تعریف
سندرم پارکینسون یک تصویر بالینی با علائم معمولی است که حرکت را محدود می کند. این علائم بی حرکتی (آکنینزی) یا کند شدن حرکت ، سفتی عضله (سخت گیری) ، عضله است لرزش (لرزش استراحت) و بی ثباتی وضعیتی (بی ثباتی وضعیتی). علائم ناشی از کمبود است دوپامین، یک انتقال دهنده عصبی که حرکت در را کنترل می کند مغز. علائم لازم نیست همیشه به طور همزمان وجود داشته باشند. در سندرم پارکینسون چهار گروه وجود دارد: بیماری پارکینسون ، اشکال ژنتیکی ، سندرم پارکینسون غیر معمولی و فرم های ثانویه.
چه تفاوتی با بیماری پارکینسون دارد؟
تفاوت در بیماری پارکینسون این است که سندرم پارکینسون فقط توصیف گروهی از علائم است ، در حالی که بیماری پارکینسون یک بیماری است. بیماری پارکینسون ، همچنین به عنوان سندرم پارکینسون ایدیوپاتیک شناخته می شود ، به طور معمول مشخص می شود علائم بیماری پارکینسون. این ناشی از مرگ است دوپامین- حاوی سلولهای عصبی در مغز.
دلیل این تخریب سلولهای عصبی تا به امروز روشن نشده است و متأسفانه بیماری قابل درمان نیست. در بیشتر موارد علائم به صورت یک طرفه شروع شده و در روند خود نامتقارن باقی می مانند. این بیماری سیر پیش رونده ای دارد و می تواند با علائم اولیه مانند از دست دادن احساس شروع شود بو, افسردگی و اختلالات خواب.
دلایل سندرم پارکینسون
دلایل سندرم پارکینسون را می توان به چهار گروهی که قبلاً ذکر شد تقسیم کرد. - اولین و شایعترین علت (75٪ مبتلایان) بیماری پارکینسون است. علت این امر هنوز ناشناخته است و احتمالاً چند عاملی است ، یعنی تحت تأثیر عوامل مختلفی است.
با این وجود به نظر می رسد ژنتیک در این امر نقش دارد. - علت دوم ، بسیار نادرتر ، شکل کاملاً ژنتیکی سندرم پارکینسون است. این بیماری ارثی است و بنابراین بیشتر در خانواده های مبتلا بروز می کند.
امکان آزمایش ژنتیکی برای تشخیص وجود دارد. - گروه سوم سندرمهای پارکینسون غیرمعمول هستند. در این گروه سلولهای عصبی نیز می میرند ، اما این به دلیل بیماری تخریب مجدد عصبی دیگر است.
این تخریب باعث سندرم پارکینسون ، بلکه علائم اضافی نیز می شود. روند بیماری با بیماری پارکینسون متفاوت است و پاسخ به دارو محدود است. - سرانجام ، سندرم پارکینسون می تواند ثانویه باشد. معمولاً به عنوان یک عارضه جانبی داروهایی که از انتشار یا اثر آن جلوگیری می کنند دوپامین. دلایل دیگر می تواند تومورها ، اختلالات گردش خون، اختلالات متابولیکی و التهاب.
علائم سندرم پارکینسون
سندرم پارکینسون به طور کلاسیک از کمبود حرکت یا بی تحرکی (برادی- بی قراری) تشکیل می شود. این علامت باید حداقل با یک علامت دیگر همراه باشد. به طور معمول ، سفتی عضلانی (شدت) ، عضله لرزش (لرزش استراحت) یا بی ثباتی وضعیتی (بی ثباتی وضعیتی) وجود دارد.
بیماری پارکینسون با علائم اولیه ذکر شده در بالا آغاز می شود. در مرحله بالینی ، اختلالات حرکتی معمولاً با تأکید یک طرفه رخ می دهد. حرکات کند شده و کوچکتر و کوچکتر می شوند.
الگوی راه رفتن مرحله ای کوچک و نامطمئن می شود. مشکلات اغلب هنگام شروع یا توقف رخ می دهد. دستها هنگام راه رفتن دیگر تاب نمی خورند و بیماران خیلی بیشتر می افتند.
اما نه تنها حرکت بدن تحت تأثیر قرار می گیرد ، حالات چهره نیز کمتر می شود. صدا آرامتر می شود و بلع مشکلات می تواند رخ دهد. بیماران ممکن است بیشتر اوقات دچار سرگیجه و "سیاه شدن صورت" شوند.
مثانه اختلالات تخلیه و اختلال عملکرد جنسی نیز می تواند رخ دهد. سرانجام ، بیماران در مراحل آخر ممکن است از علائم روانپزشکی مانند اختلالات اضطرابی or جنون. بسته به نوع سندرم پارکینسون ، علائم و روند بیماری متفاوت است. این موضوع همچنین می تواند مورد توجه شما باشد: دست دادن در نوجوانی
