اصول عمومی درمانی
در درمان دیس ریتمی قلب ، علت درمانی اولویت اول است. اگر دیس ریتمی قلبی ناشی از بیماری های قلبی یا اختلالات متابولیکی باشد (به عنوان مثال پرکاری تیروئید) ، اولین قدم درمان آنهاست. اغلب دیس ریتمی قلبی پس می رود. اگر امکان درمان بیماری زمینه ای آریتمی های قلبی وجود ندارد (به عنوان مثال اگر a قلب حمله باعث آسیب دائمی به عضله قلب شده است) یا اگر با وجود درمان بیماری زمینه ای ، آریتمی های قلبی ادامه داشته باشد ، از درمان علامتی (درمان علائم) استفاده می شود. در درمان علامتی آریتمی قلبی ، بین اقدامات کلی مانند آرام بخشی ، اکسیژن رسانی و احتمالاً استراحت در رختخواب و درمان ضد آریتمی مستقیم ، که بر روی سه ستون قرار دارد ، تمایز قائل می شود:
- دارودرمانی
- الکتروتراپی به عنوان مثال ضربان ساز قلب
- جراحی قلب
دارو درمانی با ضد آریتمی
داروهایی که برای درمان آریتمی قلبی استفاده می شوند ، اغلب تأثیرات بسیار پیچیده ای بر روی تحریک پذیری قلباز تعداد ضربان قلب و سایر خصوصیات الکتروفیزیولوژیکی قلب. برای هر بیمار باید به طور جداگانه تصمیم گیری شود که کدام دارو مناسب ترین دارو برای وی است شرط. بنابراین لیست زیر مروری بر طبقات جداگانه داروهای ضد آریتمی مطابق با Vaughan WILLIAMS دارد و همچنین نشانه های اصلی ، یعنی مناطق استفاده را بدون جزئیات بیشتر در مورد اثرات فردی و عوارض جانبی ذکر می کند ، تا خواننده را گیج نکنید.
الف) کوینیدین ، اجملینب) لیدوکاینک) پروپافنون زمینه استفاده: بیشتر در آریتمی حاد بطنی استفاده می شود. مشكل ضد ريتم كلاس I اين است كه تحت شرايط خاصي مي توانند منجر به اختلالات ريتم شوند ، اگرچه از آنها عليه آنها استفاده مي شود. بنابراین فقط پس از تجزیه و تحلیل دقیق خطر و منافع باید از آنها استفاده شود. به عنوان مثال بیسوپرولول, متوپرولول استفاده: تاکی کاردی ، شرط بعد از سکته قلبی علاوه بر درمان مستقیم آریتمی های قلبی ، از بتا بلاکرها برای درمان بیماری های زمینه ای که منجر به آریتمی می شوند ، مانند کرونر نیز استفاده می شود. شریان بیماری (CHD) ، به عنوان مثال آمیدارون یا سومالول استفاده: آریتمی بطنی و فیبریلاسیون دهلیزی استفاده: فیبریلاسیون دهلیزی
