مرحله 1 سرطان پروستات
مرحله 1 شامل تمام تومورهای تومور است پروستات که تا طبقه بندی TNM T2a گسترش می یابد. این اغلب یک یافته تصادفی است ، خصوصاً اینکه افراد مبتلا هیچ علائمی ندارند. در مرحله اولیه (T1a-c) تومور محدود به پروستات و قابل لمس نیست و اغلب در روش های تصویربرداری قابل مشاهده نیست.
T2a به این معنی است که پروستات سرطان در تصویربرداری قابل مشاهده است و کمتر از نیمی از لوب جانبی را اشغال می کند. همچنین به آن "تومور کم خطر" گفته می شود. امید به زندگی بسیار زیاد است: بیش از 75٪ بیمارانی که تصمیم به درمان درمانی ندارند ، زنده می مانند.
در بیشتر موارد ، این درمان مبتنی بر انتظار و دیدن یا نظارت فعال است. البته برداشتن پروستات از طریق جراحی برای از بین بردن تومور نیز امکان پذیر است. غالباً بیماران در مرحله 1 هنگامی که بستگان مستقیم بر اثر پروستات فوت می کنند به نفع این روش تهاجمی تصمیم می گیرند سرطان. به طور معمول ، این در این مرحله اولیه ضروری نیست ، به ویژه اینکه این عمل می تواند باعث از بین رفتن عملکرد دائمی شود.
مرحله 2 سرطان پروستات
باز هم ، تومور منحصراً در بافت پروستات یافت می شود و از طریق کپسول شکسته نشده است ، اما در تصویربرداری قابل لمس است و به وضوح قابل مشاهده است. طبق طبقه بندی TNM ، تومورهای T2b-c به مرحله 2 سقوط می کنند. این بدان معنی است که بیش از نیمی از لوب پروستات یا هر دو از سرطان سقوط کرده اند.
لنفاوی درگیری گره یا متاستاز در اندام های دیگر وجود ندارد. در مرحله 2 ، برداشتن پروستات یا سایر روشهای درمانی مانند پرتودرمانی یا شیمی درمانی ممکن است در نظر گرفته شود. امید به زندگی کاملاً خوب است اما نسبت به مرحله 1 نسبتاً پایین تر است.
مرحله 3 سرطان پروستات
مرحله 3 شامل طبقه بندی T3 است. تومور از طریق کپسول پروستات شکسته شده و ممکن است به بافتهای مجاور مانند حفره های مجاری گسترش یابد. تومور دارای مشخصات خطر متوسط است.
در این مرحله ، بیماران اغلب علائمی دارند. علائم معمول این علائم بستگی به سن و وضعیت بیمار دارد سلامت. درمان های درمانی (از بین بردن علت بیماری) و تسکینی (تسکین علائم بدون حذف علت) امکان پذیر است.
- احتباس ادرار
- خون در ادرار
- بیاختیاری
- لاغری
- احتباس ادرار در کلیه ها
امید به زندگی در مرحله 3 تا حد زیادی به وضعیت عمومی بستگی دارد سلامت از فرد مورد نظر و درمان برنامه ریزی شده. تقریبا نیمی از مبتلایان تحت درمان کاملا تسکینی می میرند. اگر رشد پرخاشگرانه با گذشت زمان مشاهده شود ، زمان زنده ماندن کاهش می یابد ، حتی اگر اکثر کارسینوماهای پروستات به آرامی رشد کنند.
