پاراستامول در مقابل ایبوپروفن - تفاوت چیست؟
پاراستامول و ایبوپروفن هر دو به اصطلاح مسکن های غیر افیونی تعلق دارند. این بدان معنی است که هر دو هستند داروهای ضد درد که به گروه مواد افیونی تعلق ندارند. هر دو در اصطلاح سنتز پروستاگلاندین مداخله می کنند.
پاراستامول متعلق به گروه مسکن هایی است که غیر افیونی هستند. ایبوبروفن مسکنی به اصطلاح اسیدی است. این بدان معنی است که پاراستامول اسید نیست ، در حالی که ایبوپروفن یک اسید ضعیف است
این بدان معناست که ایبوپروفن دارای اثر ضد التهابی است. این یک اثر ضد التهابی نامیده می شود. پاراستامول این توانایی را ندارد.
از آنجا که ایبوپروفن یک اسید است ، می تواند به بافت ملتهب نفوذ کند. در بافت سالم مقدار pH حدود 7.4 وجود دارد. ایبوپروفن به سختی می تواند از آن عبور کند غشای سلولی در این مقدار pH
با این حال ، در بافت ملتهب ، مقدار pH پایین تر است ، یعنی اسیدی تر است. ایبوپروفن اکنون می تواند از طریق آن عبور کند غشای سلولی و در سلول تجمع می یابند. در آنجا می تواند اثر ضد التهابی خود را ایجاد کند.
این مورد با پاراستامول غیر اسیدی امکان پذیر نیست. هر دو ماده اثر ضد درد و تب بر دارند. پاراستامول اثر تب بر قوی تری نسبت به مسکن دارد.
اثر ضد تب خوب پاراستامول برای این ماده فعال مشخص است. ایبوپروفن مهار کننده آنزیم ها Cox1 و Cox 2 به طور یکسان. به نظر می رسد این اثر در کل بدن بیشتر از اثر است مغز. مکانیسم عملکرد پاراستامول هنوز به طور کامل شناخته نشده است. با این حال ، گمان می رود که با شدت بیشتری در این کشور کار می کند مغز.
تداخلات
در مورد سو abuse مصرف الکل یا مصرف همزمان آن کبدمواد مخرب (به عنوان مثال خاص) قرص خواب، داروهای ضد صرع و غیره) ، پاراستامول می تواند ایجاد کند کبد خسارت. دفع برخی داروها (به عنوان مثال کلرامفنیکل) می تواند کند شود. مصرف داروهای دیگر برای تخلیه مواد مخدر معده با سرعت بیشتر یا آهسته تر در همان زمان ممکن است شروع اثر پاراستامول را تسریع یا کند کند. آزمایشات آزمایشگاهی ، مانند خون تعیین قند یا تعیین اسید اوریک می تواند تحت تأثیر قرار گیرد.
تمام مقالات این مجموعه:
