التیام زخم

معرفی

زخم می تواند در درجه اول یا ثانویه بهبود یابد. در ترمیم اولیه زخم ، لبه های زخم خود را تطبیق می دهند یا توسط بخیه ها بدون کشش سازگار می شوند. زخم ها معمولاً خیلی سریع و تقریباً بدون زخم بهبود می یابند.

تنها چیزی که باقی می ماند یک جای زخم خوب است که به سختی قابل مشاهده است. پیش نیازهای ترمیم اولیه زخم لبه های صاف زخم ، زخم های غیر تحریک کننده و عفونت نیست. به طور معمول ، این پیش نیازها بعد از عمل ، در مورد زخم های ناشی از اجسام تیز یا بعد از زخم های سطحی بزرگتر (به عنوان مثال خراش) داده می شود.

• له شدن زخم
• شیردوشی
• شیردوشی

ترمیم ثانویه زخم معمولاً بدون عارضه انجام نمی شود. لبه های زخم صاف نیستند و نمی توانند به خوبی با یکدیگر سازگار شوند یا بدون کشش توسط بخیه ها قابل تنظیم نیستند. زخم با دانه بندی ، انقباض و اپیتلیزاسیون از عمق بهبود می یابد.

زخم تا پایان باز می ماند به طوری که چرک و ترشحات زخم می تواند تخلیه شود. ترمیم ثانویه زخم به دلیل عفونت یا گردش خون ضعیف اتفاق می افتد (به عنوان مثال پا در گانگرن) دیابت ملیتوس) روند بهبود در اینجا بسیار بیشتر از ترمیم اولیه زخم طول می کشد و جای زخم گسترده تری باقی می ماند.

مراحل ترمیم زخم

بسته شدن نقص بافتی می تواند از طریق بازسازی یا ترمیم بافت حاصل شود. در طی بازسازی فیزیولوژیکی یا در صورت صدمات سطحی (به عنوان مثال خراش پوست) ، بافت کاملاً با بافت اصلی جایگزین می شود. هیچ جای زخمی باقی نمی ماند و بافت پس از بهبودی مانند قبل از آسیب عملکردی دارد.

اپیدرم و غشاهای مخاطی به طور خاص این توانایی را برای بازسازی دارند. با این حال ، بیشتر آسیب ها ، به ویژه آسیب های عمیق پوست ، با ترمیم بهبود می یابند. این منجر به تشکیل بافت جایگزین تحتانی (بافت اسکار) می شود.

این عملکرد کمتری دارد. این فقط نقص را می بندد ، اما قادر به همه اشکال تمایز سلولی نیست. این بدان معنی است که هیچ زائده پوستی جدیدی مانند مو or غدد عرق می تواند تشکیل شود.

تعمیرات به چهار مرحله اصلی تقسیم می شود. به طور کلی ، زخم در دوره بین برداشتن زخم حساسیت بیشتری دارد نکروز و تشکیل بافت دانه بندی. استرس مکانیکی در این مرحله می تواند منجر به عوارض جدی شود و بهبود زخم را تا حد زیادی مختل کند.

اونس کلاژن سنتز آغاز شده است ، بار مکانیکی و مقاومت در برابر پارگی زخم به طور مداوم افزایش می یابد. تخمین زمان خشن را می توان به عنوان راهنما ارائه داد: پس از حدود 1 هفته بهبودی زخم ، مقاومت کششی زخم حدود 3٪ ، پس از 3 هفته حدود 20٪ حداکثر است. این حداکثر مقاومت کششی اسکار حدود 80٪ است و پس از حدود 3 ماه به آن می رسد.

و

• در مرحله ترشح ترمیم زخم (ساعت 1 تا 8 بعد از آسیب) ، مویرگها در ابتدا منقبض می شوند تا خون از دست دادن کمترین حد ممکن ، انعقاد تنظیم می شود و هموستاز رخ می دهد عروق سپس گشاد شده و باعث سفید شدن می شود خون سلول ها و پلاکت تا به محل آسیب منتقل شود. زخم با ترشح زخم پر شده است ، مرده است کلاژن ذرات برداشته شده و سیتوکینهای محرک رشد ترشح می شوند.

