میزان موفقیت اولیه PTCA بسیار زیاد است و بیش از 90٪ است. به جز پنچر شدن در محل ، بیمار هیچ زخمی برای ترمیم ندارد و تقریباً بلافاصله فاقد علائم است و می تواند عملکرد بهتری داشته باشد. این را می توان از قبل در فشار نوار قلب روز بعد از معاینه.
نکته منفی روش نسبتاً ساده ، بالا بودن عود است: در حدود یک سوم بیماران ، اتساع با وجود پشتیبانی از دارو فقط چند ماه طول می کشد و PTCA باید تکرار شود.
اشک در دیواره رگ
برای بررسی نتایج طولانی مدت PTCA ، a کاتتریزاسیون قلب بعد از حدود شش ماه دوباره انجام می شود عارضه احتمالی روش ، پاره شدن دیواره داخلی رگ در نتیجه اتساع است. اشک های کوچکتر اغلب اجتناب ناپذیر و ناچیز هستند ، اما اشک های بزرگتر می توانند تأثیر بگذارند خون جریان. پزشک سعی می کند آنها را با کمک اتساع جدید یا با a استنت. در صورت عدم موفقیت ، معمولاً جراحی بای پس نشان داده می شود.
خطر لخته شدن خون
علاوه بر این، a خون ممکن است لخته تشکیل شود و آوار از بین برود ، سپس با جریان خون حرکت می کند ، رگ را در یک مکان باریک مسدود می کند و در نتیجه منجر به قلب حمله کردن این نیز ممکن است با گسترش مجدد و a استنت، و داروها می توانند لخته را حل کنند.
در صورت عدم موفقیت ، جراحی بای پس فوری فوری اجتناب ناپذیر است ، اگرچه این مورد در کمتر از 2 بیمار از 1000 بیمار است. علاوه بر این ، مواد خاکی نیز می تواند باعث شود انسداد از ریه عروق (ریوی آمبولی) یا مغزی عروق (ضربه).
واکنش های آلرژیک
سایر عوارض نادر اما بالقوه تهدید کننده زندگی - مانند موارد دیگر کاتتریزاسیون قلب - عبارتند از آریتمی قلبی، واکنش های آلرژیک یا اختلال عملکرد تیروئید به دلیل ماده حاجب.
خطر بالای آسیب دیدگی
تا حدودی شایع تر است پوست، بافت نرم ، یا صدمات عصبی در پنچر شدن محل ، خونریزی ، التهاب، مشکلات گردش خون و آسیب به رگ سوراخ شده.
یک نتیجه مرگبار با میانگین فراوانی حدود 0.05٪ موارد اتفاق می افتد - اگرچه خطر نیز به شرایط قبلی و سن بستگی دارد.
PTCA با جراحی استنت یا بای پس؟
در مطالعه روی 3000 بیمار در اروپا و ایالات متحده (مطالعه نحو ، 2008) ، اتساع با استنت گذاری با جراحی بای پس مقایسه شد. یافته ها: PTCA نرمتر است و به نظر می رسد پس از آن بیماران دچار سکته مغزی کمتری می شوند. با این حال ، در مقایسه با جراحی بای پس ، معمولاً به دلیل سرعت بالای عود ، مجبور به تکرار آن هستیم. جالب اینجاست که هیچ یک از این دو روش از نظر میزان مرگ و میر و انفارکتوس میوکارد برتر نبود.
