استخوان ران گردن شکستگی اغلب در سنین بالا وقتی بیمار به پهلو یا روی زانو می افتد اتفاق می افتد. تغییر وابسته به سن در استخوان و همچنین افزایش خطر افتادن استخوان ران باعث ایجاد استخوان ران می شود گردن شکستگی یکی از شایع ترین شکستگی ها در افراد مسن. زنان به احتمال زیاد تحت تأثیر افزایش خطر ابتلا به پوکی استخوان.
La گردن از استخوان ران نیز می تواند شکستگی در تصادفاتی که شامل اعمال نیروی عظیم است. شکستگی می تواند مناطق مختلفی از آن را تحت تأثیر قرار دهد گردن استخوان ران و بنابراین به طبقات مختلف تقسیم می شود. بین شکستگی های داخلی ، میانی و جانبی تمایز قائل می شود گردن استخوان ران (SHF) طبقه بندی بیشتر بر اساس پاولز انجام شده و زاویه شکستگی و در نتیجه میزان پایداری شکستگی را توصیف می کند. این درمان را می توان از طریق جراحی یا محافظه کارانه انجام داد.
نشانه ها
علائم اصلی a شکستگی گردن ران (SHF) در ابتدا علائم شکستگی کلاسیک است: درد، تورم ، اختلال عملکرد ، احتراق احتمالی (سر و صدا در هنگام حرکت). بیمار قادر نیست وزنی را روی مبتلا قرار دهد پا. بسته به روند شکستگی ، بدشکلی در پا in چرخش خارجی می تواند با کوتاه شدن پا.
پا همچنین می تواند از خط میانی (موقعیت والگوس / واروس) به سمت داخل یا خارج منحرف شود. در روزهای اول پس از شکستگی ، معمولاً تورم شدیدی همراه است کبودی تشکیل ، که می تواند برای بیمار دردناک باشد. در روزهای بعد ، توانایی بیمار در کار تحت استرس و تحرک به شدت به روش درمانی انتخاب شده بستگی دارد و می تواند در هر بیمار متفاوت باشد.
درمان بعد از جراحی چیست؟
به ویژه پس از یک روش جراحی برای SHF ، بیمار معمولاً می تواند فعالیت بدنی خود را چند روز پس از جراحی و شروع درمان توانبخشی از سر بگیرد. اینکه چقدر شدید می توان پا را پس از درمان بارگیری کرد ، بستگی به دستورات پزشک شخصی دارد. در مرحله اولیه ، از روش های درمان ملایم برای تقویت بازسازی و ترمیم بافت استفاده می شود.
تحرک زودرس به ویژه برای بیماران مسن برای مقابله با بی تحرکی مهم است. اگر بیمار مجاز و قادر باشد ، تا آنجا که ممکن است به طور مستقل انجام می شود. در هر صورت ، درد محدودیت ها باید رعایت شود.
اگر شکستگی انعطاف پذیر باشد ، برخاستن و راه رفتن در چند روز اول برای مقابله با مشکلات گردش خون انجام می شود. به خصوص در مراحل اولیه ، استفاده از کتابچه راهنمای کاربر زهکشی لنفاوی همچنین می تواند برای از بین بردن تنش و درد و باعث بهبودی می شود. عبور از پاها ، چرخاندن باسن (حرکات چرخشی) و خوابیدن به پهلو ، از حرکاتی که باید به هیچ وجه از آنها اجتناب کرد.
برای جلوگیری از بارگذاری نادرست ناخواسته شکستگی در هنگام تغییر وضعیت ، باید انتقال در حین درمان انجام شود. تحرک اطراف مفاصل (به عنوان مثال مچ پا و مفصل زانو) همچنین می تواند تحت تأثیر عدم آزادی حرکت پا قرار گیرد و باید توسط بسیج هدفمند در طول درمان مورد توجه قرار گیرد. با افزایش زمان ، انعطاف پذیری شکستگی افزایش می یابد و می توان بر شدت تمرینات تقویتی و حرکتی افزود. آموزش راه رفتن اهمیت بیشتری پیدا می کند و حرکات فیزیولوژیکی مانند چرت زدن (ایستادن / نشستن) یا بالا رفتن از پله ها باید تمرین شود تا بیمار بتواند با خیال راحت بر زندگی روزمره مسلط شود. در یک درمان بهبودی پیگیری ، شدت درمان یک بار دیگر افزایش می یابد و مشکلات باقی مانده را می توان به صورت جداگانه برطرف کرد.