پیش بینی
پیش آگهی برای بیمار مبتلا به آپالیک اغماء به طور کلی ضعیف است به طور قابل توجهی کمتر از نیمی از بیماران از این وضعیت بهبود می یابند شرط، از آنجا که در اکثر موارد شدید است مغز خسارت مقدم بر آن بوده است. با این وجود ، پارامترهای مختلفی وجود دارد که بیانگر پیش آگهی بهتر است.
این موارد شامل سن کم بیمار ، کمتر از 24 ساعت است اغماء قبل از شروع حالت رویشی و یک واقعه آسیب زا به عنوان علت شرط، در حالی که بیماران کما رویشی به دلیل کمبود اکسیژن یا کاهش پیش آگهی بدتری دارند خون جریان. عواملی که پیش آگهی ضعیف را برای بیمار نشان می دهد عدم وجود است مغز استخوان واکنش پس از بیش از 24 ساعت ، تغییرات شدید در EEG ، عظیم مغز تورم ، نارسایی شاگرد برای پاسخ دادن پس از 72 ساعت ، و آسیب دو جانبه به مغز استخوان. به عنوان یک قاعده ، بهبودی کامل از حالت رویشی اتفاق نمی افتد - بیماران در زندگی روزمره خود به کمک مادام العمر نیاز دارند.
اگر بعد از ضربه مغزی مغزی هیچ پیشرفتی در شرط از اغماء ظرف 12 ماه بیمار ، معمولاً پس از این مدت انتظار نمی رود. هیچ پیشگیری مستقیمی برای جلوگیری از a وجود ندارد خواب کما. اغماig هوشیاری معمولاً نتیجه سنگین است مغز خسارت در متن حادثه یا سایر وقایع لزوماً قابل پیش بینی نیست.
بنابراین یک روش زندگی آینده نگرانه یک نیاز اساسی برای جلوگیری از چنین شرایطی است. برای اینکه بیماری هایی روبرو نشوند که روزی می توانند منجر به الف شوند خواب کما، مانند سکته مغزی ، سبک زندگی سالم اساس آن است. ورزش کافی و سالم رژیم غذایی پیش نیاز اساسی برای حفظ هستند سلامت، اما نمی تواند به طور خاص از شخص در برابر سندرم آپالیک محافظت کند.
مراقبت
مراقبت از بیماران در کما آپالیک از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است و نیاز به زمان و تجربه زیادی دارد. هر بیمار در نیازهای خود تا حدودی متفاوت است. بنابراین مفهوم مراقبت به صورت جداگانه متناسب با موارد خاص است.
همچنین بسته به مرحله Wachkoma ، اقدامات قابل ارائه متفاوت است. بیمار نه تنها باید در نیازهای اساسی خود از نظر جسمی مراقبت شود ، بلکه باید رشد حرکتی و ذهنی نیز تشویق شود. آ خواب کما بنابراین بیمار اغلب توسط تیم متشکل از پرسنل مختلف مراقبت می شود.
اینها شامل پرستاران و پزشکان آموزش دیده از یک سو و گفتاردرمانگران ، فیزیوتراپیست ها و کاردرمانگران از طرف دیگر و البته بستگان است که آنها نیز باید تحت مراقبت از بیمار باشند. با مخاطب قرار دادن بیمار به صورت هدفمند و ارائه مکرر محرکهای مختلف ، به عنوان مثال موسیقی ، تحریک لمسی پوست ، استفاده از حیوانات ، نورها یا رنگها ، می توان مناطق مغزی بیمار را برطرف و فعال کرد. برخی از بیماران کما بهبود وضعیت خود را تجربه می کنند. بنابراین مراقبت و پشتیبانی شدید از بیمار پیش شرط اساسی در توانبخشی احتمالی وی است.