  تشکیل فیبرین رخ می دهد. این باعث می شود نقص زخم به صورت مکانیکی بسته شود و باعث مقاومت در برابر فشار مکانیکی شود.

• در روز اول تا چهارم پس از آسیب ، مرحله جذب ترمیم زخم رخ می دهد. این ویژگی توسط سیستم دفاعی خود بدن مشخص می شود.

  باکتری از بین رفته ، بافت نکروزه پاک شده و فیبرین دوباره حل می شود. بنابراین کل مرحله جذب با پاکسازی و دفاع از اجسام خارجی به منظور محافظت از زخم از عفونت و آماده سازی آن برای رشد سلولهای جدید مشخص می شود.

• به دنبال مرحله جذب ، مرحله پرولیفراتین ترمیم زخم دنبال می شود (روز 3 تا 10). در این مرحله مویرگ های جدیدی تشکیل می شود (رگ زایی).

  علاوه بر این ، سلول های اپیتلیال و فیبروبلاست های جدید فعال می شوند. اینها نقص زخم را از نظر مکانیکی می بندند. به شدت مویرگی بافت همبند از لبه زخم به داخل زخم رشد می کند تا نقص کاملا پر شود.

  به دلیل مویرگی شدید ، زخم دانه دانه (= گرانول ، لانگ گرانول) به نظر می رسد و بنابراین بافت دانه بندی نیز نامیده می شود.

• مرحله تمایز بهبودی زخم از حدود روز 7 به بعد آغاز می شود. این می تواند ماه ها ادامه داشته باشد و از تشکیل اسکار واقعی تشکیل شده باشد. تعداد آنها بافت همبند سلولها در ناحیه زخم و تعداد مویرگها کاهش می یابد. این منجر به افزایش فیبر می شود بافت همبند.
• بهبود زخم با اپیتلیزاسیون پایان می یابد.

  در طی این فرآیند ، سلولهای اپیتلیال حاشیه ای به بافت پیوندی رشته ای مهاجرت می کنند و اسکار واقعی ایجاد می شود. بافت اسکار بدست آمده در ابتدا با رنگی مایل به قرمز برداشته و تحت تأثیر قرار می گیرد. بعد از چند هفته ، بافت اسکار با سطح پوست سازگار می شود و رنگ آن محو می شود.

  یک زخم سفید ایجاد می شود. از آنجا که سلول های رنگدانه ای (ملانوسیت ها) قابل بازسازی نیستند ، رنگ اسکار از بقیه سطح پوست سبک تر می شود.

تنها چند دقیقه پس از ایجاد زخم ، بدن شروع به بستن آسیب می کند. بسته به نویسنده ، سه تا پنج مرحله ترمیم زخم متمایز می شود که به مرور همپوشانی دارند.

توالی وقایع به شرح زیر است: اگر کسی فقط از سه مرحله صحبت کند ، مرحله اول و آخر حذف می شود. مرحله تأخیر ، دوره زمانی بین توسعه آسیب و شروع بهبودی زخم را توصیف می کند. این دوره از زمان را دوره تأخیر می نامند. بلافاصله پس از ایجاد زخم ، الف خون لخته از فرار خون از مجروحین تشکیل می شود عروق، به طوری که با بستن مجدد رگها در سریعترین زمان ممکن می توان از کاهش عمده خون جلوگیری کرد.

پس از آن مرحله ترشحات انجام می شود. در پزشکی ، ترشح به نشت مایعات اشاره دارد. در این حالت ، ترشح از مایعی تشکیل شده است که از خون عبوری یا دقیق تر سرم خون فشرده می شود و سپس ترشح زخم نامیده می شود.

