مراقبت پس از آن
مهم است که تاندون آشیل به اندازه کافی برای بازسازی فرصت داده می شود ، به همین دلیل فوراً به درمان دقیق پیگیری نیاز است. بعد از یک عمل ، خوب است التیام زخم برای روند بهبود بیشتر ضروری است. به همین دلیل باید مراقب بود که در روزهای اول پس از عمل محل جراحی به حداقل ممکن تحریک شود.
علاوه بر این ، داروهای ضد انعقادی مانند هپارین در دوره اولیه و همچنین داروهای مسکن تجویز می شود. روش معمول پس از عمل از مفهوم مراقبت های بعدی عملکردی اولیه پیروی می کند. این بدان معناست که پس از مدت کوتاهی می توان دوباره پا را تحت وزن خوبی قرار داد.
این امر با پوشیدن کفش مخصوص که معمولاً پس از سه تا پنج روز پس از عمل پوشیده می شود ، حاصل می شود. این کفش معمولاً برای شش تا هشت هفته آینده پوشیده می شود و فیزیوتراپی معمولاً پس از هفته سوم یا چهارم شروع می شود. در این مدت اما باید معاینات منظم انجام شود تا اطمینان حاصل شود که تاندون به خوبی بهبود می یابد. فعالیت های ورزشی سبک را می توان پس از 12 هفته شروع کرد. یک کفی مخصوص برای از بین بردن تاندون باید حداقل به مدت نیم سال پوشیده شود.
توانبخشی
صرف نظر از فرم درمانی برای تاندون آشیل پارگی ، ورزش درمانی باید دنبال شود. در زمینه درمان محافظه کارانه ، که در آن کفش های ویژه به بیمار عرضه می شد ، پا پس از مدت کوتاهی بار دیگر کاملاً قابل بارگذاری است ، به طوری که می توان حرکت درمانی را تقریباً سه هفته پس از پارگی آغاز کرد. بررسی های آماری نشان می دهد پوشیدن کفش پس از حدود هشت هفته ضرورتی ندارد.
به خصوص پس از درمان جراحی تاندون آشیل پارگی ، فیزیوتراپی بسیج باید انجام شود. به طور کلی می توان فرض کرد که بیمار پس از حدود سه تا چهار ماه دوباره قادر به تمرین تاندون آشیل باشد. برای ورزشکاران فعال ، موارد زیر اعمال می شود: آموزش به معنای تمرینات مسابقه ای فقط پس از حدود شش ماه استراحت باید از سر گرفته شود. میزان توانایی شخص برای دستیابی دوباره به اوج عملکرد ، از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است.
خطرات
امروزه خطر یک عمل روی تاندون آشیل را می توان بسیار کم در نظر گرفت. نوین بیهوشی و یک تیم جراحی با تمرین خوب می تواند خطرات ناشی از عمل را به حداقل برساند. با این وجود ، مانند هر عملیاتی ، خطرات خاصی را نمی توان کنار گذاشت.
از آنجا که در طی روش جراحی برشی از طریق پوست ایجاد می شود ، خطر عفونت زخم وجود دارد. رایج ترین شکل از التیام زخم اختلال یک زخم کاملاً رنگی و قابل مشاهده است. با این حال ، با مراقبت مناسب از زخم ، مانند تغییرات پانسمان منظم و پمادهای ضد عفونی کننده ، می توان به راحتی از چنین عواقبی جلوگیری کرد.
اگر التیام زخم اختلال شناخته شده است ، به عنوان مثال در زمینه دیابت شیر ، امکان تجویز آنتی بیوتیک پیشگیری وجود دارد. در موارد نادر ، اعصاب همچنین می تواند توسط این عمل آسیب ببیند ، به ویژه عصب سورال کاملاً حساس. از آنجا که مستقیماً در کنار تاندون آشیل قرار دارد ، می توان از آن غافل شد و آسیب دید.
اگر عصب به طور تصادفی آسیب دیده باشد ، بی حسی یا ناراحتی در ناحیه پاشنه و لبه جانبی پا ایجاد می شود. با این حال ، جراحان باتجربه معمولاً می توانند آن را به خوبی پیدا کنند. ترس ، هر چند نادر است ، پارگی مکرر تاندون آشیل پس از عمل است.
سپس پزشک از "وقوع مجدد" صحبت می کند. از نظر آماری ، این بستگی به مطالعه در 1-4٪ موارد پس از یک عمل جراحی رخ می دهد و بنابراین عملکرد بهتری نسبت به درمان محافظه کارانه بدون جراحی دارد. علاوه بر این ، خطر از دست دادن قابل توجهی از قدرت و کاهش تحرک پس از یک عمل وجود دارد.
با مراقبت های بعدی دقیق و درمان مداوم با فیزیوتراپی باید از این امر جلوگیری کرد. با این حال ، در مورد ورزشکاران رقابتی ، نمی توان تضمین کرد که عملکرد بعد از عمل با عملکرد قبلی مطابقت دارد. در بیشتر موارد ، این عمل را می توان تحت محلی انجام داد بیهوشی (بی حسی موضعی) ، بنابراین خطرات احتمالی بیهوشی عمومی کنار گذاشته می شوند.
