لیزر درمانی
روشی که امروزه معمولاً برای لیزر درمانی استفاده می شود نزدیک بینی به اصطلاح است لیزیک (به کمک لیزر در کراتومیلئوز درجا). در اینجا ، فرسایش قرنیه باعث ایجاد انحنای قرنیه می شود. این روش فقط در آلمان برای تایید شده است نزدیک بینی تا 10 دیوپتر.
هرچه بیمار کوته بین تر باشد ، باید قرنیه بیشتری نیز از بین برود. به همین ترتیب ، قرنیه باید از ضخامت و پایداری کافی برخوردار باشد ، در غیر این صورت نمی توان عمل را انجام داد. موارد منع مصرف: لیزیک اگر قرنیه خیلی نازک باشد یا اگر انجام شود ، انجام نمی شود نزدیک بینی بیش از 10 دیوپتر است.
همچنین بیمار نباید زیر 18 سال باشد. حدت بینایی بیمار قبل از عمل چندین بار بررسی می شود. اگر مقادیر با یکدیگر تفاوت زیادی داشته باشند ، لیزیک درمان نیز توصیه نمی شود.
علاوه بر این ، بیماری های مختلف چشم لازک را منع می کنند ، مانند گلوکوم و آب مروارید. بهبود زخم اختلالات و بیماریهای خودایمنی نیز علیه چنین مداخله ای صحبت می کنند. روش کار: این عمل برای هر چشم فقط چند دقیقه طول می کشد.
قبل از عمل ، چشم با خاصیت بیهوشی می شود قطره چشم و با یک باز نگه داشته شد پلک جمع کننده سپس از لیزر برای برش یک لاملا نازک به قرنیه (اصطلاحاً فلپ) استفاده می شود ، که البته کاملاً جدا نشده و فقط روی آن تا می شود. لایه زیرین قرنیه را می توان با لیزر دیگری از بین برد.
سپس محل جراحی شستشو داده شده و فلپ به حالت قبلی خود برگردانده می شود. این روش معمولاً کمتر از 30 ثانیه طول می کشد. فلپ در طی 2-3 روز بهبود می یابد.
احتمال موفقیت: شانس موفقیت با لیزیک بسیار خوب است. در بیشتر موارد ، بینایی به طور مستقیم بعد از درمان به شدت بهبود می یابد. بیش از 90٪ بیماران حدت بینایی مطلوب را بدست می آورند ، بسیاری حتی بدون این کار نیز می توانند انجام دهند عینک or لنز در مجموع
خطرات: مانند هر عمل جراحی ، عمل لیزیک نیز دارای برخی از خطرات است. برداشتن قرنیه می تواند منجر به تصحیح بیش از حد یا زیر نزدیک بینی شود ، یعنی بیمار حتی بعد از عمل به حدت بینایی مطلوب دست نمی یابد. علاوه بر این ، ممکن است بینایی در تاریکی کاهش یابد زیرا ممکن است وضوح کنتراست کاهش یابد. به خصوص اگر قرنیه زیادی از بین رفته باشد ، پایداری آن بسیار محدود است.
این می تواند منجر به برجستگی قرنیه به جلو شود فشار داخل چشم (کراتکتازی) علاوه بر این، چشمهای خشک اغلب به خصوص در هفته های اول پس از عمل رخ می دهد ، زیرا تولید اشک کاهش می یابد. این ممکن است خطر التهاب را افزایش دهد.
