نشانه ها
علائم و نشانه های احتمالی سرطان خون میلوئیدی مزمن عبارتند از:
- خستگی
- احساس بیماری
- تمایل به خونریزی
- حساسیت به بیماری های عفونی
- بی اشتهایی ، مشکلات گوارشی، کاهش وزن.
- Febbre
- عرق شبانه
- بزرگ شدن طحال و کبد, درد.
- اختلالات خونسازي ، تغييرات مغز استخوان
- پوست رنگپریده
در مغز استخوان و خون، یک تکثیر قوی و تجمع پیش سازهای نابالغ خونساز مشاهده می شود. این بیماری ، برخلاف سایر سرطان خون ، عمدتا در بزرگسالان و به ندرت در کودکان رخ می دهد. این ماده معمولاً در فاز مزمن کشف می شود که اغلب در علائم توصیف شده و به دارو پاسخ می دهد. در صورت عدم درمان ، می تواند پس از چند سال به یک مرحله سریعتر و بحران انفجار پیشرفت کند ، و نتیجه مهلک آن خواهد بود.
علل
CML یک است سرطان از خون سلولهایی که منجر به تشکیل و افزایش کنترل نشده افراد تغییر یافته و بیمار می شود گلبول های سفید خون و پلاکت یا پیش سازهای آنها کروموزوم فیلادلفیا را می توان در سلولهای آسیب دیده تشخیص داد. این از جابجایی متقابل بین بازوهای بلند ناشی می شود کروموزوم 9 و 22. کروموزوم کوتاه شده 22 را کروموزوم فیلادلفیا می نامند. این دو ژن یعنی ژن BCR (از کروموزوم 22) و ژن ABL (از کروموزوم 9) را گرد هم آورده است. پروتئین بیان شده BCR-ABL یک تیروزین کیناز دائماً فعال است که علت مولکولی میلوئید مزمن است سرطان خون. تقریباً در 90٪ بیماران قابل تشخیص است.
تشخیص
تشخیص توسط درمان پزشکی بر اساس سابقه بیمار انجام می شود ، معاینهی جسمی, خون شمردن، مغز استخوان آزمایشات ، و آزمایشات آزمایشگاهی ، از جمله عوامل دیگر. کروموزوم فیلادلفیا را می توان با واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) تشخیص داد.
درمان دارویی
از زمان معرفی ایماتینیب (Gleevec) در سال 2001 ، داروهای در دسترس هستند که امکان درمان هدفمند بیماری را فراهم می کنند. بازدارنده های کیناز (بازدارنده های BCR-ABL) باعث مهار تیروزین کیناز BCR-ABL می شود که از نظر علتی در پیشرفت بیماری نقش دارد و منجر به تخریب سرطان سلول ها. در سالهای بعد ، بازدارنده های اضافی BCR-ABL معرفی شدند (به بخش مهار کننده های BCR-ABL مراجعه کنید). از عوامل جدید همچنین می توان در موارد مقاومت یا عدم تحمل آن استفاده کرد ایماتینیب. شکل صحافی از را نشان می دهد ایماتینیب (Gleevec) به BCR-ABL (برای بزرگنمایی کلیک کنید). یکی دیگر از گزینه های درمانی این است پیوند سلول های بنیادی، که می تواند بیماری را درمان کند اما با خطر بالایی همراه است. علاوه بر این ، سیتواستاتیک داروهای مانند هیدروکسی کربامید (لیتالیر) و تعدیل کننده های سیستم ایمنی مانند اینترفرون آلفا استفاده می شود
