جراحی الکتریکی

جراحی الکتریکی (مترادف: الکتروکاردیوورژن ؛ جراحی قلب) یک روش درمانی است دانش قلبشناسی روش برای بازگرداندن ریتم سینوسی (منظم قلب ریتم) به آریتمی موجود از دفیبریلاتورها برای ایجاد صحیح استفاده می شود قلب ریتم در بیمار با کمک الکتروکاردیوژن. آ Defibrillator برای اعمال جریان الکتریکی به قلب در نقاط مشخص شده در منطقه استرنوم (استخوان پستان) به منظور تأثیر بر هدایت تکانه ها در قلب. اکثر موارد جراحی قلب به دلیل انجام می شود فیبریلاسیون دهلیزی. در اصل ، دو گزینه درمانی برای بیماران مبتلا وجود دارد فیبریلاسیون دهلیزی. از یک طرف ، امکان انجام کنترل نرخ با هدف جلوگیری از وجود دارد تاکی کاردی (نبض شتابدار مداوم ،> 100 ضربان در دقیقه). از طرف دیگر ، کنترل ریتم با هدف بازیابی ریتم سینوسی نیز به عنوان یک گزینه درمانی موجود است. با توجه به موفقیت های درمانی در حضور هر دو شکاف دهلیزی و فیبریلاسیون دهلیزی، می توان نتیجه گرفت که ترمیم ریتم سینوسی در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی و بال زدن توسط کاردیوورژن الکتریکی بیشترین شانس موفقیت را دارد و بنابراین نمایانگر طلا استاندارد (روش انتخاب اول). توجه: طبق یک مطالعه ، در بیماران که برای فیبریلاسیون دهلیزی علامت دار به بخش اورژانس بیمارستان مراجعه می کنند ، لزوماً کاردیورژن فوری لازم نیست. نشان داده شد که یک رویکرد انتظار و دیدن (استراتژی "صبر کنید و ببینید") و کنترل فراوانی دارو به همان نتیجه خوبی منجر می شود: پس از 48 ساعت ، 150 از 218 بیمار (69٪) در گروه "صبر کنید و ببینید" ریتم سینوسی داشت بعد از 4 هفته ، 193 نفر از 212 بیمار (91٪) در گروه "منتظر و ببین" در مقابل 202 نفر از 215 بیمار (94٪) در گروه اولیه جراحی قلب ، ریتم سینوس داشتند. اختلاف بین گروهها معنی دار نبود. بنابراین ، برای نویسندگان ، هیچ دلیلی وجود ندارد که بلافاصله همه بیماران با کمتر از 36 ساعت AF را قلبی قلب کنید. با این حال ، توجه باید به سمت ارزیابی ریسک باشد ضربه و شروع ضد انعقاد خوراکی (مهار خون لخته شدن)

موارد مصرف (مناطق کاربرد)

  • فیبریلاسیون دهلیزی (VHF) و بال زدن دهلیزی (اصطلاحات "fibrillation" و "flutter" فرکانس اقدامات دهلیزی را توصیف می کنند) ؛ علائم ترمیم ریتم سینوسی در VHF در:
    • شروع اخیر VHF
    • علائم مشخص شده به دلیل فیبریلاسیون دهلیزی
    • زیاد تعداد ضربان قلب یا بی ثباتی همودینامیکی همراه با قبل از تحریک (تحریک زودرس بطن).
    • ضربان قلب بالا و ایسکمی میوکارد (کاهش جریان خون در عضله قلب) یا افت فشار خون (فشار خون پایین) یا نارسایی قلبی (نارسایی قلبی) ، اگر ضربان قلب به سرعت از نظر داروئی قابل کاهش نباشد
    • حفظ ریتم سینوسی درمان به عنوان یک هدف درمانی طولانی مدت
  • بطنی و تاکی کاردی فوق بطنی (بطن: "بر بطن / بطن قلب تأثیر می گذارد" ؛ فوق بطن: "بالای بطن های قلب" ، یعنی علت آن در ناحیه دهلیز است. تاکی کاردی: نبض شتابدار پایدار ،> 100 ضربان در دقیقه) - علت تاکی کاردی می تواند اکتسابی یا مادرزادی باشد. تاکی کاردی به دلیل نقص در هدایت تکانه ها است ، به طوری که در نتیجه یک شتاب از وجود دارد تعداد ضربان قلب.

