اگرچه پروکتالژیا فوگاکس ، که در کشورهای انگلیسی زبان به آن سندرم لواتور نیز می گویند ، بیماری نادری نیست ، اما تقریباً چیزی درباره آن شناخته نشده است. حتی مبتلایان نیز غالباً نمی دانند که برای دهه ها پروکتالژیا فوگاکس دارند. مبتلایان به طور ناگهانی ، گرفتگی ، تقریباً تشنجی مانند مبتلا می شوند درد در رکتوم. اغلب این درد به سرعت عبور می کند و بنابراین به عنوان یک بیماری درک نمی شود. در این موارد ، بیماران نیز همیشه نیازی به آن نمی بینند درمان. در برخی دیگر ، کیفیت زندگی به دلیل حملات مکرر و طولانی مدت به قدری محدود می شود که رنج و عذاب زیادی به دنبال دارد.
Proctalgia fugax: علل و تشخیص
در مورد دلایل پروکتالژیا فوگاکس ، متخصصان پزشکی کاملاً در تاریکی به سر می برند. گرفتگی عضلات از اسفنکتر داخلی یا کف لگن مشکوک هستند یبوست مزمن و عوامل روان تنی نیز مورد بحث قرار گرفته است - گفته می شود کمال گراها و افراد مضطرب اغلب تحت تأثیر پروکتالژیا فوگاکس قرار دارند. به طور فزاینده ای ، کف لگن نارسایی ، اختلالات خودمختاری سیستم عصبی و اختلالات هورمونی نیز در پشت پروکتالژیا فوگاکس مشکوک هستند. به عنوان عوامل محرک ، مبتلایان گاهی اوقات موقعیت های استرس زا را مشاهده می کنند. مردان اغلب حملات پس از مقاربت جنسی را گزارش می دهند (اگرچه زنان تقریباً دو برابر بیشتر از پروکتالژیا فوگاکس رنج می برند) افراد مبتلا اغلب از پزشکان خود می شنوند که هیچ علتی جسمی برای پروکتالژیا فوگاکس قابل تعیین نیست. تشخیص معمولاً - در صورت وجود - براساس توصیف علائم انجام می شود. در صورت مشکوک بودن به پروکتالژیا فوگاکس ، بیمار باید معاینات گسترده ای انجام دهد تا شرایط عصبی و هورمونی و همچنین شرایطی با علائم مشابه مانند سندرم آنوژنیتال یا شکاف مقعدی.
Proctalgia fugax: علائم و نشانه ها
افراد مبتلا به پروکتالژیا فوگاکس تقریباً غیرقابل تحمل گزارش می کنند درد از ناحیه مقعد به ویژه هنگامی که پروکتالژیا فوگاکس برای اولین بار اتفاق می افتد ، بیماران از اینکه از وجود یک وضعیت اضطراری جدی می ترسند ، دچار اضطراب زیادی می شوند. قبل از بلوغ ، پروکتالژیا فوگاکس به ندرت اتفاق می افتد ، بیشتر در گروه سنی 40 تا 50 سال تأثیر می گذارد. اساساً ، دو نوع پروکتالژیا فوگاکس متمایز می شود:
- حمله روزانه از یک لحظه به لحظه دیگر رخ می دهد. درد به طور فزاینده ای شدید می شود و ممکن است در محلی متغیر باشد. شروع از مقعد، می تواند روی کانال مقعدی تأثیر بگذارد ، کف لگن و شکم
- در مقابل ، حمله شبانه از نظر شدت درد ثابت است و کل ناحیه مقعد را تحت تأثیر قرار می دهد. همراهی هر دو شکل Proctalgia fugax معمولاً است تهوع به استفراغ, سرگیجه، عرق کردن و حتی غش کردن. درد گاهی اوقات پس از مدت کوتاهی متوقف می شود و بیشتر حملات پروکتالژیا فوگاکس بیش از 30 دقیقه طول نمی کشد. در موارد خاص شدید ، درد چندین ساعت طول می کشد.
حملات به طور نامنظم رخ می دهد. این فواصل ممکن است روزها ، هفته ها یا ماه ها باشد. میانگین کلی از شش حمله در سال بیشتر نیست. با افزایش سن ، این موارد کمتر می شوند.
Proctalgia fugax: درمان و درمان.
متأسفانه ، متخصصان هنوز هم درمورد مسئله درمان پروکتالژیا فوگاکس نسبتاً بی اطلاع هستند. گاهی اوقات ، با علائم بیماری ، آزادی از علائم حاصل می شود داروهای کلونیدین, نیفدیپینو سالبوتامول (هنگامی که توسط استنشاق) بواسیر درمان همچنین در برخی موارد موفقیت آمیز گزارش شده است. بیماران مبتلا به پروکتالژیا فوگاکس با داروهای ضد اسپاسم و ضد درد موفقیت متفاوتی را گزارش می کنند. برخی از بیماران می توانند با استامینوفن درد را تا حدودی تسکین دهند. مشکل اصلی این است که اثر اغلب فقط وقتی اتفاق می افتد که درد به خودی خود متوقف شود. استفاده منظم پیشگیرانه از داروهای ضد درد (مانند ایبوپروفن or دیکلوفناک) ، با این حال ، در پروکتالژیا فوگاکس مفید نیست زیرا مشخص نیست که چه زمانی حمله بعدی رخ می دهد. سایر مبتلایان آنقدر درد را گزارش می کنند که قادر به مصرف دارو یا انجام تنقیه نیستند. به طور کلی ، گرفتگی عضلات اغلب مربوط می شوند منیزیم or کلسیم کمبود. برخی از بیماران پروکتالژیا فوگاکس با مصرف مناسب توانسته اند دفعات تشنج را کاهش دهند مکمل.
کمک به خود برای پروکتالژیا فوگاکس.
به دلیل گزینه های درمانی ناکافی ، بسیاری از مبتلایان به پروکتالژیا فوگاکس فهمیده اند که چگونه حملات تشنجی را به تنهایی تحمل کنند. این موارد شامل فشار بر روی پرنیوم ، قرار دادن یک انگشت به مقعد، یا استفاده از گرما (به عنوان مثال ، استفاده از دوش زیر دوش در منطقه دردناک یا حمام گرم سیتز). موقعیت های خاص بدن ، مانند وضعیت زانو و آرنج ، یا کشش (لمس انگشتان پا با انگشتان هنگام بلند شدن پاها) ، نیز می تواند مثر باشد. در طولانی مدت ، علاوه بر مدیریت درد، تنظیم عملکرد روده ، روان درمانی, تمدد اعصاب تکنیک ها ، و آموزش کف لگن ممکن است توصیه شود به طور کلی ، با این حال ، این گزینه های خودیاری باید برای پزشک در موارد خاص با پزشک در میان گذاشته شود.
