سیر بیماری چیست؟
کوریا هانتینگتون یک بیماری تخریب عصبی مزمن پیشرونده است. این بدان معنی است که معمولاً به آرامی اما به طور مداوم پیشرفت می کند و باعث از بین رفتن اعصاب و در نهایت منجر به مرگ بیمار می شود. این بیماری با ناهنجاری های ذهنی و اختلالات حرکتی مشخص می شود.
در مرحله اولیه ، حرکات ناخواسته (هایپرکینزی) معمولاً بیشتر اتفاق می افتد. هیپوکینزیا سپس در طی بیماری ایجاد می شود. به معنای واقعی کلمه ، این به معنای "حرکت کمتر" است ، به معنی کمبود حرکت ، همانطور که برای آن نیز معمول است سندرم پارکینسون.
با پیشرفت بیماری ، بیمار به طور فزاینده ای به مراقبت نیاز دارد. ترقی خواه جنون در ابتدا منجر به محرومیت از گفتار و اختلالات جهت گیری می شود. مصرف غذا معمولاً به دلیل اختلال در بلع دشوارتر می شود و بیماران وزن کم می کنند. به طور متوسط ، بیماران 10-15 سال پس از شروع بیماری می میرند. اگر بیماری دیر شروع شود ، روند بیماری اغلب تا حدودی به تأخیر می افتد.
آیا درمانی وجود دارد؟
در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری هانتینگتون وجود ندارد. از سال 1993 شناخته شده است که علت بیماری یک ژن معیوب در کروموزوم 4 است ، اما متاسفانه راهی برای درمان نقص ژن یا عواقب آن وجود ندارد. بنابراین در این برهه از زمان نمی توان روند بیماری را متوقف کرد.
البته ، تحقیقات فشرده ای در مورد رویکردهای درمانی جدید در حال انجام است. در این بین پایه ژنتیکی بیماری کاملاً مشخص است. بنابراین ، تنها امید بیماران و خانواده های آنها این است که تحقیقات سرانجام به موفقیت مهمی منجر شود.
کدام داروها کمک می کنند؟
علت بیماری هانتینگتون جهش ژنی است. متأسفانه ، در حال حاضر هیچ دارویی وجود ندارد که این علت را درمان کند یا بیماری را درمان کند. می توان علائم مختلف را با دارو درمان کرد.
Neuroleptics اغلب برای درمان اختلالات حرکتی کلاسیک استفاده می شود. داروهای ضد افسردگی به خلق و خوی افسردگی کمک می کنند. در نهایت ، این داروها نمی توانند روند بیماری را متوقف کنند. فقط می توان با داروها علائم را کمی بهتر کنترل کرد.
مرحله نهایی چگونه است؟
معمولاً مرحله نهایی 10-15 سال پس از شروع بیماری انجام می شود. بیماران در بستر بیماری به سر می برند و نیاز به مراقبت شبانه روزی دارند. به دلیل اختلال بلع ، که با پیشرفت بیماری ایجاد می شود ، بسیاری از آنها بسیار لاغر هستند (پزشکی: کشکتیک).
علاوه بر این ، خطر دائمی تهدید کننده زندگی وجود دارد ذات الریه (پنومونی آسپیراسیون) در صورت بلعیدن غذا. اگر بیمار دیگر به هیچ وجه قادر به بلع نباشد ، یک مصنوعی رژیم غذایی باید در نظر گرفته شود. ناهنجاری های روانشناختی نیز در روند بیماری افزایش می یابد. در پایان ، جنون پیشرفته است ، بیماران توانایی برقراری ارتباط را از دست می دهند و گمراه می شوند.
تشخیص دیفرانسیل
یک علامت شناسی مشابه ، متشکل از اختلالات حرکتی و کاهش فکری ، می تواند در روند بیماری Creutzfeld-Jakob ، در مراحل بعدی سیفلیس و بعد از التهاب مغز.