گرچه الکتروکاردیوژناسیون روشی کم تأثیر است ، اکثر بیماران و پزشکان این س questionال را مطرح می کنند که آیا برای دستیابی به ایجاد ریتم سینوسی پایدار از طریق کاردیوورژن موفقیت آمیز ، نباید خطر بالاتری از عوارض مرتبط با کاردیوورژن الکتریکی را پذیرفت و بنابراین از بزرگترین معایب و مضرات جلوگیری کرد. عوارض فیبریلاسیون دهلیزی. علیرغم افزایش خطرات در طی و بعد از عمل ، در مدت زمان طولانیتری الکتروکاردیوژن می تواند به طور قابل توجهی خطر ترومبوآمبولی را کاهش دهد ، زیرا فیبریلاسیون دهلیزی یکی از مهمترین آنها عوامل خطر علاوه بر این ، استفاده از الکتروکاردیوژن معمولاً می تواند علائم بالینی را که شامل تنگی نفس است را به طور گسترده کاهش دهد (ذهنی تنفس مشکلات) ، تحمل ورزش کاهش یافته ، آنژین سینه ("قفسه سینه تنگی ”؛ ناگهانی درد در منطقه قلب) ، و سنکوپ (از دست دادن هوشیاری مختصر). ارتباط پیش آگهی فیبریلاسیون دهلیزی در آزمایشات بالینی مختلف مورد بررسی قرار گرفته است ، به عنوان مثال ، در مطالعه فرامینگهام تا چه میزان فیبریلاسیون دهلیزی به طور مستقل از بیماری های قلبی عروقی همزمان بر مرگ و میر ناشی از همه علت تأثیر می گذارد. وجود فیبریلاسیون دهلیزی در بعضی موارد بستگی به عوامل دیگر دو برابر می کند. این یافته از اهمیت زیادی برخوردار است زیرا فیبریلاسیون دهلیزی شایع ترین آن است آریتمی قلبی در آلمان است.

موارد منع مصرف

  • دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب - اگر قبلاً به بیمار ضربان ساز پیوند داده شده باشد ، این ممکن است یک منع مصرف نسبی باشد ، زیرا الکتروکاردیوژن می تواند رهبری به عوارض گسترده با این حال ، پروب ها می توانند به طور خاص تنظیم شوند ، به طوری که با وجود a راهنما، یک عملکرد ایمن امکان پذیر است.
  • ترومبوس - داخل قلب (موجود در قلب) ترومبوز یک منع مطلق است ، زیرا خطر جدا شدن ترومبوز با آمبولی به طور قابل توجهی افزایش یافته است.

قبل از جراحی قلب

  • حذف ترومبوس - قبل از انجام الکتروکاردیوژن ، بررسی عدم وجود ترومبی ضروری است (خون لخته ها) در اثر وجود فیبریلاسیون دهلیزی تشکیل شده اند ، زیرا پس از انجام الکتروکاردیوژن ، از سرگیری فعالیت مکانیکی دهلیزها ممکن است آنها را از جای خود خارج کرده و باعث آمبولی (انسداد عروق) شود.
    • در فیبریلاسیون دهلیزی (AF) که برای کمتر از 48 ساعت وجود داشته است ، قبل از مری اکوکاردیوگرافی (TEE ؛ سونوگرافی معاینه ای که در آن آندوسکوپ (وسیله ای که برای آن استفاده می شود) آندوسکوپی) با مبدل داخلی به مری وارد می شود) برای رد کردن ترومب ها (خون لخته) در صورت لزوم ممکن است لازم نباشد.
    • بر خلاف AF حاد ، ترانس مری قبلی اکوکاردیوگرافی (TEE) باید انجام شود تا در صورت وجود AF بیش از 48 ساعت ، از ترومب ها خارج شود. در صورت تشخیص ترومبوس ، تا زمانی که با انعقاد م (ثر (لخته شدن خون) برطرف نشود ، نباید کاردیورژن انجام شود. توجه: در صورت تشخیص ترومبوز ، تکرار TEE باید بعد از حداقل 3 هفته ضد انعقاد قبل از انجام عمل قلبی (IIaC) انجام شود.
  • ترومبوپروفیلاکسی:
    • بیماران با AF <48 ساعت طول می کشد فقط ضد انعقاد با هپارین در زمان جراحی قلب.
  • تست آزمایشگاهی - دو پارامتر آزمایشگاهی در پیش بینی موفقیت الکتروکاردیوسی اهمیت زیادی دارند. هر دو هیپوکالمی (پتاسیم کمبود) و پرکاری تیروئید (پرکاری تیروئید) باید قبل از انجام عمل حذف شود.
  • بیهوشی - الکتروکاردیورژن تحت بیهوشی کوتاه وریدی انجام می شود. اتمیدات (خواب آور) معمولاً برای استفاده می شود بیهوشی، که از ویژگی های داشتن سریع اما کوتاه است شروع عمل و تأثیر بسیار کمی بر عملکرد قلب دارد.

