تعریف
یک آزمایش ADS برای این است که بفهمد آیا یک بیمار بدون بیش فعالی از سندرم نقص توجه رنج می برد یا خیر. از آنجا که این یک زیرنوع از است ADHD، این معمولا بخشی از یک قرارداد معمولی است تست ADHD، که شامل بسیاری از آزمونهای مختلف است. تشخیص این فرم غیر بیش فعال بیش از حد دشوار است و اغلب دیر اتفاق می افتد ، زیرا علائم آن بسیار کم است. بنابراین همچنین فرض بر این است که برخی از مبتلایان هرگز تشخیص داده نمی شوند.
چه آزمایشاتی وجود دارد؟
همانطور که با ADHD، هیچ آزمون قاطعی وجود ندارد. این تشخیص شامل تجزیه و تحلیل دقیق ، معاینه جسمی ، عصبی و روانپزشکی ، آزمایش های رشد ، رفتار و هوش و در صورت لزوم اقدامات بعدی است ، ADHD تشخیص محرومیت است. در صورت مشاهده ویژگی های معمولی مانند مشکلات رویایی و تمرکز فرد مبتلا ، پزشک با استفاده از روش های تشخیصی ذکر شده در بالا وضعیت را روشن می کند.
بخشی از این معاینات ، از جمله موارد دیگر ، آزمایشاتی است که برای تعیین تمرکز ، توجه و هوش ، برای سeryال از علائم معمول انجام می شود و همچنین در ADHD معمول استفاده می شود. به عنوان مثال پرسشنامه هایی مانند SDQ (پرسشنامه نقاط قوت و دشواری ها) و مقیاس های کانورز یا تست های توجه مانند TAP (باتری تست برای تست توجه) و رویه های رایانه ای مانند آزمون QB هستند. خودآزمایی های معمولی ، مانند مواردی که در اینترنت ارائه می شود ، می تواند نشانه های اولیه بیماری باشد ، اما تشخیص قابل اعتماد را نمی دهد.
کدام پزشک این موارد را آزمایش می کند؟
کودکان توسط پزشک متخصص اطفال ، بزرگسالان توسط پزشک خانواده یا روانپزشک. در اولین سوicion ظن ، آزمون ها همچنین می توانند توسط معلمان یا سایر متخصصان انجام شوند. با توجه به طیف گسترده ای از آزمایشات ، چندین متخصص بسته به ظاهر ADHD درگیر هستند. این منطقی است ، زیرا مناطق مختلف تخصصی نیز باید در این درمان نقش داشته باشند.
آزمایش برای کودکان
تست های توجه ، تمرکز و هوش ، توانایی های کودک را بدون در نظر گرفتن علت یک اختلال احتمالی ، آزمایش می کنند. بنابراین این آزمایشات می تواند برای بسیاری از بیماریهایی که توجه و تمرکز را محدود می کنند مورد استفاده قرار گیرد. بنابراین ، برای ADHD از همان آزمایشاتی که برای ADHD استفاده می شود ، مانند پرسشنامه ، مقیاس های رتبه بندی ، آزمون های توجه و غیره استفاده می شود.
با این حال ، نتایج آزمون متفاوت است. مناطقی از آزمایش که برای آزمایش بیش فعالی و تکانشگری در نظر گرفته می شود ، در کودکان بیش فعالی بیش از ADHD قابل توجه خواهد بود ، در حالی که اختلالات رفتاری روانشناختی بارزتر خواهد بود. برای تشخیص ADHDبنابراین ، توصیه می شود آن دسته از تست ها را انتخاب کنید که در درجه اول ناهنجاری های روانشناختی را تشخیص داده و از یکدیگر تمایز قایل می شوند (مانند DIPS (مصاحبه تشخیصی برای اختلالات روانی) یا مشکلات توجه و تمرکز خالص را نشان می دهد (مانند آزمونهای تمرکز به کمک رایانه).
اگر پزشک در حال حاضر به علت غیر فعال بودن بیش فعالی بیش از حد بر اساس تاریخچه پزشکی، او آزمایش ها را بر این اساس انتخاب می کند. وی با استفاده از این آزمون ها مشکلات رفتاری معمولی در مدرسه و زندگی روزمره در خانه را با استفاده از پرسشنامه والدین و معلمان ارزیابی می کند و غلظت را با استفاده از بازی های واکنشی روی رایانه یا روش های دیگر آزمایش می کند. وی همچنین آزمایش می کند که آیا کودک به طور طبیعی رشد کرده و از هوش متوسطی برخوردار است ، زیرا اختلالات رشد نیز می تواند علائم را ایجاد کند.
در بعضی موارد ، ممکن است رشد کودک تحت تأثیر ADHD قرار گیرد که در اینجا نیز بررسی می شود. آزمایش برداشت های حسی ، به عنوان مثال شنوایی و بینایی ، نیز بخشی از طیف تشخیصی است. همچنین از پرسشنامه های معمولی ADHD برای کنارگذاشتن سایر اشکال اختلال کم توجهی استفاده می شود ، اما در ADHD کمتر کارآمد هستند زیرا اغلب بیشتر به مجموعه های علائم جسمی تمرکز می کنند تا روانشناختی. از این رو کودکان مبتلا به بیش فعالی به روشی مشابه با کودکان بیش فعالی مورد آزمایش قرار می گیرند ، اما انتخاب تست ها تا حدودی متفاوت است. علاوه بر این ، تجزیه و تحلیل عمومی و مصاحبه با والدین و معلمان به همان اندازه آزمایش واقعی مهم است ، که رفتار مشاهده شده مهمترین سرنخ برای تشخیص ADHD.
