تعریف
اختلال گفتاری ناتوانی در ایجاد صحیح و روان صداهای گفتاری است. باید به وضوح بین اختلال گفتاری و اختلال گفتاری تفاوت قائل شد. یک اختلال گفتاری بر شکل گیری حرکات صداها یا کلمات تأثیر می گذارد.
از طرف دیگر ، یک اختلال گفتاری بر سطح عصبی شکل گیری گفتار تأثیر می گذارد. بنابراین مسئله در شکل گیری ذهنی زبان نهفته است. یک اختلال گفتاری در کودکان می تواند متفاوت ترین اشکال و دلایل را داشته باشد. حدود هشت درصد کودکان پیش دبستانی در آلمان دارای اختلال گفتاری هستند. بنابراین مشکل معمول است.
اختلال گفتاری بیانی چیست؟
اختلال گفتاری رسا مشکلی در شکل گیری اصوات گفتاری است. همانطور که از نامش پیداست ، اختلال گفتاری کاملاً بیانگر است ، یعنی مسئله بیان زبان است. افراد مبتلا به اختلال گفتاری رسا اغلب در یافتن و استفاده از کلمات مناسب مشکل دارند.
ساخت جملات صحیح دستوری نیز دشوار است. جملات تشکیل شده غالباً بسیار کوتاه و مملو از اشتباهات دستوری هستند. همچنین می توان گفت که از واژگان کلمات فعال تا حد زیادی کاسته می شود.
با این حال ، درک زبان معمولاً مشکلی ندارد. در اینجا ، درک گفتار افراد مبتلا با درک گفتار افراد سالم قابل مقایسه است. یک اختلال گفتاری رسا معمولاً از آغاز می شود کودکی.
در بسیاری از موارد ، شکل گیری کلمات یا اصوات شبیه کلمات از اوایل سال دوم زندگی امکان پذیر نیست. علت اختلال گفتاری بیانی هنوز به اندازه کافی تحقیق نشده است. فرض بر این است که هم عوامل ژنتیکی (ارثی) و هم عصبی (مغزعوامل مرتبط با آن نقش دارند.
Clarter به عنوان نوعی اختلال گفتاری
غر زدن یک اختلال گفتاری است. مشخصه آن اختلال در جریان گفتار است. در این حالت ، کلمات اغلب ادغام یا حذف می شوند.
همچنین معمول است که اصوات به گونه ای تعویض یا تغییر می کنند که تا حدی قابل درک نیستند. ریتم گفتار نیز می تواند مختل شود. سخنرانی غالباً تند و سریع تلقی می شود.
از طرف دیگر ، افراد سر و صدا چگالی بالایی از کلمات پرکننده دارند (به عنوان مثال "um") ، که این جمله را بسیار بی نقص می کند. لازم به ذکر است که افراد مبتلا اغلب از مشکلات آگاهی ندارند. افراد برهم زن در تشخیص نقص گفتاری مشکل دارند.