هدف از ترشح زخم ، بیرون راندن اجسام خارجی از زخم است. این ترشح همچنین حاوی سلولهایی از سلولهای ما است سیستم ایمنی بدن، به ویژه ماکروفاژها و گلبول های سفید خون (به خصوص گرانولوسیت ها) ، که باعث از بین رفتن می شوند باکتری و مواد مرده را جذب کرده و از روی زخم خارج کنید. به عنوان مثال ، قسمتهای مرده پوست و خون لخته شده از روی زخم برداشته می شود تا جایی برای بافت تازه رشد یافته ایجاد شود.

سلول های ایمنی همچنین مواد سیگنالی را تولید می کنند که سلول ها را برای رشد تحریک می کند ، که بعداً باید دوباره زخم را ببندد. اگر خیلی زیاد باشد باکتری در یک زخم ، بسیاری از سلولهای ایمنی بدن می توانند تولید کنند چرک از ترشح زخم و یک واکنش التهابی رخ می دهد. اگر فقط چند میکروب ها وجود دارد ، التهاب به سختی قابل مشاهده است.

ترشح زخم همچنین حاوی فیبرین ، نوعی چسب درون زا است. این بخشی از سیستم لخته شدن خون است و از طرف دیگر ، فیبرین با چسبیدن به هم لبه های زخم را تا حد ممکن مهر و موم می کند. ترشحات زخم معمولاً در طی چند روز خشک می شود ، به طوری که پوسته معمولی در سطح ایجاد می شود.

این مانند بدن عمل می کند گچ و در زیر آن روند بهبودی بدون مزاحمت پیش می رود.

• مرحله استراحت یا تأخیر
• مرحله ترشح
• مرحله دانه بندی یا تکثیر
• مرحله بازسازی
• مرحله بلوغ

اگر شرایط زخم به درستی ایجاد شود ، بافت جدید می تواند زخم را کاملاً ببندد. این کار در مرحله دانه بندی یا تکثیر انجام می شود.

تکثیر به معنی رشد سلول است. این از طریق سلولهای سالم در لبه های زخم اتفاق می افتد. اینها شروع به تقسیم مداوم و در نتیجه تولید بافت جدید می کنند.

اگر لبه های زخم ، مانند برش های سطحی ، به طور مناسب در کنار هم قرار بگیرند ، بافت می تواند همراه با بافت اصلی دوباره رشد کند. ابتدا باید زخمهای بزرگتر را با دستمال دانه ریز پر کرد. بافت گرانول شبکه ای از بافت همبند و خون در حال رشد را توصیف می کند عروق که باید ابتدا به تدریج تثبیت شده و به بافت مورد نظر تبدیل شود.

از آنجا که این بافت دانه ای به نظر می رسد (lat = گرانول: گرانول) ، این نام فاز را داده است. اگر بافت اصلی دیگر نتواند دقیقاً ترمیم شود ، بافت اسکار ایجاد می شود. این بافت ویژگی های مشابه بافت اصلی را ندارد و بنابراین مقاومت کمتری دارد.

علاوه بر این ، کمبود وجود دارد مو, غدد عرق، سلول های رنگدانه ای و دستگاه های عصبی برای حساسیت به درد، مثلا. رگهای خونی جدید برای تأمین مواد مغذی نیز برای بافت جدید کاملاً ضروری هستند. اینها در هنگام تکثیر بافت در بافت دانه جوانه می زنند و بافت جدید را با اکسیژن و مواد مغذی تأمین می کنند.

بالاترین لایه پوست نیز بازسازی می شود. این در مرحله بازسازی یا ترمیم اتفاق می افتد. از یک طرف ، پوست جدید ایجاد می شود ، از طرف دیگر ، لبه های زخم منقبض می شوند و در نتیجه منطقه زخم را کاهش می دهند. بافت اسکار نهایی فقط در طول ماهها تا دو سال در مرحله بلوغ ایجاد می شود (بلوغ = بلوغ). این سازگار با نیازهای محلی سازگار است ، اما همیشه مقاومت کمتری نسبت به بافت اصلی دارد. این نیز دلیل این است که درمان های جراحی باید کوچکترین زخم های ممکن را ایجاد کنند.