مدرن تشخیص آزمایشگاهی امکان تشخیص به موقع بیماری ها و به موقع را فراهم می کند درمان، بنابراین به شما کمک می کند سلامت.
یک آزمایش خون ساده می تواند اطمینان در مورد تعادل بین بار رادیکال های آزاد اکسیداتیو و پتانسیل آنتی اکسیدان را فراهم کند:
تست d-ROM: اکسیداتیو تست استرس. آزمون d-ROM سطح قرار گرفتن در معرض رادیکال های آزاد را نشان می دهد و اطلاعاتی را در مورد کل بدن ارائه می دهد سلامت وضعیت وضعیتی که تا حد زیادی به ریتم اکسیداسیون بیولوژیکی وابسته است. مقادیر آزمون d-ROM آینه ای غیرقابل خطا از فرآیندهای اکسیداتیو است و اطلاعاتی را درباره میزان روند پیری فیزیولوژیک فراهم می کند.
تست BAP: بیولوژیکی آنتی اکسیدان پتانسیل. مقدار BAP اطلاعاتی در مورد وضعیت بدن فراهم می کند آنتی اکسیدان سیستم دفاعی در برابر رادیکال های آزاد. این آزمایش نشان می دهد که بدن چقدر توانایی محافظت از رادیکال های آزاد را دارد تا از خود در برابر آسیب محافظت کند. در همان زمان ، هرگونه کمبود آنتی اکسیدان تشخیص داده می شود.
تست d-ROM: رادیکال های آزاد ، بیشتر اکسیژن رادیکال ها ، با آلی واکنش نشان می دهند مولکول ها در بدن ، به اصطلاح ROM (واکنش دهنده) تولید می کند اکسیژن متابولیت) به عنوان محصولات جانبی. ROM ها نسبت به پیش سازهای خود ، رادیکال های آزاد ، نسبتاً پایدارتر هستند و دارای یک پتانسیل اکسیداتیو متوسط هستند. یک جز major اصلی ROM توسط هیدروپراکسیدها تشکیل می شود ، که به دلیل ویژگی های خاص آنها ، می توان با آزمون d-ROM تعیین کرد. در حضور یک فلز انتقالی ، که به عنوان یک کاتالیزور عمل می کند ، اینها به نوبه خود رادیکال های آزاد تولید می کنند ، که برای اندازه گیری با یک کروموژن گرفته می شوند. بر اساس ادبیات علمی موجود ، آزمون d-ROM ، در زمینه تعیین ، تقریباً در همه زمینه های مربوط به پزشکی انسانی آزمایش شده است.
آزمون BAP: آزمون BAP اجازه می دهد تا تعیین قابل اعتماد از آنتی اکسیدان پتانسیل ، بخشی از مانع پلاسما که مستقیماً تحت تأثیر اکسیداسیون قرار می گیرد ، به دلیل داشتن پتانسیل های کاهش / اکسیداسیون تحت شرایط فیزیولوژیکی. که در خون، به اصطلاح سد آنتی اکسیدانی پلاسما دفاع در برابر حملات مضر توسط گونه های واکنش دهنده و به ویژه در برابر رادیکال های آزاد را تضمین می کند. این مانع هر دو برون زا است به عنوان مثال ویتامین C، E ، کاروتنوئیدها، بیوفلاونوئیدها و غیره و به عنوان مثال درون زا پروتئین ها, بیلی روبین, اسید اوریک, کلسترول، اجزای GSH و غیره. هر یک از این اجزا پتانسیل (یا ظرفیت) آنتی اکسیدانی خاص خود را دارند. بسته به پتانسیل کاهش / اکسیداسیون آنها ، می توانند حملات گونه های واکنشی را به روش های مختلف خنثی کنند. چنین ظرفیتی با توانایی تک تک اجزای مانع پلاسما در اهدای اصطلاحاً معادلهای کاهش به رادیکالهای آزاد ، یعنی الکترونها یا اتمهای H ، و در نتیجه جلوگیری از تفکیک اتمهای H از مولکولهای زیستی که واکنش زنجیره ای رادیکال را آغاز می کنند ، مرتبط است . در حقیقت ، هرگونه نقض سد آنتی اکسیدان پلاسما می تواند منجر به آسیب اکسیداتیو به سلول ها و بافت ها شود.
