شبکیه ایمپلنت می تواند عملکرد گیرنده های نوری را که توسط تخریب شبکیه در افراد کم بینا یا نابینا به شدت کاهش می یابد ، تا حدی کنترل کند ، به شرطی که بینایی اعصاب و مسیرهای بصری مغز کاربردی هستند بسته به درجه تخریب شبکیه ، تکنیک های مختلفی استفاده می شود ، بعضی از آنها از دوربین های مخصوص خود استفاده می کنند.
کاشت شبکیه چیست؟
شبکیه ایمپلنت به طور کلی هر زمان که گانگلیون ها ، سلول های دو قطبی و مسیرهای عصبی به سمت آنها مفید باشد مفید هستند مغز پایین دست گیرنده های نوری و مسیرهای بینایی مغز سالم هستند و می توانند عملکرد خود را انجام دهند. شبکیه چشم موجود ایمپلنت، همچنین به عنوان پروتزهای بینایی شناخته می شود ، از تکنیک های مختلفی استفاده می کنند اما همیشه هدف آنها تبدیل تصاویر میدان بینایی مرکزی به تکانه های الکتریکی است به گونه ای که بتواند توسط گانگلیون ، سلول های دو قطبی و اعصاب پایین دست شبکیه به جای سیگنال های گیرنده های نوری است و می تواند به مراکز بینایی شبکه منتقل شود مغز. مراکز بصری در نهایت تصویر مجازی ایجاد می کنند که ما با "بینش" درک می کنیم. ایمپلنت های شبکیه - تا آنجا که ممکن است - عملکرد گیرنده های نوری را به عهده می گیرند. صرف نظر از تکنیک مورد استفاده ، اگر گانگلیون ، سلولهای دو قطبی و مسیرهای عصبی به مغز پایین دست گیرنده های نوری و مسیرهای بینایی مغز سالم باشند ، ایمپلنت های شبکیه همیشه مفید هستند. در اصل بین ایمپلنت های زیر حفره ای و ادراری تمایز قائل می شوند. ایمپلنت هایی مانند ایمپلنت های نوری و سایر موارد نیز بسته به اصل عمل ، در نهایت می توانند در گروه اپی رینتال یا زیر رنتین دسته بندی شوند. ایمپلنت های زیر شبکیه از چشم طبیعی برای "دستیابی به تصویر" استفاده می کنند ، بنابراین نیازی به دوربین جداگانه ندارند. ایمپلنت های اپیرنتین به دوربین خارجی متکی هستند که ممکن است روی عینک های چشم نصب شود.
عملکرد ، اثر و اهداف
رایج ترین کاربرد برای کاشت شبکیه در بیمارانی است که دارای رتینوپاتی پیگمنتوزا (RP) یا رتینیت رنگدانه. این یک بیماری ارثی است که به دلیل نقایص ژنتیکی ایجاد می شود و با تخریب گیرنده های نوری منجر به تخریب شبکیه می شود. علائم تقریباً یکسان نیز می تواند در اثر مواد سمی یا به عنوان عوارض جانبی نامطلوب ایجاد شود داروهای مانند ترییدیدین or کلروکین (pseudoretinopathia pigmentosa). RP تضمین می کند که گانگلیون های پایین دست ، سلول های دو قطبی و آکسون ها و همچنین کل مسیرهای بینایی تحت تأثیر قرار نمی گیرند اما عملکرد خود را حفظ می کنند. این یک پیش شرط برای عملکرد پایدار کاشت شبکیه است. استفاده از ایمپلنت شبکیه مربوط به سن دژنراسیون ماکولا (AMD) نیز در میان متخصصان مورد بحث قرار گرفته است. تصمیم گیری در مورد استفاده از ایمپلنت زیر حفره یا ادرار باید با جزئیات با بیمار توزین شود ، تمام موافقان و مخالفان را بسنجید. مهمترین تمایز بین ایمپلنت زیر شبکیه و اپیراتینال این است که ایمپلنت زیر شبکیه نیازی به دوربین جداگانه ندارد. از چشم خود برای