تشخیص
تشخيص پارز بالابر پا معمولاً به راحتي قابل انجام است. تجزیه و تحلیل و تصویر بالینی اغلب بسیار چشمگیر است. بیمار مشکلات هنگام راه رفتن و به ویژه هنگام بالا رفتن از پله ها را توصیف می کند.
در طول معاینهی جسمی این الگوی تغییر یافته راه رفتن نیز قابل توجه است. علاوه بر این ، بازتاب از عصب پرونئال می تواند در یک حالت ضعیف تحریک شود. عصب پرونئوس عصبی است که عضلات پا را تأمین می کند. اگر این عصب آسیب دیده باشد ، رفلکس مرتبط از نظر منطقی تقریباً وجود ندارد.
برای تأیید تشخیص ، معاینات بیشتر در دسترس است. اندازه گیری سرعت هدایت عصب توسط الکترون نوروگرافی مخصوصاً برای این منظور مناسب است. سرعت رسانایی در حال حاضر در صورت آسیب جزئی کاهش می یابد. در جستجوی علت پارسی بلند کننده پا ، تشخیص بیشتر ، مانند تصویربرداری ، معمولاً لازم است.
درجات نیرو در طی پارسیس
برای ارزیابی قدرت عضله در معاینهی جسمی، از طبقه بندی به سطح مقاومت استفاده می شود. شش سطح مقاومت مختلف از صفر تا پنج وجود دارد. برای نشان دادن سطح صحیح قدرت برای عضله ، در برابر مقاومت آزمایش می شود.
سطح مقاومت طبیعی به عنوان سطح قدرت پنج از پنج (5/5) نشان داده شده است. اگر یک حرکت فعال پا فقط در برابر مقاومت جزئی امکان پذیر باشد ، در حال حاضر ضعف در وجود دارد عضلات پا، که به عنوان کاهش جزئی قدرت با سطح مقاومت چهار از پنج (4/5) نشان داده می شود. اگر عضله فقط در برابر نیروی جاذبه قابل حرکت باشد (بدون مقاومت بیشتر) ، این به عنوان کاهش قدرت با سطح قدرت سه از پنج (3/5) ذکر می شود.
اگر بیمار فقط بتواند پا را در برابر نیروی جاذبه حرکت دهد (بدون مقاومت بیشتر) ، درجه نیرو دو از پنج است (2/5). در صورت انقباض عضله (قابل مشاهده یا لمس) ، سطح یک از پنج (1/5) وجود دارد اگرچه هیچ حرکتی امکان پذیر نیست. در این حالت ، قدرت صفر از پنج (0/5) به معنی فلج کامل عضلات است. دیگر هیچ فعالیت عضلانی قابل تشخیص نیست
تمام مقالات این مجموعه:
