تشخیص
تشخیص التهاب مفصل با یک آنامز آغاز می شود و به دنبال آن الف معاینهی جسمی. پزشک سعی می کند با پرسیدن سوالات خاص ، اطلاعات دقیق تری در مورد نوع علائم ، محلی سازی و شدت و همچنین محدودیت های ناشی از آن بدست آورد. همچنین برای پزشک مهم است که بداند این شکایات چه مدت وجود داشته است ، چه زمانی و در چه زمینه ای برای اولین بار ظاهر شده و از آن زمان به بعد چگونه رشد کرده است.
در طول معاینهی جسمی، بازرس مفصل را لمس می کند و به دنبال تورم است ، درد از فشار و گرم شدن بیش از حد. او همچنین تحرک را به دقت آزمایش خواهد کرد. پس از آن ، اشعه ایکس اغلب برای بدست آوردن علائم آسیب احتمالی به مفصل گرفته می شود.
ویژه خون آزمایشات می توانند التهاب مفصل را تأیید کنند. مقادیر مهم در اینجا پارامترهای به اصطلاح التهاب هستند. اینها شامل رنگ سفید است خون سلولها (لکوسیت ها) ، پروتئین واکنش پذیر C (CRP) و میزان رسوب خون (BSG). در روماتوئید آرتروز، عوامل به اصطلاح روماتوئید اغلب یافت می شوند و در نقرس، افزایش سطح اسید اوریک در خون قابل تشخیص است. اگر این معاینات برای تشخیص کافی نباشد ، یک مفصل است پنچر شدن، یعنی برداشتن مایع یا مواد بافتی از مفصل ، یا آرتروسکوپی ممکن است لازم باشد در حدود 20٪ موارد ، علیرغم روش های خاص ، هیچ بیماری زایی قابل شناسایی نیست.
درمان
التهاب مفصل دلایل مختلفی دارد. بنابراین درمان به علت التهاب بستگی دارد. به طور کلی ، تسکین علائم حاد آرتروز در حال حاضر با بی حرکتی ، بالا بردن و خنک کردن مفصل آسیب دیده می توان به دست آورد.
علاوه بر این ، از اقدامات مختلف دارویی ، جسمی و جراحی استفاده می شود. مسکن ها و داروهای ضد التهاب اغلب اساس دارو درمانی هستند. از جمله این موارد ، گلوكوكورتيكوئيدها (کورتیزون) و به اصطلاح داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs).
اگر التهاب مفصل ناشی از استعمار باکتری باشد ، آنتی بیوتیک ها استفاده می شود. در روماتوئید آرتروز، داروهای ویژه روماتیسمی ، اصطلاحاً درمانهای اساسی یا DMARDs (= داروهای ضد رماتیس اصلاح كننده بیماری) استفاده می شود. این شامل متوتروکسات، داروی سیتوستاتیک ، ریتوکسیماب ، آنتی بادی مونوکلونال و سیکلوسپوپرین A ، داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی.
با توجه به فیزیوتراپی ، گزینه های مختلفی وجود دارد. مفصل می تواند توسط یک مفصل برطرف شود پنچر شدن. در طی این روش ، مایعات اضافی از مفصل برداشته می شوند ، در نتیجه احساس تنش ، محدودیت های حرکتی و درد.
شکایت ها همچنین می توانند با سرما درمانی و همچنین با تمرینات حرکتی و فیزیوتراپی بهبود یابند. اگر با وجود درمان ، التهاب مفصل باکتریایی بیش از شش تا نه ماه ادامه داشته باشد ، می توان مفصل را از طریق جراحی ترمیم کرد. قبل از تصمیم گیری در مورد اقدام جراحی ، نظر دوم از یک متخصص باید گرفته شود. در طی یک عمل ، یک روش کم تهاجمی یا باز برای تمیز کردن مفصل ، به اصطلاح ، و باکتری تا آنجا که ممکن است حذف می شوند.