تولید تکانه های الکتریکی در ناحیه کاشت استفاده می شود که مستقیماً بین شبکیه و چشم قرار دارد کوروئید با بیشترین تعداد فوتوسل ممکن ، بسته به بروز نور. وضوح تصویری که می توان به آن دست یافت بستگی به چگالی بسته شدن سلولهای نوری (دیودها) روی ایمپلنت دارد. مطابق با شرایط پیشین ، حدود 1,500 دیود می توانند روی کاشت 3 میلی متر در 3 میلی متر جای بگیرند. بنابراین می توان یک میدان دید حدود 10 درجه تا 12 درجه را پوشش داد. سیگنالهای الکتریکی تولید شده در دیودها ، پس از تقویت توسط میکروچیپ ، سلولهای دو قطبی مسئول مربوطه را با استفاده از الکترودهای تحریک تحریک می کنند. ایمپلنت epiretinal نمی تواند از چشم به عنوان منبع تصویر استفاده کند ، اما به دوربین جداگانه ای متصل است که می تواند به قاب عینک متصل شود. کاشت واقعی مجهز به بیشترین تعداد الکترود تحریک کننده است و مستقیماً به شبکیه چشم متصل است. بر خلاف ایمپلنت زیر شبکیه ، ایمپلنت epiretinal پالس های نوری دریافت نمی کند ، اما پیکسل های موجود توسط دوربین به پالس های الکتریکی تبدیل شده اند. هر پیکسل جداگانه در حال حاضر تقویت شده و توسط یک تراشه واقع شده است ، به طوری که الکترودهای تحریک کاشته شده تک تک تک الکتریکی را دریافت می کنند ، که مستقیماً به "آنها" منتقل می شود گانگلیون انتقال و پردازش بیشتر تکانه های عصب الکتریکی به تصویر مجازی تولید شده توسط مراکز بینایی مسئول در مغز به طور مشابه برای افراد سالم پیش می رود. هدف از کاشت این است که بینایی افرادی را که نابینا می شوند به دلیل اینکه از تحلیل رفتن شبکیه رنج می برند ، اما دارای یک دست نخورده هستند ، بازگردانند. سیستم عصبی و مرکز بصری دست نخورده. ایمپلنت های شبکیه مورد استفاده به طور مداوم در حال توسعه فنی هستند تا به هدف وضوح تصویر بالاتر نزدیک شوند.
خطرات ، عوارض جانبی و خطرات
خطرات کلی مانند عفونت و خطرات ناشی از بیهوشی در صورت استفاده از کاشت شبکیه ، با سایر جراحی های چشم قابل مقایسه است. از آنجا که این فناوری پیشرفت نسبتاً جدیدی است ، هنوز هیچ مدرکی در مورد اینکه آیا عوارض خاص مانند رد مواد توسط این شرکت وجود دارد ، در دسترس نیست سیستم ایمنی بدن، ممکن است رخ دهد. در روشهای انجام شده تا به امروز چنین عارضه ای رخ نداده است. احساس خفیف از درد در روز بعد از عمل مربوط به دوره های دیگر در منطقه شبکیه است. ویژگی خاص و چالش فنی ایمپلنت های زیر شبکیه منبع تغذیه است. کابل منبع تغذیه به صورت جانبی از کره چشم هدایت می شود و در قسمت معبد به سمت عقب جایی که سیم پیچ ثانویه به گلدان متصل است اجرا می شود. جمجمه استخوان سیم پیچ ثانویه جریان لازم را از سیم پیچ اولیه متصل به خارج از طریق القای دریافت می کند ، بنابراین هیچ اتصال کابل مکانیکی بین سیم پیچ اولیه و ثانویه لازم نیست. ایمپلنت های زیر شبکیه مزیت استفاده از حرکات طبیعی چشم را نیز به همراه دارد که ممکن است در مورد کاشت های اپی رنتین با دوربین جداگانه وجود نداشته باشد. هر دو روش کاشت شامل چالش های خاصی است که روی آنها کار می شود.
