مترادف به معنای گسترده تر
- پلی رادیکولونوریت حاد ایدیوپاتیک
- پولی نوریت
- سندرم لندری-گیلن- باره-استرول
- پلی رادیکولیت
- polyradiculo- نوروپاتی ایدیوپاتیک
- سندرم دهان بوسیدن دهان
- GBS
تعریف
سندرم Guillain-Barré نوعی اختلال عصبی است که بر اساس تخلیه میل از رشته های عصبی ساخته شده است. در حدود 25 سالگی و حدود 60 سالگی دو قله بیماری وجود دارد. مردان بیشتر از زنان مبتلا می شوند. فراوانی سندرم Guillain-Barré 1-2 / 100 است. 000 / سال
تاریخچه
این شکل از بیماری ، که در طی یک تا دو روز به سرعت پیشرفت می کند ، با فلج شدید پاها ، بازوها ، گردن و عضلات تنفسی ، در اوایل سال 1859 توسط Jean-Baptiste-Octave Landry de Thzillat (1826 - 1865) توصیف شد. او گزارشی در مورد ده بیمار مبتلا به فلج حاد صعودی نوشت. به همین دلیل ، فلج لندری هنوز هم در مواردی که به ویژه دوره های شدید بیماری به سرعت در حال رشد است ، به عنوان "سندرم گیلن-باره" شناخته می شود.
ارنست فون لیدن (1832 - 1910) ، قبلاً در سال 1880 بین "التهاب عصب حاد و حاد حاد" به عنوان بیماری های التهابی اولیه فرایندهای عصبی و اولیه تمایز یافته است. نخاع بیماری ها ، به ویژه پولیومیلیت. سندرم گیلن-باره را باید در واقع سندرم گیلن-باره-استرول نامید. در سال 1916 ، ژرژ گیلن ، ژان الكساندر باره و آندره استرول اولین كسانی بودند كه سطح پروتئین به طور معمول افزایش یافته را در تعداد سلولهای طبیعی (تفكیك سیتوآلبومینار) در مایع مغزی نخاعی (مشروبات الكلی) بیمار مبتلا به رادیكولونوریت حاد (التهاب ریشه های عصب) توصیف كردند. ) ، که نمونه ای از سندرم گیلن-باره است.
استخراج مایع مغزی نخاعی (مشروبات الکلی) پنچر شدن) برای به اصطلاح تشخیص مشروبات الکلی در سال 1891 توسط متخصص داخلی آلمانی ، هاینریش ایرنائوس کوینکه اختراع شد. اولین نمایش در مقیاس بزرگتر از تغییرات کالبدی-پاتولوژیک در سندرم گیلن-باره GBS توسط W. Haymaker و JW Kernohan تدوین شد. در اوایل بحث در مورد علت ، صحبت در مورد علت "عفونی" یا "روماتیسمی" بود.
آلفرد بانوآرت (1903 - 1970) و هاینریش پته (1887 - 1964) در اوایل دهه 1940 دلیل آلرژیک-هایپررژیک را مطرح کردند. بنابراین آنها قبلاً مشارکت قابل توجهی در این امر داشتند سیستم ایمنی بدن. در سال 1956 میلر فیشر کانادایی شکل دیگری از این بیماری را توصیف کرد.
وی روند بیماری را در سه بیمار گزارش کرد که فلج حاد عضلات چشم ، اختلال در حرکات هدف (آتاکسی) و همچنین عدم وجود عضله را نشان دادند. واکنش در دستها و پاها یک بیمار همچنین فلج عضلات صورت را گرفت. بهبودی در هر سه بیمار خود به خود رخ داده است. دو سال بعد ، JH Austin نوعی بیماری مزمن را توصیف كرد كه امروزه به آن پولیوریت التهابی مزمن دفع میلین (CIDP) گفته می شود.