روش

الکتروکاردیوورژن بخشی از روشهای جراحی قلب را نشان می دهد. با این حال ، ترمیم ریتم منظم قلب نه تنها با اصلاح مستقیم هدایت امکان پذیر است ، بلکه می تواند به جای آن با دارو نیز انجام شود. از اهمیت حیاتی برای درک الکتروکاردیووراسیون تمایز آن از دفیبریلاسیون حاد است. اگرچه هر دو روش برای بازگرداندن ریتم صحیح قلبی عمل می کنند و براساس اصل اساسی استفاده از Defibrillator برای تولید یک شوک، این دو روش در زمینه های کاربردی تفاوت چشمگیری دارند. در مقابل دفیبریلاسیون حاد ، الکتروکاردیوژن با انرژی قابل توجهی پایین تر شروع می شود مقدار در مرحله شروع بعلاوه ، اصلاح ریتم قلب در کاردیورژن مستقیماً به نوار قلب وابسته است. بنابراین ، اصلاح توسط ECG انجام می شود به طوری که شوک توسط دستگاه در حین "موج R" در نوار قلب تحویل داده می شود. "موج R" یک نقطه دقیقاً مشخص شده در زمان را توصیف می کند الکتروکاردیوگرام که در آن انقباض سلولهای عضلانی قلب که همزمان کار می کنند ثبت شده و متعاقباً شوک قابل بکارگیری است. اتصال ثابت شوک به ECG منجر به کاهش قابل توجهی در خطر ابتلا به فیبریلاسیون بطنی. در این راستا ، تحویل جریان دو فازی (کاردیوورژن دو فازی) به وضوح برتر از تحویل جریان تک فاز است و بیش از 90 درصد موفقیت دارد. کاردیوراسیون الکتریکی تحت ECG مداوم انجام می شود نظارت بر و کوتاه مدت وریدی بیهوشی.به دلیل احتمال فیبریلاسیون بطنی or آسستول رخ می دهد ، احیا اقدامات باید برنامه ریزی شود. مزایای الکتروکاردیوژن نسبت به کاردیوورژی فارماکولوژیک (دارو).

  • میزان موفقیت کوتاه مدت و بلند مدت در الکتروکاردیوژن به طور قابل توجهی بالاتر از موارد قلبی در دارو است.
  • علاوه بر این ، پس از انجام کاردیوورژن ، بهبود فوری ریتم قلب وجود دارد. موفقیت کوتاه مدت را می توان با ECG موازی تأیید کرد نظارت بر.
  • در کاردیورژن الکتریکی با دو فازی Defibrillator از شروع فیبریلاسیون دهلیزی اخیر ، در 90 درصد موارد می توان نرخ تبدیل به ریتم سینوسی را انتظار داشت. در مقابل ، فقط در 70٪ موارد با جراحی قلب و عروق دارویی.

معایب الکتروکاردیوژن در مقایسه با کاردیوورژن دارویی (دارویی).

