روپوش جراحی در زیر طبقه بندی می شود عمومی اصطلاح "لباس منطقه". به عنوان یک وسیله پزشکی ، وظیفه جلوگیری و یا به حداقل رساندن شیوع آن را دارد پاتوژن ها در ناحیه زخم جراحی هدف جلوگیری از عفونت زخم بعد از عمل است.
روپوش جراحی چیست؟
لباس مجلسی به عنوان یک وسیله پزشکی مسئول جلوگیری از شیوع آن است پاتوژن ها در ناحیه زخم جراحی سری استاندارد های اروپا DIN EN 13795 الزامات محصولات پزشکی را تعریف می کند. روپوش جراحی باید استریل باشد و مانع جوانه زنی مثر باشد. این خواص عملکردی و مکانیکی را تعریف کرده و طراحی و مواد آن به گونه ای است که انتشار ذرات به حداقل می رسد. از این نظر ، هشتمین GPSGV و BGR 8 برای لباس های محافظ نیز باید رعایت شود. اگر لباس های جراحی در مناطق عملیاتی که خطر قرار گرفتن در معرض آنها وجود دارد استفاده می شود پاتوژن ها یا عفونت ، آنها باید برچسب اضافی مطابق با GPSGV هشتم داشته باشند تا به عنوان "PPE" ، "لباس محافظ شخصی" طبقه بندی شوند. تولید کنندگان و قانون BGR 8 اطلاعاتی را در این مورد ارائه می دهند.
اشکال ، انواع و اقسام
دو طبقه مواد منسوجات جراحی وجود دارد: محکم در برابر مایع (عملکرد بالا) و محکم در تحریک (عملکرد استاندارد). لباس های یکبار مصرف و قابل استفاده مجدد وجود دارد. یک مترادف لباس مجلسی است ، زیرا لباس جراحی فقط از آن محافظت نمی کند قفسه سینه، شکم و پا مانند یک لباس مجلسی خانگی معمولی است ، اما همچنین شامل بازوهایی با دکمه های سر دست است و به آنها می رسد گردن مثل روپوش. لباس های مجلسی ، روپوش و روپوش هایی وجود دارد که از پشت بسته می شوند. بیشتر روپوش های جراحی از spunlace ساخته شده اند ، ماده ای ویسکوز استریل مانند پارچه ، قابل استریل. بسته به نوع کاربرد ، آنها در اشکال ، اندازه ها ، مواد و رنگ های مختلفی ارائه می شوند. منسوجات قابل استریل که از 100 درصد پنبه ساخته شده اند نیز استفاده می شوند. رنگهای اصلی سبز ، آبی و سفید است. این رنگهای مختلف مطمئناً اهمیت خود را دارند. برای دور زدن در بیمارستان ها یا مطب پزشکان ، پزشکان لباس کار سفید متشکل از شلوار ، تاپ و روپوش می پوشند. در مناطق جراحی حساس به عفونت ، از لباس های منطقه سبز یا آبی استفاده می شود. کلینیک ها برای همه مناطق کد لباس محدودی تعیین می کنند که تعیین می کند در چه اتاق هایی باید لباس بپوشد. لباس های منطقه سبز هنگام انجام جراحی های حساس به عفونت توسط پزشکان پوشیده می شود ، در حالی که رنگ آبی بیشتر برای سایر اقدامات استفاده می شود. این امر همچنین به بازدید کنندگان بیمارستان و بیماران اجازه می دهد تا جراحانی را که در مناطق جراحی کار می کنند ، از همکاران خود در خارج از این مناطق حساس به عفونت تشخیص دهند. لباس های رنگی متفاوت به کادر پزشکی کمک می کند تا بلافاصله این تفاوت ها را متوجه شده و مقررات بهداشتی را به بهترین شکل ممکن اجرا کنند. پزشکان قبل از خروج از این منطقه حساس باید لباس های فضای سبز خود را در داخل اتاق های عمل بردارند تا منتقل نشوند میکروب ها و دیگر ناقلین بیماری به محل و بیماران ، که از این نظر تقاضای کمتری دارند. در غیر این صورت ، اگر این کد لباس رعایت نشود ، پزشکان می توانند میکروب ها را هنگام بازگشت به اتاق عمل معرفی کنند. رنگهای مختلف معانی دیگری نیز دارند. تدارکات بیمارستان ساده شده است زیرا می توان جریان لباسشویی را بهتر مدیریت کرد. پرسنل نظافت می توانند بلافاصله تشخیص دهند که کدام لباس ها درگیر می شود و بر اساس آن دسته بندی می کنند. لباسهای مخصوص اتاقهای عمل نسبت به لباسهای سفید که پزشکان فقط در دور گردن می پوشند ، به استانداردهای تمیزکاری بیشتری نیاز دارند. نکات بصری نیز در نظر گرفته می شود. اسکراب های سفید نور روشن و مصنوعی را از نورهای OR منعکس می کنند و می توانند باعث ایجاد چشم شوند خستگی یا خیرگی اسکراب های سبز از این نظر بی ضرر هستند. همچنین ، منسوجات سبز دارای اثر آرام بخشی هستند و از اثر پس تصویر که همیشه هنگامی که پزشک برای مدت طولانی به زخم قرمز نگاه می کند و نگاهش به منسوجات سفید می افتد ، جلوگیری می کند. این مشکل به سختی در منسوجات سبز و آبی رخ می دهد. همچنین به روان بیمار توجه می شود. لکه های خون روی زمینه سفید بسیار خطرناک تر از منسوجات سبز یا آبی به نظر می رسد.
