پروتز transtibial چیست؟
پروتز transtibial به پایین مصنوعی اشاره دارد پا که پس از از دست دادن ساق پا به دلیل تصادف یا ترانسیبیال قطع عضو. پروتز transtibial به اصطلاح اگزوپروتزها تعلق دارد زیرا در خارج از بدن متصل است (در مقابل پروتزهای اندوپروتز مانند مصنوعی قلب شیر فلکه). پایین تر پا پروتز زیر زانو متصل است. پروتز در نظر گرفته شده است تا آنجا که ممکن است عملکرد قسمت از دست رفته بدن را جایگزین کند و فرد مبتلا را قادر به راه رفتن دوباره بدون چوب زیر بغل.
مواردی برای پروتز transtibial
پروتز transtibial بعد از قطع شدن transtibial قرار داده می شود. یک ترانسبیال قطع عضو اگر لازم باشد ممکن است لازم باشد پا به طور غیرقابل جبرانی توسط یک بیماری آسیب دیده است (به عنوان مثال بیماری انسداد شریانی محیطی) ، یک زخم یا یک حادثه و یک محیط دیگر قطع عضو، به عنوان مثال در مچ پا، ممکن نیست.
در حین عمل ، جراح سعی می کند با استفاده از یک وسیله متحرک آزاد ، اندامی باقیمانده با بیشترین ظرفیت تحمل بار ایجاد کند. مفصل زانو. پس از بهبودی زخم ، عضلات پای باقیمانده به طور خاص با استفاده از فیزیوتراپی ساخته شده و بعداً به اصطلاح پروتز اولیه ساخته می شود. تنها پس از حدود نیم سال پروتز نهایی (پروتز قطعی) ساخته می شود ، زیرا اندام باقیمانده برای بهبودی کامل و شکل نهایی خود به چندین ماه زمان نیاز دارد.
پروتز قطعی بسیار پایدارتر است و همچنین از نظر زیبایی نیز پوشانده می شود تا با برآمدگی پای بیمار سازگار شود. ساق پا پروتز برای هر بیمار به صورت جداگانه ساخته می شود و متناسب با نیازهای او ساخته می شود. به عنوان مثال ، این امکان وجود دارد که بیمار با پروتز ماشین رانندگی کند ، آهسته دوید یا شنا کند.
چه نوع پروتزهای پایین پا وجود دارد؟
بین چندین نوع تفاوت قائل می شود ساق پا پروتزها بسته به نحوه اتصال پروتز به استامپ پا ، بین کسانی که سیستم خلا system دارند ، با مکانیزم بسته شدن یا با سیستم دو شاخه تمایز قائل می شوند. در پروتز با سیستم خلاuum ، پایینی مصنوعی با فشار منفی (فعال یا غیرفعال) به استامپ متصل می شود.
با این حال ، پروتز همچنین می تواند با استفاده از مکانیزم بسته شدن متصل شود ، به این وسیله بین روش به اصطلاح قفل شاتل و قفل کلاچ تمایز قایل می شود. پروتزهای پایین پا را نیز می توان با توجه به سیستم سوکت آنها طبقه بندی کرد. شافت پروتز ، استامپ پا را به پروتز پایین پا متصل می کند و وزن بدن را به طور مساوی توزیع می کند.
شافت یا با استفاده از یک آستین بالا ، یک روش بستن (پروتز PTB =) متصل می شود تاندون کشکک بلبرینگ یا پروتز PTS = پروتز سوپراکندیلار تیبیا) یا ملافه به اصطلاح کندیل (پروتز KBM = ملافه کندیل مونستر). بعلاوه ، بین پروتز اولیه که برای درمان اولیه استفاده می شود و یادگیری نحوه اداره پروتز و پروتز قطعی که بعد از حدود شش ماه به صورت جداگانه برای هر بیمار ساخته می شود. سرانجام ، طبقه بندی را می توان با توجه به نوع پروتز نیز انجام داد.
علاوه بر پروتزهای روزمره که توسط بیمار در خانه ، محل کار و اوقات فراغت استفاده می شود ، پروتزهای مخصوص ورزش یا حمام نیز وجود دارد. این پروتزها باید ضدآب باشند یا برای ورزشهای مختلف مانند اسکی ، آهسته دویدن یا سوار شدن در شرایط خاص ، ممکن است لازم باشد که پروتز خود را فقط برای محل کار بسازید.
علاوه بر پروتز کوتاه ساق پا ، پروتزهای ساق پا با شافت ران (که آستین بالا یا شافت بالایی نیز نامیده می شوند) نیز وجود دارد. این پروتز است که علاوه بر این به یک شافت ران قابل جدا شدن مجهز شده است. معمولاً آستین بالا از یک کاف چرمی تشکیل شده است که می توان آن را به بقیه قسمت متصل کرد ران با بند ، بند یا بست Velcro.
آستین بالا عمدتا برای تسکین استفاده می شود مفصل زانو و برای مشکلات زانو یا پاشنه های خیلی کوتاه پا استفاده می شود. از این نوع ساق پا مصنوعی به عنوان پروتز ورزشی نیز استفاده می شود. ران آستین زانو را تثبیت می کند ، بنابراین از افزایش فشار وارس یا استرس والگوس (تا خوردن آن جلوگیری می کند) مفصل زانو به بیرون یا داخل) روی کنده. پروتزهای پایینی ضد آب نیز وجود دارند که به افراد آسیب دیده امکان استحمام یا شنا در نمک و آب شیرین را می دهند. پروتزها می توانند از نظر زیبایی پوشانده شوند تا پروتز پایین پا بسیار طبیعی به نظر برسد و در نگاه اول قابل تشخیص نیست. طبق این قانون ، هر شخصی که پا را قطع کرده باشد علاوه بر پروتز برای استفاده روزمره ، مجاز به مصنوعی ضد آب استحمام است.
