قلیایی
هیپوکالمی اثرات متابولیکی بر روی ارگانیسم دارد. به طور خاص ، غلظت الکترولیت و مقدار pH از خون تغییر دادن. اگر پتاسیم غلظت در خون بسیار کم است ، ارگانیسم مکانیسم های جبران را فعال می کند تا غلظت را به عنوان سرم تثبیت کند پتاسیم برای جلوگیری از آن باید در یک محدوده غلظت باریک نگهداری شود آریتمی قلبی.
ارگان تعیین کننده برای این جبران خسارت است کلیهاست. در کلیه, پتاسیم یونها از طریق تبادل خاص با اتم های هیدروژن مبادله می شوند پروتئین ها. پتاسیم جذب شده و اتم های هیدروژن دفع می شود. به دلیل از دست دادن هیدروژن ، مقدار pH از خون به دامنه قلیایی تغییر می کند ، یعنی زیر 7.35 است. از آنجا که این انحراف PH نیز با هنجار مطابقت ندارد ، ریه ها به عنوان مکانیسم جبران مقدار pH روشن می شوند: هیپوونتیلاسیون ، یعنی کاهش میزان تنفس ، انجام می شود.
آریتمی قلبی
غلظت پتاسیم در خون در محدوده کمی تنظیم می شود: از نظر فیزیولوژیکی ، بین 3.6 تا 5.2 میلی مول در لیتر قرار دارد. برای جلوگیری از این مقررات دقیق بسیار مهم است آریتمی قلبی. بیش از حد و هیپوکالمی اثر آریتمی زایی در قلب سلولهای عضلانی
هیپوکالمی باعث کاهش پتانسیل غشا می شود قلب سلولهای عضلانی این خطر آریتمی های خود به خودی را افزایش می دهد. این می تواند باعث آریتمی قلبی تهدید کننده زندگی شود ، در بدترین حالت فیبریلاسیون بطنی است. به همین دلیل ، سطح پتاسیم باید به طور منظم بررسی شود و انحراف از مقادیر طبیعی باید فوری جبران شود ، حتی با دارو درمانی ، به ویژه هنگام مصرف دیورتیک ها.
انسولین و تأثیر آن
انسولین هورمون است لوزالمعده که با مصرف و هضم غذا تولید و ترشح می شود و تأثیر قاطعی بر میزان قند خون دارد. انسولین باعث جذب قند به شکل گلوکز به سلولها می شود ، که برای بقای آنها ضروری است و انتقال پتاسیم به داخل سلول. انسولین بنابراین می تواند سطح پتاسیم را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.
سطح انسولین بالا یک عامل خطر بالقوه برای هیپوکالمی است. در پزشکی ، این مورد در موارد حاد استفاده می شود هیپرکالمی، که همچنین می تواند زندگی را تهدید کند. با تجویز همزمان گلوکز و انسولین می توان میزان پتاسیم را به میزان قابل توجهی کاهش داد. اطمینان از اینکه دوز صحیح تجویز می شود مهم است تا در عوض هیپوکالمی به صورت کشنده رخ ندهد.