  • برای انجام الکتروکاردیورژن ، لازم است که این روش تحت بیهوشی داخل وریدی کوتاه انجام شود. برای گزینه درمان دارویی نیازی به بیهوشی نیست.
  • ایجاد شوک با کمک دفیبریلاتور امکان ایجاد آریتمی های پاتولوژیک بیشتر و در نتیجه بدتر شدن علامت شناسی را دارد.
  • همانطور که قبلاً اشاره شد ، عملکرد الکتروکاردیوژن می تواند باعث تحریک شود آمبولی به دلیل جدا شدن ترومبوس از دهلیز قلب.

بعد از جراحی قلب

  • پس از جراحی الکتریکی در بیمار با فیبریلاسیون دهلیزی موجود ، اختلال قابل تشخیص عملکرد دهلیز چپ حداقل برای یک هفته دیگر پس از انجام عمل وجود دارد. این اختلال عملکردی که علی رغم بازسازی ریتم سینوسی وجود دارد ، به عنوان "کوتاهی قد" در دهلیز نیز شناخته می شود. بر این اساس ، حتی پس از جراحی الکتریکی قلب ، باید توجه داشت که ترومبوزهای داخل قلب ممکن است در کوتاه مدت تشکیل شوند ، به طوری که هنوز خطر احتمالی یک رویداد قلبی-آمبولی بعدی وجود دارد.
  • ترومبوپروفیلاکسی:
    • در حضور فیبریلاسیون دهلیزی که کمتر از 48 ساعت وجود داشته است و نمره CHA2DS2-VASc (نمره ای که برای تخمین خطر آپوپلکسی استفاده می شود) 0 است ، چهار هفته ضد انعقاد (ضد انعقاد) را می توان حذف کرد زیرا تشکیل ترومبوس معمولاً امکان پذیر نیست ظرف دو روز اگر عوامل خطر برای وجود ترومبوآمبولی ، ضد انعقاد خون حداقل به مدت 4 هفته پس از عمل جراحی قلب لازم است. بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی <48 ساعت طول مدت فقط ضد انعقاد با هپارین در زمان جراحی قلب.
    • در مقابل فیبریلاسیون دهلیزی حاد ، VHF که بیش از 48 ساعت طول می کشد باید مشاهده شود که بیمار تحت درمان با داروهای ضد انعقاد خون (داروهای ضد انعقاد خون) قرار می گیرد. فن پروکومون/ ماركومار؛ احتمالاً نیز هپارین یا NOAK) حداقل به مدت چهار هفته.

عوارض احتمالی

  • شایعترین عارضه عود آریتمی قبلی است. با این حال ، گزینه ای برای تکرار کاردیورژن یا افزودن کاردیورژن دارویی وجود دارد.
  • علاوه بر وقوع پوست تحریک و واکنشهای آلرژیک به داروهای می تواند آمبولی بیشتر (آمبولی بروز / دفعات موارد جدید بیماری: 1.3٪) - معمولاً طی 7 روز پس از جراحی قلب - اتفاق می افتد ، که در بدترین حالت می تواند کشنده (کشنده) باشد.
  • سایر عوارض احتمالی شامل ترومبوآمبولی است (ضربه) و خونریزی قابل توجه است. این موارد در ادبیات هر کدام با حدود 0.5/1-XNUMX درصد بیان شده است.

یادداشتهای بعدی

  • جراحی قلب موفقیت آمیز جریان خون مغزی (CBF) را بهبود می بخشد. ریتم سینوسی پایدار (ریتم منظم قلب) توسط کاردیوورژن باعث افزایش CBF از 507 به 627 میلی لیتر در دقیقه می شود. به همین ترتیب، مغز پرفیوژن از 35.6/100 میلی لیتر در 40.8 گرم در دقیقه به 100/XNUMX میلی لیتر در XNUMX گرم در دقیقه افزایش یافت. این از نظر کمبودهای شناختی در AF طولانی مدت بالقوه مهم است. مطالعات بیشتر باید مشخص کنند که این امر تا چه اندازه عواقب مثبتی بر عملکرد شناختی بیماران موفقیت آمیز قلبی دارد.