اینترفرون
یکی دیگر از گزینه های درمانی برای مزمن هپاتیت بیماری B گروه آنتی ویروس ها است. در اینجا ، بین آنالوگهای به اصطلاح نوکلئوزیدی و آنالوگهای نوکلئوتیدی تمایز قائل می شوند. اصل عملکرد دو گروه از مواد بسیار مشابه است: داروها شبیه بلوک های سازنده ای هستند که ویروس برای انتقال به DNA ، یعنی اطلاعات ژنتیکی خود نیاز دارد.
اگر ویروس تقسیم شود ، از دارو به عنوان عنصر سازنده DNA خود استفاده می کند - اما این ماده از نظر شیمیایی به گونه ای اصلاح می شود که اطلاعات ژنتیکی در این مرحله تجزیه می شود و ویروس نمی تواند بیشتر تقسیم شود و بنابراین تکثیر یابد. این نیز با نام "ضد ویروسی" توصیف می شود ، که معنی دیگری ندارد جز اینکه تولید مثل ویروس متوقف شده است. مواد معمول در آنالوگهای نوکلئوزیدی لامیوودین ، انتکتاویر و تلبیودین هستند.
تنوفوویر هنوز هم به طور عمده به عنوان یک آنالوگ نوکلئوتیدی استفاده می شود ، آدفوویر سلف دیگر توصیه نمی شود. از داروهای ضد ویروسی معمولاً هنگامی استفاده می شود که اینترفرون ها م effectiveثر یا منع مصرف نداشته باشند ، یعنی نمی توان از آنها استفاده کرد زیرا به عنوان مثال بارداری موجود است یا کبد خسارت در حال حاضر بیش از حد پیشرفت کرده است. ضد ویروس ها اغلب بهتر از قابل تحمل هستند اینترفرون-alpha و می تواند به عنوان قرص مصرف شود ، که برای بسیاری از بیماران راحت تر است.
از آنجا که مقاومت گاهی اوقات رخ می دهد و ضرب ویروس ها نمی توان به اندازه کافی پیشگیری کرد ، اغلب لازم است که در دوره درمانی به داروی ضد ویروسی دیگری روی بیاورید. طول دوره درمان به پاسخ به درمان بستگی دارد و فقط در صورت عدم وجود دیگر ، می تواند خاتمه یابد هپاتیت آنتی ژن های B در خون. داروهای جدید جدید هنوز هم در حال آزمایش هستند. تاکنون ، درمان کامل (درمان درمانی) با این داروها امکان پذیر نیست. با این حال ، آنها روند مزمن را کاهش می دهند هپاتیت B و خطر عوارض دیررس را کاهش می دهد.
پیوند کبد
اگر بیمار پیشرفت کند هپاتیت B، این می تواند منجر شود کبد شکست. این یک عارضه بسیار خطرناک است ، مانند کبد برای حفظ عملکرد خود خیلی آسیب دیده است. از آنجا که کبد یک ارگان حیاتی است ، بیماران با مطلق نارسایی کبد باید پیوند کبد انجام شود.
پیوند کبد همچنین ممکن است در موارد سیروز کبدی یا کارسینوم سلول کبدی ناشی از هپاتیت B. این بدان معنی است که کبد آنها در یک عمل برداشته می شود و کبد اهدا کننده عضو به آنها داده می شود. با این حال ، از آنجا که این کبد توسط ما شناخته نشده است سیستم ایمنی بدن به عنوان بدن ، به اندام خارجی حمله می کند - این همان اصطلاح رد عضو است.
برای مقابله با این مسئله ، بیمار باید بعداً برای زندگی خود دارویی مصرف کند که باعث کاهش سیستم ایمنی بدن. به این داروها گفته می شود داروهای سرکوب کننده ایمنی. برای جلوگیری از آلوده شدن کبد جدید به هپاتیت B ویروس ها، یک ضد ویروس درمانی با ایمونوگلوبولین های هپاتیت B و یک عامل ضد ویروسی نیز انجام می شود. فقط اگر خون مقادیر طولانی مدت برای هپاتیت B منفی است ، می توان ایمونوگلوبولین ها را قطع کرد و تنها یک درمان پیشگیرانه با قرص های ضد ویروسی انجام داد.
