سرگیجه (سرگیجه)

In سرگیجه (سرگیجه) (مترادف: سرگیجه حرکتی ؛ احساس چرخش ؛ سرگیجه چرخشی ؛ سرگیجه بلند شدن ؛ سرگیجه (سرگیجه) ؛ سرگیجه ؛ ICD-10 R42: سرگیجه و سرسام آوری) یک علامت مهم مهم است که می تواند در بسیاری از بیماریهای مختلف با علل مختلف ایجاد شود. (علل) ، که از گوش داخلی سرچشمه می گیرد ، مغز استخوان or مخچه، اما می تواند دلایل روانی نیز داشته باشد. طبقه بندی سرگیجه را می توان بر اساس موارد زیر انجام داد:

علت شناسی (علت):

• سرگیجه دهلیزی
  • پاروکسیسم خوش خیم سرگیجه موضعی * (BPLS ؛ مترادف: cupulolithiasis ؛ canalolithiasis و (به اختصار) سرگیجه موضعی خوش خیم (نباید با سرگیجه موضعی اشتباه گرفته شود) ؛ سرگیجه موضعی خوش خیم (BPPV) ؛ سرگیجه موضعی پاروکسیسمال خوش خیم محیطی (BPPV)) (بروز: 17.1٪)
  • مریضی منیر * (فراوانی: 10.1)) (در اینجا: دهلیزی میگرن؛ فرکانس: 11.4)).
  • Neuritis vestibularis * (مترادف: نوریت دهلیزی ، neuropathia vestibularis) (فراوانی: 8.3).
  • وستیبولوپاتی دو طرفه (BV) (فراوانی: 7.1).
  • پاروکسیسممی دهلیزی (بروز: 3.7).
  • اختلالات/سندرم دهلیزی مرکزی (فراوانی: 12.3).
• سرگیجه غیر دهلیزی
  • سرگیجه قلبی
  • سرگیجه غیر قلبی
  • سرگیجه چشمی
  • سرگیجه روانگردان سوماتوفرم
  • سرخوشی سرگیجه - اختلال عملکرد گردن آوران با پیدایش آسیب زا ، دژنراتیو ، التهابی-عضلانی یا عملکردی.

* که در جسور، شایع ترین اختلالات "محیطی-دهلیزی".

نوع سرگیجه

• اصولی سرگیجه (سرگیجه جهت دار).
  • سرگیجه مداوم
  • چرخش سرگیجه
  • سرگیجه ارتفاع
  • سرگیجه موضعی
    • پاروکسیسم سرگیجه موضعی (بیشتر سرگیجه موضعی خوش خیم ، کمتر سرگیجه موضعی مرکزی یا یستاگموس موقعیتی).
  • سرگیجه موضعی:
  • سرگیجه آسانسور
  • سرگیجه سرسام آور (به عنوان مثال سرگیجه سرسام آور ترسناک ، فرکانس: 15٪).
• سرگیجه غیر سیستماتیک (سرگیجه بدون جهت ، سرگیجه منتشر).

60٪ سرگیجه را نمی توان به طور علتی به بیماری نسبت داد - عمدتا آنها دوباره ناپدید می شوند. اینها عمدتاً عبارتند از:

• سرگیجه روانی (هراسی) (PPBS).
• سرگیجه در پیری: اختلالات در سایت های مختلف تعادل درک و پردازش (معمولاً با سازگاری ناپدید می شود).

طلسم های گیجی دومین علامت شایع پس از آن است سردرد، نه تنها در مغز و اعصاب. نسبت جنسیتی پاروکسیسم خوش خیم سرگیجه موضعی: مردان به زنان 1: 2. مریضی منیر: مردان بیشتر از زنان مبتلا می شوند. با این حال ، شواهد مطالعه در بسیاری از موارد متناقض است. اوج فراوانی: سرگیجه به طور کلی با افزایش سن بیشتر اتفاق می افتد ، به ویژه در گروه بالای 80 سال. سرگیجه موضعی پاروکسیسمال خوش خیم ممکن است از کودکی به پیری. Neuritis vestibularis: این بیماری عمدتا در سنین 30 تا 60 سالگی رخ می دهد. مریضی منیر: این بیماری عمدتا بین سنین 40 تا 60 سال رخ می دهد. سرگیجه غیر قلبی: این بیماری عمدتا در افراد بالای 65 سال رخ می دهد. به طور کلی شیوع (بروز بیماری) سرگیجه تقریباً یک چهارم جمعیت (در آلمان) است. شیوع این بیماری در دوران سالمندی تا 40 درصد افزایش می یابد. شیوع مادام العمر سرگیجه متوسط ​​و شدید تا 30 درصد است. افراد بالای 65 سال حداقل 30 بار در ماه حداقل یکبار در ماه دچار سرگیجه می شوند. شیوع مینای بیماری منیر 0.5 درصد است. شیوع نخاع و سرگیجه در طول عمر تقریباً 30 است. شیوع سرگیجه موضعی خوش خیم 10٪ (در افراد بالای 80 سال) است. شیوع سرگیجه غیر قلبی 20 درصد (در افراد بالای 65 سال) است. شیوع (فراوانی موارد جدید) نوریت وستیبولاریس (سرگیجه دهلیزی) تقریباً 3.5 مورد در هر 100,000،XNUMX جمعیت در سال است (در آلمان). دوره و پیش آگهی: حملات سرگیجه معمولاً غیر منتظره بوده و ممکن است با آن همراه باشد تهوع (حالت تهوع) و استفراغ (استفراغ). افراد مبتلا معمولاً احساس درماندگی می کنند. در کودکان، حملات سرگیجه تقریباً همیشه بی ضرر هستند در بیشتر موارد ، این یک سرگیجه شبه به دلیل عدم هوشیاری است. اختلال در تنظیم ارتوستاتیک (کاهش خون فشار)، بیش فعالی (افزایش یافت تنفس فراتر از نیاز) ، یا مشکلات روانی (30-40 درصد موارد). سرگیجه واقعی (به احتمال زیاد سرگیجه در حال چرخش) بسیار نادر است. علل سرگیجه واقعی عفونت CNS است ، گوش میانی بیماری ، ضربه با آسیب دخمه پرپیچ و خم (به عنوان مثال ، ترومای سقوط با جمجمه در بزرگسالان ، شایع ترین سرگیجه سرگیجه موضعی خوش خیم (سرگیجه موضعی خوش خیم) است. در زنان باردار ، سرگیجه معمولاً به دلیل کاهش است. خون فشار به دلیل اختلال در تنظیم ارتوستاتیک. در بیماران مسن ، پیدایش چند عاملی سرگیجه شایع تر است. پیش آگهی سرگیجه بستگی به نوع و شدت بیماری زمینه ای دارد. با این حال ، تشخیص بیماری زمینه ای معمولاً مدتی طول می کشد. به عنوان مثال ، سرگیجه مداوم معمولاً محرک های روانی را نشان می دهد. توجه: سرگیجه به عنوان یک پارامتر خطر مستقل برای مرگ و میر در نظر گرفته می شود: خطر مرگ برای بیماران سرگیجه 70٪ بیشتر از خطر بیماران بدون سرگیجه بود (یا 1.7). 9 درصد از بیماران سرگیجه در پنج سال بعد فوت کردند. سرگیجه شایع ترین علامت اصلی در عدم ثبات راه رفتن در افراد مسن (> 75 سال) است.