حس فضایی انسان را قادر می سازد تا از نظر مکانی جهت گیری کند. این توانایی جهت گیری تعامل اندام های حسی مختلف است و می تواند تا حدی آموزش ببیند. گرایش فضایی ضعیف لزوماً نباید با ارزش بیماری همراه باشد.
گرایش فضایی چیست؟
حس فضایی انسان را قادر می سازد تا از نظر مکانی جهت گیری کند. این توانایی جهت گیری تعامل اندام های حسی مختلف است و می تواند تا حدی آموزش ببیند. ادراکات مختلف حسی انسان او را به محیط و در نهایت به دنیا متصل می کند. به عنوان نمونه های ادراک ، ادراک بصری ، شنیداری ، لمسی لمسی ، حساس به عمق ، چشایی و بویایی به انسان داده می شود. مانند حس تعادل ، حس فضا نیز اساساً به عنوان یک نمونه ادراکی جداگانه تعیین نشده است. با این وجود ، این حس مکانی است که انسان را قادر می سازد تا در فضا جهت گیری کند و بنابراین ، از نظر تکاملی - بیولوژیکی ، به بقای نوع انسان کمک بسیاری می کند. در ویژگی های اساسی آن ، توانایی جهت یابی فضایی برای انسان ذاتی است. با این حال ، به عنوان مثال ، برخلاف حس بینایی یا حس شنوایی ، حس فضایی فقط از طریق حرکت فعال در فضا کاملاً رشد می کند. ادراکات مختلف حسی به معنای فضایی جمع می شوند. علاوه بر بینایی و شنوایی ، حس تعادل و حس عضله (حساسیت به عمق) نقش اصلی را در جهت گیری در فضا بازی می کنند. کیفیت حس گرایش نیز بستگی دارد حافظه و توجه در بسیاری از گونه های جانوری ، بسیاری از ادراکات حسی دیگر حس فضا را بازی می کنند ، مانند حس جریان ماهی یا حس مغناطیس در پرندگان.
کارکرد و وظیفه
جهت یابی فضایی یا حس فضا در کیفیت های حسی فردی آن تا حدی ذاتی است. انسان ها از جمله موجودات کنترل شده با چشم هستند. حس بصری از بدو تولد به او داده می شود و همچنین به او کمک می کند تا در فضا جهت گیری کند ، به عنوان مثال ، با اجازه دادن به او مکان های مشخص را تشخیص دهد. برای شناخت این نشانه ها ، او در عین حال به کالای کم و بیش وابسته است حافظه برای جهت گیری علاوه بر این ، او برای ثبت مکان ها اصلاً به یک مقدار توجه نیاز دارد. برای اینکه از موقعیت بدن خودش در فضا مطلع شود ، انسان احساس عضله و احساس دارد تعادل. حس تعادل هنگامی که تعادل ندارد یا بالا و پایین است به او اطلاع می دهد. حس عضلانی در مورد موقعیت فرد بازخورد دائمی می دهد مفاصل. همه این توانایی ها و ادراکات حسی برای جهت گیری در فضا بسیار مهم است. اگرچه توانایی های فردی ذاتی است ، حافظه و به عنوان مثال آموزش توجه می تواند حس فضایی را به طور قابل توجهی بهبود بخشد. علاوه بر این ، تعامل توانایی های فردی و ادراکات حسی برای جهت گیری ضروری است. این تعامل تنها با حرکت فعال در فضا آموخته و توسعه می یابد. بنابراین ، جهت گیری در مقیاس کوچک از طریق حرکت در اولین سالهای زندگی بالغ می شود. جهت گیری در مقیاس بزرگ تا رسیدن به رشد ادامه می یابد و تقریباً با جهت گیری جغرافیایی مطابقت دارد. اساس جهت گیری تعامل نزدیک برداشت های بصری ، برداشت های تعادلی و برداشت از حس عضلانی است که عمدتا در مغز ساقه و مخچه. بنابراین جهت گیری در مقیاس کوچک بیش از هر چیز با درک موقعیت مکانی خود مطابقت دارد. به طور معمول ، انسان ها از موقعیت مکانی خود مطلع نیستند. جهت گیری در مقیاس بزرگ ، برخلاف جهت موقعیت مکانی ، عمدتا آگاهانه است. این نوع جهت گیری شامل جهت گیری به سمت چشم انداز یا مسیرهای اصلی یا جهت گیری در ترافیک جاده است. این قسمت از احساس فضایی شامل فکر آگاهانه است و عمدتا توسط تجربه شکل می گیرد.
بیماری ها و شکایات
جهت گیری بر اساس حس فضایی ، به عنوان مثال ، در مورد پیام های حسی متناقض ، مانند چرخش های بیش از حد سریع ، باعث ناراحتی می شود. به محض اینکه تعامل حواس در معرض اختلالات باشد ، احساس سردرگمی و گمراهی ایجاد می شود. غالباً ، سرگیجه و تهوع نیز رخ می دهد. در افراد سالم ، این شکایات خصوصاً مشخصه حرکات فضایی غیرمعمول مانند است پرواز یا غواصی در طی این حرکات ، حس بینایی و تعادل اغلب به نرمی تنظیم نمی شوند. به عنوان مثال ، در غواصی ، تصور غیرمعمولی که مردم از فواصل و نسبت های زیر دارند آب نقش ایفا می کند بنابراین ، قسمت بصری حس فضایی دیگر نمی تواند به روشی که انسان در واقع به آن عادت کرده است تفسیر شود. بنابراین حس فضایی ابتدا باید از طریق آموزش با حرکات غیر معمول در فضا سازگار شود. پس از انجام این کار ، سرگیجه و سرگیجه معمولاً دیگر اتفاق نمی افتد از آنجا که در توانایی جهت گیری بین افراد می تواند تفاوت چشمگیری داشته باشد ، ضعف فضایی به طور خودکار با بیماری ارتباط ندارد. در حقیقت ، توانایی مردم در جهت یابی در فضا طی قرن گذشته ، به ویژه در جامعه غربی ، کاهش یافته است. به عنوان مثال ، هنگامی که افراد در طول حمل و نقل تقریبا به طور انحصاری با وسایل نقلیه منتقل می شوند کودکی و به ندرت به طور فعال در فضا حرکت می کنند ، حس فضایی آنها ابتدایی است. این رابطه در دهه های اخیر به پس رفت حس فضایی علاقه داشته است. با این حال ، یک احساس ابتدایی فضا قطعاً می تواند توسط بیماری ها نیز ایجاد شود. این امر خصوصاً در مورد بیماریهای اندامهای حسی درگیر اتفاق می افتد. ارزش بیماری همچنین می تواند در صورت اختلال در پردازش محرک های حسی فردی در داخل وجود داشته باشد مغز، به عنوان مثال در زمینه بیماری های عصبی یا اختلالات انتقال عصب.
