فیزیولوژی
La عدسی چشم از طریق الیاف (الیاف زونولا) در بدن موسوم به مژگانی چشم معلق می شود. بدن مژگان شامل عضله مژگانی است. این یک عضله حلقه ای شکل است که هنگام تنش منقبض می شود.
وقتی عضله تنش می یابد ، الیاف زونولا شل می شوند و به لطف خاصیت ارتجاعی ذاتی لنز گردتر می شود. هنگامی که عضله مژگانی شل می شود ، الیاف زونولا سفت شده و لنز صاف می شود. به این ترتیب می توان قدرت شکست لنز را تنظیم کرد و اجسام نزدیک و دور را به وضوح دید.
به این روند اقامت گفته می شود. هنگام دیدن از نزدیک (به عنوان مثال هنگامی که سایر قسمت های چشم نیز قدرت انکساری خاصی دارند ، اما این تغییرناپذیر است. قرنیه ، شوخ طبعی آب و بدن شیشه ای قدرت انکسار سفت و سخت دارند.
قدرت انکساری چشم فقط با انحراف و صاف شدن لنز قابل تغییر و تنظیم است. قدرت انکساری قرنیه حدود 43 dpt است. قدرت شکست لنز 19 dpt و.
عرض محل اقامت ، یعنی محدوده ای که می تواند متغیر باشد ، 10 تا 15 dpt است و به سن بستگی دارد. کودکان و بزرگسالان معمولاً طیف کاملی از محل اقامت را نشان می دهند. با افزایش سن کاهش می یابد (پرسیبوپیا).
لنز ، همراه با محفظه های چشم و مایع محفظه ، عامل شکست نور هستند. این فرایند مهم است تا آنچه در محیط خود می بینید به درستی بر روی شبکیه تصویر شود. قدرت انکساری دستگاه شکست را می توان با تغییر شکل لنز تنظیم کرد.
در انسان ، عدسی دو محدب است ، به این معنی که از دو طرف خمیده است. لنز در اثر کشش الیاف زونولا روی کپسول عدسی تغییر شکل می یابد. شرط الیاف زونولا به نوبه خود به کشش عضله مژگانی بستگی دارد.
هرچه عضلات مژگانی بیشتر منقبض شوند ، فیبرهای زونولا آرامتر می شوند. هنگامی که ماهیچه های مژگانی دوباره شل می شوند ، الیاف زونولا تحت فشار قرار می گیرند. الیاف تنش زونولا بر روی کپسول عدسی فشار وارد کرده و باعث تغییر شکل و چاپلوسی لنز می شوند.
وقتی الیاف زونولا شل می شوند ، فشار بر روی کپسول لنز کاهش می یابد و لنز به دلیل خاصیت ارتجاعی خاص خود ، به حالت گرد در می آید. لنز از الیاف لنز و هسته لنز تشکیل شده است. با افزایش سن ، هسته آب از دست می رود. این از دست دادن باعث می شود قابلیت ارتجاعی ، یعنی انعطاف پذیری لنز با افزایش سن کاهش یابد.
اگر لنز گرد باشد ، قدرت شکست بیشتر است ، یعنی نور با شدت بیشتری شکسته می شود. عضلات مژگانی عمدتا توسط پاراسمپاتیک تأمین می شوند سیستم عصبی، اما برخی از آنها سیگنال های دلسوزانه ای نیز دریافت می کنند. در تنظیم قدرت انکساری دو فرایند اصلی وجود دارد: محل اقامت نزدیک و دور.
نزدیک محل اقامت برای انطباق قدرت شکست با اجسامی که نزدیک چشم هستند استفاده می شود. برای این منظور ، پاراسمپاتیک سیستم عصبی عضلات مژگانی را تنش داده و باعث شل شدن و گرد شدن لنز می شود. بنابراین انحنای لنز در بیشترین حد خود قرار دارد و نور با شدت بیشتری شکسته می شود.
با اسکان از راه دور ، دقیقاً عکس این اتفاق می افتد. عصب دهی پاراسمپاتیک مهار شده و عدسی چاپلوس می شود. اگر سیستم سمپاتیک علاوه بر این فعال شود ، لنز کاملاً شل شده و به کمترین قدرت شکست خود می رسد. همانطور که در بالا ذکر شد ، لنز با افزایش سن خاصیت ارتجاعی خود را از دست می دهد و بنابراین حداکثر قدرت شکست کاهش می یابد. در نتیجه ، نقطه نزدیک ، نقطه ای که از آن می توان به شدت دید ، بیشتر و بیشتر دور می شود و توسعه می یابد پرسیبوپیا.
