چه آزمایشاتی از ترس از دست دادن در دسترس است؟ | ترس از دست دادن

چه آزمایشاتی از ترس از دست دادن در دسترس است؟

به طور کلی ، باید توجه داشت که هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص وجود وجود ندارد ترس از دست دادن، اگرچه بسیاری از این تست ها در اینترنت ارائه می شود. تشخیص ترس از دست دادن بنابراین صرفاً از طریق مصاحبه روانشناختی ساخته شده است. با این حال ، اگر ترس از دست دادن آنقدر شدید است که می تواند به وحشت تبدیل شود و به شکل اختلال اضطرابی درآید ، با استفاده از آزمایش های خاص می توان این بیماری را تشخیص داد.

علائم مرتبط

علائم ترس از از دست دادن می تواند بسته به سن فرد مورد نظر و میزان این ترس بسیار متفاوت باشد. ترس از ضرر ، که قبلاً در طی آن وجود داشته است کودکی، معمولاً به والدین اشاره دارد. حتی یک جدایی کوتاه از آنها ، مانند زمان حضور در آن مهد کودک یا مدرسه ، ممکن است امکان پذیر نباشد.

با این حال ، در مراحل بعدی زندگی ، ترس آشکار از دست دادن معمولاً با یک نگرش بدبینانه اساسی همراه است. علاوه بر این ، بیماران با ترس بیش از حد از دست دادن اغلب رشد می کنند افسردگی. اجبارهایی که اغلب برای کنترل وجود دارند عمدتا واکنشی به ترسهای درک شده هستند و می توانند نسبتاً به پاتولوژیک برسند ، تا ساقه.

ترس از تعهد

بین دلبستگی و ترس از دست دادن رابطه مستقیمی وجود دارد. ترس از دست دادن روابط انسانی را تا حدی غالب تحت تأثیر قرار می دهد و معمولاً نتیجه از دست دادن عزیزی است. در حالی که در سالهای جوانی معمولاً والدین هستند ، بعداً شرکای زندگی نیز می توانند نقش سرپرست اصلی را بر عهده بگیرند. بنابراین ، برای ایجاد ترس از دست دادن ، باید روابط داشته و از بین رفته باشد. علاوه بر ایجاد ترس از ضرر ، ترس از تعهد نیز می تواند از این امر ناشی شود. این هدفها بیشتر به این دلیل است که مجبور نیستند دوباره خطر از دست دادن را به خطر بیندازند و بنابراین اساساً منجر به ترس از روابط نزدیکتر می شوند.

افسردگی

بیمارانی که ترس قابل توجهی از ضرر دارند ، خطر ابتلا به طور قابل توجهی افزایش می یابد افسردگی. این واقعیت به چندین شرایط برمی گردد. از یک طرف ، تجربه واقعه آسیب زا ، که همچنین باعث ترس از دست دادن می شود ، خود می تواند منجر به توسعه افسردگی. از طرف دیگر ، پیامدهای ترس از ضرر نیز می تواند منجر به ایجاد این اختلال روانی شود. علاوه بر اجبار به کنترل ، می توانند منجر به کناره گیری از روابط اجتماعی و کمبود انگیزه شوند که در بدترین حالت می تواند به شکل افسردگی در آید.