اسپاسم ، یا آنها را مهار می کنند اسید معده تولید بسته به نوع گیرنده هیستامین که آنتی هیستامین هدف قرار می دهد ، مسدود کننده های H1 و H2 وجود دارد.
موارد مصرف
مسدود کننده های H1 برای واکنش های آلرژیک مانند کهیر مناسب هستند (کهیر) و سایر آلرژیک ها پوست شرایط ، یونجه تب، آلرژی های دارویی و بعد از آن نیش حشرات. چندین نسل از آنتی هیستامین ها اکنون در دسترس هستند
از جمله مواد فعال آنتی هیستامین های جدید H1 است لوراتادین (مدت زمان عمل 24 ساعت). این ماده نه تنها گیرنده های هیستامین H1 را مسدود می کند بلکه باعث کاهش ترشح هیستامین و لکوترین ها می شود. علاوه بر آنتی هیستامین های خوراکی ، داروهای ضد خارش (ژل ، کرم ، پماد) و قطره چشم برای برنامه های محلی.
مسدود کننده های H2 (به عنوان مثال ، با ترکیبات فعال سایمتیدین, رانیتیدین or فاموتیدین) از تولید تهاجمی جلوگیری می کند اسید معده توسط سلولهای اشغالگر در معده مخاط و راحت کردن درد. هنگامی که برای درمان زخم معده استفاده می شود ، زخم ها با سرعت بیشتری بهبود می یابند. مسدود کننده های خوراکی H1 و H2 گاهی اوقات در داروخانه ها بدون نسخه دریافت می شوند.
عوارض جانبی آنتی هیستامین ها
آنتی هیستامین های H1- نسل اول این ضرر را دارند که مواد موثره موجود در آنها به راحتی از بدن دفع می کنند خون-مغز مانع شده و به سلولهای عصبی مغز برسد. بنابراین ، آنها یک افسردگی دارند ، آرام بخش، و اثر خواب آلود. به سختی دیگر از آنها به صورت خوراکی استفاده می شود.
نمایندگان نسل دوم (به عنوان مثال ، با مواد مثر) ستیریزین, لوراتادین, ابستین، اکریواستین ، ترفنادین) فعالیت سلولهای عصبی را فقط کمی کم یا به هیچ وجه کاهش دهید. با وجود مشخصات جانبی مطلوب تر ، سردرد، شکایات دستگاه گوارش ، خشک دهان (گهگاه) و در موارد بسیار نادر ریزش مو و / یا اختلال در کبد عملکرد ممکن است گاهی اوقات رخ دهد. مسدود کننده های H2 اساساً همان عوارض جانبی مشابه را دارند که گاه گاهی نیز هستند.
