تشخیص
حتی در حین بارداری، تشخیص سندرم تونل کارپ به چند مرحله تقسیم شده است. در طی مشاوره پزشک و بیمار (آنامنزیس) ، شرح علائم درک شده می تواند نشانه اولیه وجود سندرم تونل کارپ. پس از آن ، این تشخیص مشکوک را می توان با اقدامات بعدی اثبات کرد.
در طول جهت یابی معاینهی جسمی، هر دو دست باید در مقایسه بررسی شوند. در این مرحله ، پزشک توجه خاصی به ناهنجاری های قابل مشاهده مانند قرمزی ، تورم ، کبودی و / یا جراحات می کند. پس از آن ، تحرک دست و انگشتان و همچنین حساسیت آنها را می توان با استفاده از روش های مختلف آزمایش بررسی کرد.
علاوه بر این ، آزمایش های مختلف تحریک بخشی از تشخیص استاندارد است سندرم تونل کارپحتی در حین بارداری. در این آزمایشات ، پزشک سعی در تحریک آن دارد درد معمول برای وجود سندرم تونل کارپ. به عنوان مثال ، او به تونل کارپال ضربه می زند تا بررسی کند آیا تحریک شده است عصب مدیان.
علاوه بر این ، خم شدن طولانی مدت قوی از مچ دست می تواند منجر به درد عادی سندرم کارپال در طی آن می توان معاینه الکتروفیزیولوژیک را نیز انجام داد بارداری بدون تردید. این روش می تواند به تأیید تشخیص "سندرم تونل کارپ" و تخمین میزان بیماری کمک کند.
در طول این معاینه ، سرعت انتقال عصب ، یعنی زمان مورد نیاز توسط عصب مدیان برای انتقال یک محرک تعریف شده ، اندازه گیری می شود. کاهش سرعت هدایت عصبی برای حضور یک سندرم تونل کارپال مشخص است. در برخی موارد ، انجام مراحل تصویربرداری بیشتر نیز ممکن است لازم باشد.
در دوران بارداری ، در صورت امکان باید از تهیه عکس رادیوگرافی ، رزونانس رایانه و رزونانس مغناطیسی جلوگیری شود. به همین دلیل ، عملکرد یک سونوگرافی معاینه در دوران بارداری می تواند به تأیید تشخیص "سندرم تونل کارپ" کمک کند. علاوه بر این ، به اصطلاح "الکترومیوگرافی”(کوتاه: EMG) ، به عنوان اندازه گیری فعالیت الکتریکی در عضلات تأمین شده توسط عصب در ناحیه توپ انگشت شست ، یک روش مهم در تشخیص سندرم تونل کارپ. در صورت لزوم می توان این روش معاینه را در دوران بارداری نیز انجام داد.