ساختار و نحوه عملکرد
لباس های جراحی رنگی درک بینایی را تسهیل می کنند. به همین دلیل است که بیشتر لباس های مجلسی جراحی سبز هستند. OR یک منطقه حفاظت کننده سطح 2 (TRBA 250) است و فقط توسط پرسنل مجاز وارد می شود. از همه مهمتر ، مهمترین و مهمترین این است که لباس محلی برای کنترل مایعات عمل می کند و باید از نظر بهداشتی مورد تأکید قرار گیرد. در فعالیت های پزشکی که خطر ابتلا به بیماری های قابل انتقال از آن بیشتر است مایعات بدن و خون، روپوش جراحی از آلودگی پرسنل پزشکی به عوامل بیماری زا جلوگیری می کند. تقاضای زیادی برای جذب وجود ندارد ، مگر اینکه روشهای آندوسکوپی درگیر شود ، که میزان زیادی مایعات را ثبت می کند. لباس های جراحی از تماس مستقیم با آنها جلوگیری می کند پوست و سطح بدن پرسنل پزشکی با زخم, خون و مایعات بدن از بیماران حفاظت از بیمار بر جنبه های محیطی فرآوری مجدد اولویت دارد. چندین مطالعه ثابت کرده است که از نظر ارزیابی چرخه زندگی تفاوتی بین منسوجات یکبار مصرف و قابل استفاده مجدد وجود ندارد. با این حال ، آنها نباید حاوی مواد مضر مانند اندوتوکسین یا فلزات سنگین که دفع را مشکل می کند.
فواید پزشکی و بهداشتی
مدت طولانی است که لباس محلی جراحی به شکل فعلی خود ساخته است. از اوایل سال 1952 ، پزشک آمریکایی ویلیام سی. بکربیتس خواستار لباسهای جراحی ضددرد مایع در کلیه موارد بالینی شد زیرا مایعات باعث گسترش پاتوژن ها می شوند. امروزه از روپوش های جراحی برای مصارف منفرد و متعدد استفاده می شود. امروز "طلا استاندارد ”تا ضخامت خاص ماده قابل دفع مایعات و سفت مایع است. بخشنامه اروپایی که قبلاً ذکر شد ، خصوصیاتی را تعریف می کند که منسوجات جراحی ، که شامل روپوش های جراحی است ، باید برای طبقه بندی به عنوان تجهیزات پزشکی. آنها باید دارای خلوص میکروبیولوژیکی (بیو بار) باشند ، قابل دفع مواد ذره ای (مواد خارجی) باشند ، ذرات را در سطح آزاد کنند ، در برابر نفوذ مایع مقاوم باشند ، در هنگام خیس و خشک بودن در برابر پارگی و پارگی مقاوم باشند ، و پوشیدن آنها راحت باشد. روپوش جراحی ارگونومیک است و آزادی حرکت کافی را فراهم می کند. لباس های مخصوص لباس های جراحی بعد از تغییر در بست جراحی روی لباس زیر قرار می گیرند و فقط در ناحیه جراحی پوشیده می شوند.
